INTERVIEW

In de zoektocht naar haar ouders ontdekt Mischa dat haar adoptieverhaal een grote leugen is

Links: Mischa bij het tehuis in Korea | Rechts: Mischa en Mama Lee
Links: Mischa bij het tehuis in Korea | Rechts: Mischa en Mama Lee © privé
Presentator en schrijver Mischa Blok ging in Zuid-Korea op zoek naar haar ouders en kwam erachter dat niets klopte van het adoptieverhaal dat haar altijd was verteld. De reden van adoptie niet, haar leeftijd niet, haar geboorteplaats niet en zelfs haar naam niet.
Mischa Blok groeide op in Hendrik-Ido-Ambacht, maar werd geboren in Zuid-Korea. Ze kwam op haar derde naar Nederland, nadat ze als tweejarige te vondeling was gelegd. Althans, dat was haar altijd verteld. Maar toen ze haar eigen zoontje op die leeftijd vroeg om een paar tellen op haar te wachten, hobbelde hij onbegrijpend achter haar aan. Op dat moment begon de twijfel aan haar eigen adoptieverhaal. Hoe kun je een tweejarige te vondeling leggen? Die loopt je gewoon achterna.
De zoektocht van Mischa naar haar biologische ouders is er één van geheimen en leugens, maar ook van hoop en liefde.
In haar zoektocht weet Mischa de aandacht van de media te trekken
In haar zoektocht weet Mischa de aandacht van de media te trekken © privé
Haar Koreaanse vader, meneer Park, bleek zo gevonden. Het tehuis had gewoon zijn gegevens. Het contact was snel gelegd, maar bleef altijd kil en afstandelijk. “Ik dacht eerst dat het aan mij lag, of aan de cultuur”, vertelt Mischa. Maar de houding van haar vader had een hele andere reden: hij loog over ongeveer alles.
Mischa was niet uit wanhoop te vondeling gelegd omdat haar ouders niet voor haar konden zorgen. Haar vader had haar naar het kindertehuis gebracht, nadat zijn vrouw, de moeder van Mischa, hem had verlaten. Meneer Park ontmoette een nieuwe vrouw, die raakte zwanger en Mischa paste kennelijk niet meer in zijn leven. De moeder van Mischa wist er niet eens vanaf.
Zo kwam Mischa als tweejarige met het vliegtuig bij een gezin in Hendrik-Ido-Ambacht terecht. Haar Nederlandse ouders dachten lang zelf geen kinderen te kunnen krijgen en schreven zich in als adoptieouders. Toen ze al op de wachtlijst stonden en toch zelf een jongetje kregen, wilden ze alsnog graag voor iemand zorgen wiens ouders dat zelf niet konden.
Opgroeien in Hendrik-Ido-Ambacht was wat saai, herinnert Mischa zich. Ze genoot ervan naar Rotterdam te gaan. “Dat was meer mijn stad, daar was leven.” In Ambacht was ze een van de weinigen van kleur. “Mijn buurjongetje was ook Aziatisch, dat was wel leuk”, zegt ze. “Ik was duidelijk anders in het dorp, maar gek genoeg begon het schelden pas in Rotterdam. Vooral door andere mensen van kleur.” Waarschijnlijk projectie, denkt ze. “En Aziaten zijn een makkelijke prooi, die staan niet bekend als mensen die erg van zich afbijten.”
Hoe kan een ouder een kind wegdoen? Alsof het een kledingstuk is dat niet meer past, of een pak oude kranten.
Mischa Blok
De Koreaanse vader van Mischa liegt niet alleen over haar adoptie, hij probeert zelfs te voorkomen dat ze haar moeder vindt door te verzwijgen dat hij haar gewoon kan bereiken. Mischa ontmoet hem eens in de zoveel tijd in Korea, maar komt geen stap verder en kan geen band met hem opbouwen.

