Mina Morkoç ziet al een leven lang onrecht, maar laat zich niet ontmoedigen: 'Ik wil iets betekenen voor Rotterdam'

Als ik Mina ontmoet in het stadhuis aan de Rotterdamse Coolsingel, ruim acht maanden nadat ze gekozen werd tot gemeenteraadslid, valt het me direct op dat ze zich hier als een vis in het water voelt. Vrolijk groet ze iedereen die we tegenkomen in de lange gangen, terwijl ze met haar pasje steeds nieuwe deuren voor ons opent. Als ik dat tegen haar zeg, lacht ze. “Op mijn eerste werkdag ben ik drie keer over m’n nek gegaan van de spanning.”

Dat blijkt typerend te zijn voor de weg die ze moest afleggen naar de plek waar ze nu zit. Een hobbelige weg, die ze met vallen en opstaan lijkt te hebben bewandeld. “Ik ben me bewust van de privileges die ik heb gehad. Er was genoeg te eten thuis en ik had toegang tot goed onderwijs. Maar tegelijkertijd heb ik ook veel zorgen gehad.”

Mina groeide op als dochter van twee gevluchte ouders, met wortels in Iran en Turkije. “Daar komt ontzettend veel emotie bij kijken”, legt ze uit. “Mijn moeder heeft als alleenstaande moeder voor ons moeten zorgen, maar zij is hier niet opgegroeid. Daardoor leerden we veel dingen samen.”

Als kind sprong Mina toen bij. “Ik heb anderen een groot deel van mijn jeugd geholpen. Ik las bijvoorbeeld brieven en vertaalde die.” Maar niet alleen de taalbarrière was een probleem. “Halverwege de middelbare school werd mijn moeder ziek. Ik was heel vaak heel bezorgd. Dat vormt je als kind.”

Die bezorgdheid is het fundament van haar leven van nu. “Ik heb in mijn jeugd zoveel gezien, dat ik me nu wil inzetten voor andere mensen. Ik ben bezorgd over de mensen om me heen, de stad en de wereld."

Om anderen te kunnen helpen, besloot Mina rechten te gaan studeren. “Heel vaak kon ik niet helpen, omdat ik niet wist welke rechten iemand had. Daar heb ik als kind heel erg mee gezeten. Ik voelde me machteloos. Hoe kan ik iemand helpen als ik zelf niet weet wat ik moet doen?”

Ook haar politieke ambities komen voort uit bezorgdheid en de wens om een steunpilaar te zijn voor anderen. “Ik merkte dat ik in de politiek mijn zorgen kon uiten. De politiek is een middel om te helpen. Dat is iets tastbaarder dan tijdens mijn rechtenstudie."

Rotterdam bleek daarvoor de perfecte plek. “Ik ben geboren en getogen in Rotterdam en ik heb hier een heel leven opgebouwd. Naast mijn gezin heb ik geen familie hier. Alles wat ik heb, is Rotterdam. Ik wilde iets betekenen voor de stad, iets terugdoen, maar ik wist nog niet hoe.”

Toen werd ze door GroenLinks gevraagd of ze de gemeenteraad in wilde. Ze zei ja en kreeg de vijfde plek op de lijst. Uiteindelijk kwam ze in maart met bijna 3 duizend voorkeursstemmen op zak het stadhuis binnen gewandeld. Na de lijsttrekker behaalde ze de meeste stemmen.

Terwijl Mina vertelt over hoe de afgelopen acht maanden op het moment van spreken voor haar zijn geweest, hoor ik tussen de regels door dat ze zich niet alleen bij de politiek enorm betrokken voelt. Vol enthousiasme somt ze op waar ze zoal mee bezig is.

Allerlei vakbonden en adviesorganen passeren de revue, gevolgd door haar werk bij een advocatenkantoor in Amsterdam. Ondertussen is ze goed op weg om haar studies Rechtsgeleerdheid en Fiscaal Recht af te ronden.

Haar volle agenda is niet alleen iets van nu. Zo werkte ze vroeger als publieksvoorlichter bij de gemeente en als juridisch softwaretrainer, hielp ze een handje bij het dierenasiel en ondersteunde ze vluchtelingen bij Vluchtelingenwerk Nederland. “Al die plekken vind ik ontzettend interessant. Ik splits mezelf graag in honderden als dat nodig is”, zegt ze glimlachend.

Ik realiseer me dat Mina een zeldzame nieuwsgierigheid bezit. “Ik heb een fascinatie voor de mens en de wereld. Ik wil altijd een open blik hebben en me inleven in allerlei situaties.”

“De bijkomstigheid is dat ik allemaal verschillende mensen spreek en leer kennen”, vult ze aan. Die ervaringen maken haar ook een betere politicus, denkt Mina. “Ik hoop dat ik daardoor een vrij breed wereldbeeld heb, of in ieder geval een breed Rotterdam-beeld. Dat maakt me toegankelijker en dat vind ik belangrijk in een tijd van weinig politiek vertrouwen.”

Met al die kennis op zak probeert ze bruggen te slaan tussen verschillende groepen in de stad en daarbuiten. “Ik zorg dat er een gesprek ontstaat. Ofwel tussen die mensen, ofwel als een soort spreekbuis van de één naar de ander. Op die manier breng ik mensen en hun werelden samen.”

Mina oogt wat onvermoeibaar, maar toch is het haar soms even teveel. “Het liefst red ik alle bomen en vogels in de stad. Het liefst zorg ik dat iedereen kan eten en er geen mensen op straat slapen. Ik wil dat zo graag, maar dat zal niet altijd lukken”, zegt ze, zichtbaar bewogen.

“Dat is frustrerend. Ik ben een emotioneel mens, dus die dingen raken mij heel erg. Soms kom ik thuis en denk ik: ‘Waar moet ik het laten? Hoe ga ik deze mensen helpen?’”

Maar diep van binnen brandt een vuurtje, dat niet zomaar dooft. “Ik zie zoveel onrecht en onmacht. Daar wil ik iets aan doen. Die intrinsieke motivatie trekt mij door de dag. Ook al voel ik me moe, verdrietig of paniekerig.” Ze kijkt er ijverig bij.

Het lijkt zijn vruchten af te werpen, vertelt Mina. “Ik zal niet altijd alles kunnen oplossen. Maar ik had laatst wel een besefmoment. Ik kan eindelijk mensen helpen als ze bij mij aankloppen. Ik heb de kennis, de middelen en het netwerk.” Ze glimlacht. “De cirkel is rond.”

Het schemert als ik het stadhuis verlaat. Mina en haar pasje brengen me naar de deur. Als ik wegloop, kijk ik nog even achterom. Ze zwaait naar iemand en zegt iets. Bliep. De deur gaat open en daar gaat ze. Haar agenda roept.