HOEKSCHE WAARD

Familie De Ruiter pakt draad na fataal ongeluk weer op: 'Ons nieuwe leven is met thuiskomst Remco begonnen'

Remco, Linda en Martin de Ruiter kunnen voorzichtiger weer lachen
Remco, Linda en Martin de Ruiter kunnen voorzichtiger weer lachen © Eigen foto
Het leven van de familie De Ruiter uit Strijen stond de afgelopen maanden volledig in het teken van de zorg om zoon Remco (15) en het overlijden van de andere zoon Jesse (20). Remco raakte tijdens een ongeluk zwaargewond. Zijn broer Jesse kwam om het leven. Nu hun jongste zoon weer aan de beterende hand is, wordt het gemis van Jesse nog sterker voelbaar. En dat verdriet komt keihard binnen, erkent vader Martin de Ruiter. "Het wordt nooit meer hetzelfde, dat besef begint nu pas te komen."
Martin doet voor het eerst bij Rijnmond zijn verhaal als dank naar de mensen en voor al het medeleven dat hij, zijn vrouw Linda en zoon Remco sinds het drama hebben ervaren. Het gezin is in de Hoeksche Waardse gemeenschap bekend door 'Beleef het en eet het', een jaarlijks terugkerend oogstfestijn op hun boerderij waarbij mensen zelf groentes kunnen oogsten.
Op de gelijknamige sociale media van dit festijn staan berichten over het drama van 18 november afgelopen jaar en het herstel van Remco. In het nieuwste filmpje zijn ontroerende beelden te zien van de definitieve thuiskomst van de 15-jarige jongen, vorige week vrijdag. Tientallen mensen staan aan weerszijden van de rode loper die over het boerenerf is uitgerold. Ze steken blauwe fakkels aan, ontpoppen kokers met confetti en applaudisseren voor de breed glimlachende jongen die stapje voor stapje, licht waggelend naar de camera toeloopt.
‘Welkom thuis jongen’, horen we een stem op de achtergrond zeggen. Die drie simpele woorden, zo vol liefde uitgesproken, ontroeren vele kijkers. ‘Dik kippenvel’, ‘Wat een fijn nieuws’. ‘Hartverwarmend’, schrijven de volgers van het account. De stem in het filmpje is van vader Martin. Hij heeft familie, vrienden en buren opgetrommeld om de thuiskomst van zijn zoon feestelijk te vieren. “De middag moet bijzonder zijn, het weerzien was immers niet vanzelfsprekend.”
Het verongelukte voertuig wordt geborgen
Het verongelukte voertuig wordt geborgen © MediaTV
Elf weken geleden stapte Remco samen met zijn oudere broer Jesse in de auto om naar zijn stage-adres in Klaaswaal te gaan. Nog geen vijf minuten later knalt het tweetal met de witte Renault tegen een boom op de Boomdijk. Martin rijdt op dat moment vlak achter zijn zoons en ziet tot zijn grote schrik de gecrashte auto tegen de boom staan.
“De brandweer moest nog komen, ik was er eerder. Ik zag meteen dat Jesse al was overleden. Remco lag zo hard te gillen, dat ging door merg en been. Ik heb mijn vrouw gebeld, die ook snel ter plaatse was.”
Hun zonen worden door de brandweer uit het autowrak bevrijd en Remco wordt zwaargewond naar het ziekenhuis vervoerd. Hij heeft zijn onderbeen en bovenbeen op twee plaatsen gebroken. Zijn arm is gebroken, de kniebanden van zijn andere been zijn beschadigd, net als zijn knie. Zijn milt is gescheurd, hij heeft een zeer zware hersenschudding en er zit een bloeding tussen zijn hersenen en schedel.

'Vechten voor zijn leven'

Lange tijd vrezen vader en moeder het ergste voor hun jongste zoon. “Een kind verliezen is het ergste wat je kan overkomen, maar een ander kind ondertussen voor zijn leven zien vechten maakt het extra heftig. Dat verzin je niet.” Ze blijven wekenlang aan zijn bed gekluisterd en overnachten in het Ronald McDonald Huis. Remco ligt eerst op de intensive care van het Erasmus/Sophia Kinderziekenhuis; net voor de kerst verhuist hij naar Revalidatiecentrum Rijndam in Rotterdam.
Daar krijgt hij gesprekstherapie en leert hij spelenderwijs revalideren. Zo mag hij sjoelen om zijn arm te trainen. Ook leert hij in het zwembad weer op eigen kracht te lopen. Remco blijkt een gretige leerling: zijn herstel vordert snel. “Die gozer heeft zo’n doorzettingsvermogen, hij heeft ons allemaal enorm doen verbazen. In januari zette hij zijn eerste voorzichtige stapjes en nu loopt hij al zonder krukken!”

'Zonder hen hadden we het niet gered'

Martin de Ruiter roemt de medewerkers van het revalidatiecentrum, omdat ze zoveel persoonlijke aandacht voor zijn zoon hebben. “Er zit daar zo verschrikkelijk veel kennis, echt fantastisch hoe de zorg er is geregeld.” Maar ook zijn zus Yvonne en zwager Peter verdienen wat hem betreft een dikke pluim. “Ze hebben ons wekenlang heen en weer gereden en namen vaak een warme maaltijd voor ons mee, zodat we niet ‘s avonds laat nog zelf hoefden te koken. De onderlinge band was al goed maar ik heb er nu een broer bij en mijn vrouw een zus en een broer. Zonder hen hadden we het niet gered.”
Hij heeft ook een goed woord voor de hulpverleners, de familie-agenten en de mensen uit de buurt. De kleine gemeenschap van Strijen leeft enorm mee met het gezin. Een inzamelingsactie voor de uitvaart levert in drie dagen tijd twintigduizend euro op. Ook vinden ze regelmatig een tas met eten aan de deur of ze treffen een pan erwtensoep op de stoep.

