Martin en vrijwilligers vonden al 5.000 verloren voorwerpen terug: soms urenlang zoeken naar trouwringen, erfstukken of horloges

"Het idee voor het opzetten van deze stichting kwam een paar jaar geleden", begint Martin zijn verhaal. "Ik heb een auto-immuunziekte aan mijn spieren waardoor ik helemaal ben afgekeurd. Ik kon dus niet meer werken en daardoor kwam ik in een diep gat terecht. Ik ging ziekenhuis in en uit, maar verder zat ik eigenlijk vooral thuis."

Bij de pakken neerzitten kon Martin niet. "Ik wilde iets gaan doen waarmee ik mensen blij kon maken. Ik werkte daarvoor altijd vooral om geld te verdienen voor mij en mijn gezin. Ik was altijd maar aan het werk. Nu wilde ik mijn leven anders gaan invullen."

"Het was rond dezelfde tijd dat er iets wonderlijks gebeurde", gaat hij verder. "Ik was al twaalf jaar een ketting kwijt die voor mij veel emotionele waarde had. Die ketting had ik van mijn tante gekregen vlak voordat zij stierf." Martin zocht zich rot met zijn metaaldetector, maar vergeefs. Totdat zijn zoon het nog eens op een andere plek probeerde: "En ja hoor, bingo." Toen ontstond het idee om ook andere mensen te helpen in hun zoektocht naar verloren voorwerpen die dierbaar voor ze zijn.

Inmiddels is dat idee een stichting met tientallen vrijwilligers die in heel Nederland opereren, legt Martin uit. "Dit doen we op het land, maar ook in het water met gespecialiseerde duikers. Bijna al onze vrijwilligers werken fulltime en besteden dus veel van hun vrije uren aan het zoeken naar andermans spullen. We vragen niks voor onze diensten, behalve een reiskostenvergoeding en een bedrag voor het gebruik van de duikflessen."

“Iedereen in ons team heeft een hart van goud. Dat klinkt misschien cliché, maar dat is echt zo en dat moet ook, wil je dit werk kunnen doen. Het moet je niet uitmaken dat je tien uur lang zoekt naar een dubbeltje waar iemand een emotionele waarde aan hecht."

Al die zoektochten hebben hun vruchten afgeworpen: vorige week werd in Bloemendaal het 5 duizendste item, een trouwring, herenigd met de eigenaresse. "Je zou het misschien niet denken, maar heel veel mensen verliezen hun trouwring", licht Martin toe. "Ze zitten er aan te frunniken en laten hem dan vallen. Of de ring valt in de winter van de vinger af omdat 'ie door de kou te groot is geworden. We hebben al bijna 2 duizend trouwringen teruggevonden."

Eén van de meest memorabele zoektochten is die van een trouwring, die de eigenaar op het strand was kwijtgeraakt. "In de trouwringen van dit echtpaar zat goud van de ringen van haar moeder en van zijn vader. Die beide ouders waren namelijk een aantal maanden voor de bruiloft overleden aan kanker. Een ring met veel emotionele waarde dus."

Wij zijn meteen gaan zoeken op het strand, urenlang. Zonder resultaat. Het was zo frustrerend, we wilden eigenlijk niet opgeven. Ik stond destijds toevallig met mijn gezin op de camping daar, dus ik ben later die dag samen met mijn kinderen teruggegaan om opnieuw te zoeken. Ik heb uren gezocht, ik kon het gewoon niet loslaten. Ik wilde die ring zo graag terugvinden. Uiteindelijk vonden we dan toch de ring, die was toen al bijna 40 centimeter in het zand gezakt."

"Zodra de vrouw zag dat ik de ring van haar man weer had gevonden, vielen ze elkaar in de armen van blijdschap en lieten elkaar niet meer los. Ik heb daar toen een tijdje naar staan kijken, vanaf een afstand. Het was zo bijzonder om mee te mogen maken, dat vergeet ik echt nooit meer", vertelt Martin.

"Mensen beseffen vaak niet hoeveel emotionele waarde zo'n klein voorwerp kan hebben. We vinden ook weleens een duur horloge terug voor iemand, een Rolex bijvoorbeeld. Dat is ook bijzonder en een opluchting voor de eigenaar, maar het is toch anders wanneer een voorwerp veel emotionele waarde heeft voor iemand."

Het gebeurt niet altijd dat een verloren voorwerp wordt teruggevonden. "Opgeven als we iets niet kunnen vinden is voor ons als vrijwilligers vaak een groter probleem dan voor de mensen zelf. Zij leggen zich er op een gegeven moment bij neer, maar wij kunnen het soms echt niet loslaten."

"Zo heb ik weleens twaalf keer gezocht naar iemands ring", lacht hij. "Hij was ervan overtuigd dat zijn ring, een familie-erfstuk dat al vijf generaties mee ging, in het water was gevallen toen hij vanaf de kade in het water sprong. Het leek dus een makkelijke opdracht, omdat het zoekgebied relatief klein was. Maar na vele uren zoeken, moest ik uiteindelijk opgeven. Ik dacht dat ik die ring nooit zou vinden."

Maar later die dag nam het verhaal een onverwachte wending: "Ik was die avond toevallig uit eten bij een restaurant in de buurt. De serveerster herkende mij en vroeg waarom ik zo vaak aan het duiken was bij de kade. Ik vertelde haar het hele verhaal. Ze reageerde: 'O, dat is toevallig, ik heb hier twee jaar geleden een trouwring gevonden op de kade'. Ik dacht: 'Het zal toch niet?' Maar ja hoor, ze had de ring waar ik twaalf keer naar had gezocht al die tijd gewoon in de kassalade liggen."

Martin hoopt samen met de andere vrijwilligers nog veel meer dierbare voorwerpen te kunnen terugvinden de aankomende tijd. "We geven pas op als we zeker weten dat we het voorwerp niet meer gaan terugvinden. En dan alsnog blijft het moeilijk om het los te laten."