Met liefdesverdriet op Mallorca

Het is rond die tijd dat Mischa in gesprek raakt met Uitgeverij Meulenhoff. Ze belooft een boek te schrijven over haar zoektocht, maar heeft haar moeder dan nog niet gevonden. “Ik dacht op dat moment: ik zou het fijn vinden, maar de kans is groot dat ik haar niet ga vinden.”
Ze schrijft het eerste deel van haar boek, over meneer Park en haar geschiedenis die ze wel kent, in een hotelkamer op Mallorca. “Ik was verbaasd hoeveel het me deed. Ik dacht dat ik het allang een plek had gegeven en had verwerkt. Maar er zat toch nog een hoop pijn.” De emoties werden nog eens versterkt door vers liefdesverdriet.
Als ze haar zoektocht tot dan toe heeft opgeschreven, gaat ze voor een ultieme poging nog een laatste keer naar Zuid-Korea om haar moeder te zoeken. Ze verspreidt duizenden flyers met een foto van zichzelf uit het kindertehuis en weet de aandacht van Koreaanse media te trekken met een oranje cape aan en een Nederlandse vlag in de hand op een groot plein. En ze krijgt Guus Hiddink, voetballegende in Korea, zo ver een videoboodschap op te nemen.
Mischa haalt de Koreaanse televisie
Mischa haalt de Koreaanse televisie © privé

Omgekeerde bevalling

Uiteindelijk weet de politie van de stad Suwon haar moeder te vinden. Op de dag voordat ze terug naar Nederland zou reizen, krijgt ze het telefoontje. Nog dezelfde middag kan ze haar moeder ontmoeten op het bureau. De twee vallen elkaar direct in tranen in de armen. “Vanaf het allereerste moment dat ik mijn moeder zag, voelde ik alleen maar warmte. Het voelde als een omgekeerde bevalling. Je komt samen met iemand, net zoals een moeder die bevalt van een kind. Er is meteen het gevoel: dit is vertrouwd, dit is goed. Dit is familie.”
Dezelfde avond stonden Mischa en Mama Lee, zoals ze haar moeder noemt, samen in een karaokebar. “Ik bleef nog drie dagen bij mijn moeder, die was emotioneel helemaal van de kaart. Voor haar was het heftiger dan voor mij, het overkwam haar. Ik heb haar actief gezocht en mijn zoektocht met vrienden kunnen delen. Mijn moeder heeft het 45 jaar geheim gehouden, tot ik ineens op popte, vanuit het niets. Ze werd gebeld door de politie: we hebben je dochter gevonden, kun je naar het bureau komen?” Mama Lee heeft altijd gehoopt op een weerzien met haar verloren dochter, maar had niet meer gedacht dat het nog zou gebeuren, vertelt Mischa.
Mama Lee en Mischa
Mama Lee en Mischa © privé
Het verhaal over het vinden van haar moeder schrijft Mischa kort na terugkomst uit Korea op. Het helpt Mischa om het hele verhaal met alle details helder en scherp op een rijtje te krijgen. “Het vloog eruit, ik had zoveel meegemaakt, te veel om goed aan vrienden en familie te kunnen vertellen.” Op een paar goede vrienden na vertelde ze maandenlang niemand dat ze haar Koreaanse moeder had gevonden.