De boerderij ligt stil

Door alle zorgen om Remco blijft veel werk op de boerderij stil liggen. Gelukkig is het winter en hoeft er niets geoogst te worden. “Ik moet wel wat machineonderhoud doen, maar het interesseert me niet. Ik ben vandaag pas weer voor het eerst in de schuur geweest om wat te rommelen. Daarvoor taalde ik er niet naar. Alles draaide om het herstel van Remco.”
Hun zoon is nu een week thuis. Dat geeft hen allemaal meer rust en dat merkt Martin zelf ook aan zijn lichaam. Dat zit vol spanning. “Ik ben futloos en huilerig en heb een leeg gevoel. Mijn vrouw is spiritueler. Die krijgt boodschappen van Jesse door. Het allermooiste wat ze hoorde was: ‘Leef niet mijn dood, maar vier mijn leven’. Daar vinden we veel troost in.”
Zelf maakte de nuchtere boer ook iets bijzonders mee. “Een paar weken terug was ik bij het graf van Jesse om de verlepte bloemen weg te halen. Ineens zie ik een zwarte merel bij mijn rechtervoet. Het beestje huppelt de contouren van het graf en gaat dan tien minuten naast mijn linkervoet zitten. Ik heb gezegd: ‘Goedemorgen Jesse’. Vervolgens kijk ik even een andere kant op en weg was ie. Dat deed me toch wat, ook al ben ik zo aards als wat.”
Broers Jesse en Remco hadden een goede band
Broers Jesse en Remco hadden een goede band © Rijnmond
Remco probeert nu hij weer thuis is de oude draad op te pakken. Hij is al wat uurtjes naar school in Klaaswaal geweest en probeert de opgelopen onderwijsachterstand in te halen. Misschien kan hij dan toch nog zijn eindexamen doen. “Hij staat er gelukkig goed voor, maar Remco zelf wil liever eerst helemaal fit worden. Hij is meer dan tien kilo afgevallen, heeft nog weinig spierkracht en heeft nog veel pijn in zijn voet. En hij vindt zijn lichaam belangrijker, daar moet hij nog een leven lang mee doen.”
Toch is de boerenzoon al een keer op de trekker geklommen om te checken of hij de koppeling ingetrapt krijgt. “Ik zei nog: jongen zou je dat wel doen met je voet? Maar Remco was niet te houden en heeft hetzelfde doorzettingsvermogen als zijn broer.”

Op dezelfde dag jarig

Op de boerderij zal Jesse gemist worden. “Hij stond altijd voor ons en anderen klaar. Het samen dingen doen is en blijft een groot gemis.” Hun jongens waren echte maatjes, hadden nooit ruzie met elkaar. Ze zijn zelfs op dezelfde dag jarig. “Die dag zal altijd beladen blijven, net zoals zoveel andere dingen. Samen moeten we dit ooit op een of andere manier zien te verwerken, maar hoe precies, dat weet ik nog niet goed. Ik kan het allemaal nog niet bevatten. Ons nieuwe leven is nu net pas begonnen nu Remco thuis is.”
Ook bij Remco lijkt het gemis van zijn broer nu anders door te dringen. Hij ligt af en toe eventjes op het bed van Jesse. Diens kamer is nog volledig in tact en dat blijft voorlopig ook zo. Deze week is het gezin voor het eerst samen naar zijn graf geweest. “Tot dan toonde Remco niet zoveel emotie, maar daar aan het graf stroomden de tranen. Het was erg emotioneel.”

'Er was nog maar 10 centimeter van zijn stoel over'

Officieel moet de politie nog antwoord geven op de oorzaak van het ongeluk. “Er lag geen blubber op de weg en er waren geen remsporen. Het moet een enorme klap zijn geweest. Ik heb later bij de politie in de Waalhaven nog foto’s gemaakt van het wrak. Er was heel weinig van de auto over. Toen beseften we pas hoeveel geluk Remco heeft gehad. Er was nog maar 10 centimeter van zijn stoel over. Die boom heeft verder alles weggedrukt.“
Met Oud en Nieuw hebben de vrienden van Jesse en Remco vuurwerk afgestoken op de plek van het drama. Ze willen er ook graag een herdenkingsplek van maken. De familie is daarover in overleg met het Waterschap. Vader Martin de Ruiter vindt het een prettig idee, ook al zal het altijd een beladen plek blijven. “Maar we willen die plek niet mijden, want die ligt vlakbij een perceel van ons. Ik ben er laatst al eens heen gereden om de telefoon van Jesse te zoeken. Ik heb 60 meter verderop in het land wel een hoofdsteun gevonden. Die telefoon met al zijn foto’s erop is nog zoek. Misschien vind ik hem nog eens als we weer gaan zaaien. Ik moet daar alleen voorlopig nog even niet aan denken. Eén dag tegelijk.”

💬 WhatsApp ons!
Heb jij een tip voor de redactie? Stuur ons een bericht, foto of filmpje via WhatsApp ons of Mail: nieuws@rijnmond.nl