Leugens en geheimen

Haar adoptieouders in Hendrik-Ido-Ambacht hebben Mischa altijd gesteund in haar zoektocht. “Mijn Nederlandse moeder maakte zich wel zorgen toen ik zei dat ik nog een keer ging zoeken en dat ik alles op alles zou zetten. Ik zou mijn Koreaanse vader zelfs onder druk zetten om mijn moeder te vinden. Ik voelde instinctief aan dat hij loog, maar hij had vroeger wel bij de commando’s gevochten.”
Soms denk ik: ik zou nog wel willen weten of mijn Koreaanse vader geld heeft gekregen toen hij mij wegbracht.
Mischa Blok
Het verzwijgen en de leugens van meneer Park passen volgens Mischa in de Koreaanse cultuur. “Die is er één van geheimen. Een Koreaanse familie heeft altijd geheimen.” Dat blijkt ook uit het contact met mama Lee, die allang hertrouwd is. Haar man weet niet van het bestaan van Mischa. Als ze elkaar in Korea opzoeken, moet dat altijd voor hem verborgen gehouden worden. Hij wordt bijvoorbeeld met een smoes uit huis gelokt, zodat Mischa bij haar moeder kan slapen.
Niet leuk, maar wel begrijpelijk, zegt Mischa. Wat als hij mama Lee verlaat wanneer hij erachter komt?
Nu Mischa haar verhaal heeft geschreven en verteld, wordt ze overspoeld door reacties van geadopteerden. De meeste reacties komen van mensen die ook op zoek zijn gegaan, maar niet verder zijn gekomen. Na het lezen van het boek zeggen ze toch nog een poging te gaan doen. “Ik draag het boek op aan iedereen die een kind of ouder kwijt is en niet weet hoe te zoeken. Het is ontzettend complex”, zegt Mischa. “Wat niet-geadopteerden zich vaak niet realiseren, is dat iedere geadopteerde ergens in het leven op het punt komt: ga ik op zoek?"

Tegen adoptie

Haar idee over adoptie sloeg om toen ze merkte dat haar papieren niet klopte. Ze is er nu fel tegen. “Er wordt zoveel gefraudeerd, er zijn zoveel misstanden in het adoptiesysteem, zoals financiële prikkels. Je hebt het wel over een kind, niet over een product. Toen ik mijn boek schreef, emotioneerde het me: hoe kan een ouder een kind wegdoen? Alsof het een kledingstuk is dat niet meer past, of een pak oude kranten.”
Natuurlijk is het ook soms uit pure wanhoop. “Als je als ouder ten einde raad bent, geen eten kunt geven of in een criminele situatie zit, kan ik het begrijpen. Mijn Koreaanse vader had de financiële middelen, maar hij kreeg gewoon een ander.”
Het kindertehuis waar Mischa ter adoptie werd gebracht
Het kindertehuis waar Mischa ter adoptie werd gebracht © privé
Het tehuis waar meneer Park de 2 jaar oude Mischa bracht, heeft samen met haar vader haar papieren vervalst. Toen ze daar vragen over stelde, deed het tehuis alsof dat heel normaal was. Het zou er gewoon bij horen dat er twee dossiers zijn. “Meerdere mensen die ik sprak die in hetzelfde tehuis zaten, vragen zich nu ook af of hun dossier wel klopt. Een vals dossier maken is gewoon strafbaar. En ieder kind heeft het recht te weten waar hij of zij vandaan komt en wat het echte verhaal is van je ontstaansgeschiedenis.”
Voor Mischa is dat nu opgehelderd. Ze heeft haar echte Koreaanse voornaam: Geun Hee, en weet dat ze op 15 juli 1975 in Seoul is geboren. In een andere stad en een jaar later dan in haar paspoort staat. Dat veranderen kan niet zomaar. Zo blijven er nog wat losse eindjes aan het verhaal. Dat is niet erg, vindt Mischa. “Iedereen zit met vragen, je kunt nooit alles weten. Soms denk ik: ik zou nog wel willen weten of mijn Koreaanse vader geld heeft gekregen toen hij mij wegbracht. Misschien wil ik het ook wel niet weten...”
Al blijven er nog wat open vragen, voor Mischa is het eind goed al goed. “Ik vind het een enorm happy end, ik kan het soms nog steeds niet geloven.”
Het boek dat Mischa over haar zoektocht schreef heet Mama Lee - Een emotionele zoektocht naar mijn moeder, naar de waarheid en naar onvoorwaardelijke liefde
Mischa Blok
Mischa Blok © Elvin Post/Meulenhoff

💬 WhatsApp ons!
Heb jij een tip voor de redactie? Stuur ons een bericht, foto of filmpje via WhatsApp ons of Mail: nieuws@rijnmond.nl