Bloedneus of niet, jarenlang bokste Nouchka Fontijn haar dagen vol: 'Het was echt onvergetelijk'

De manier waarop Nouchka in de ring van de Schiedamse boksschool stapt, getuigt van ervaring. Met souplesse manoeuvreert ze zichzelf tussen de touwen door. Hoewel haar bokskleding en handschoenen ontbreken, kan ik me door hoe ze vol zelfvertrouwen door de ring beweegt direct een voorstelling maken van hoe haar dagen eruit hebben gezien. Totdat ze in de zomer van 2021 de handdoek in de ring gooide. Het was een gepland afscheid, maar daardoor niet minder emotioneel.

“Dat was het dan. Nooit meer die harde trainingen. Nooit meer energie besparen omdat je weet dat je vanavond weer naar de boksschool moet”, blikt Nouchka terug op haar gedachten na die laatste wedstrijd. “Het voelde als een soort bevrijding, als een opening voor de dingen die kwamen. Alles lag weer open.”

Het is de laatste bladzijde van het laatste hoofdstuk. Met een klap slaat Nouchka het boksboek dicht; ze wint een bronzen medaille tijdens de Olympische Spelen in Tokio.

Het is een dik boek geworden. Op 14-jarige leeftijd vindt Nouchka in taekwondo haar grote passie. “Eerst zat ik op hockey”, lacht ze. “Toen hoopte ik dat ik met een leuk vriendinnetje in de auto naar de wedstrijd zat en achteraf een zakje chips kreeg. Als de bal iets verder weg landde, dan dacht ik: ‘Nou, daar staat iemand anders, die kan ‘m ook wel pakken’.”

Toen een vriendin haar meevroeg naar taekwondo, begon het vuurtje in Nouchka te branden. “Daar kwam die fighting spirit. ‘Ik wil morgen weer trainen. Ik wil de volgende band. Ik wil elk toernooi winnen.’ Omdat ik beter wilde worden, werd ik naar de boksschool gestuurd. Toen is het heel snel gegaan, want ik wilde wel.”

Dag in, dag uit was ze in de boksschool te vinden. “Daar werd ik niet gespaard. Voor zeuren was geen plek. Als je bij iedere oefening gaat staan zuchten, dan zegt de trainer ook: ‘Daar is de deur’. Dat heeft hij ook een keer tegen mij gezegd. ‘Ga maar naar huis en kom maar terug als je er klaar voor bent.’”

Vaak moest Nouchka zichzelf opzwepen voor zo’n training. “Als je niet keihard hoeft te pieken, omdat er op korte termijn geen toernooi is, dan moet je jezelf echt tot het uiterste pushen. Bij een wedstrijd is dat anders. Dan ben je zenuwachtig en scherp.” Leuk was dat meestal niet. “Er zijn wel wedstrijden geweest waarbij ik het naar mijn zin had, maar die zijn op één hand te tellen. Tijdens het boksen moet je zo geconcentreerd zijn, dat je geen tijd hebt om te genieten. Het zijn drie keer drie minuten, dan moet je gewoon je kop erbij houden. Na de winst, dan is het genieten.”

Het is hard werken, maar bij vlagen praat ze er ook luchtig over. “Het voelt niet anders dan een tenniswedstrijd. Dat is ook een spel, dan wil je ook winnen.”

Als ik vraag of er bij een bokswedstrijd niet meer angst of boosheid komt kijken dan bij een tennistoernooi, wimpelt Nouchka dat direct af. “Nee, je bent helemaal niet bezig met slaan of klappen krijgen. Echte angst is er nooit geweest. Je staat daar om je punten te maken. Het is technisch en tactisch.”

Verwondingen horen daar gewoon bij, vindt ze. “Een bloedneus bij de tegenstander is mooi meegenomen. Natuurlijk heb ik weleens gehoord: ‘Als zij je komt aanvallen, zorg dan dat ze zo’n harde klap krijgt, dat ze het niet nog een keer doet.” Nouchka kijkt er triomfantelijk bij. “Als je een blauw oog hebt, dan is dat dom. Dan had je je handen laag”, vervolgt ze nuchter.

Het valt me op dat Nouchka bij tijd en wijle een verbale rechtse hoek uitdeelt en niet bang is om tegen me in te gaan. Tot haar kern kom ik echter niet. Als bokser is ze niet anders gewend dan mensen op een veilige afstand te houden.

Totdat ik haar vraag naar dat ene WK. Het is oktober 2019, in het Russische Oelan-Oede speelt Nouchka de finale tegen Lauren Price. “Een paar keer eerder had ik de kans al gehad. Eén keer haalde ik brons op het WK, daarna twee keer zilver. Ik wist dat dit mijn laatste WK was, dus toen moest het gebeuren. En het gebeurde ook.”

Nouchka wordt uitgeroepen tot winnaar en waant zichzelf wereldkampioen, maar tijdens de medailleceremonie blijkt dat haar tegenstander protest heeft ingediend. Dat protest wordt uiteindelijk goedgekeurd. Nouchka ziet het goud uit haar handen glippen.

“Als ik die avond moet beschrijven, dan zijn we zo twee bladzijden verder. Het was een nachtmerrie, de zwartste bladzijde van het hele boksboek. Het was mijn grote droom om wereldkampioen te worden. Dat viel toen weg. Dat blijft mij altijd bij.” Ze slikt.

Het WK in Rusland had haar hoogtepunt moeten worden, maar achteraf was die climax toen al geweest. “Gelukkig is mijn carrière veel meer geweest dan dat verlies. Ik heb 180 wedstrijden gebokst, ik heb vier WK-medailles gewonnen en ik ben twee keer naar de Spelen geweest. Dat zijn allemaal grote pieken, maar zilver op de Spelen in 2016 is mijn mooiste herinnering.”

“Dat was de eerste keer dat een Nederlandse vrouw meedeed aan boksen op de Olympische Spelen. Naar Rio de Janeiro, verblijven in het Olympisch dorp, de thuiskomst; het was prachtig. Vanaf dat moment veranderde alles. Iedereen wist toen wie ik was.”

Ondanks het verdriet en de teleurstellingen die ze zo nu en dan te verwerken heeft gehad, ziet Nouchka veel meer hoogtepunten en is ze heel dankbaar voor haar topsportcarrière. “Naast de levenslessen die ik heb geleerd, heb ik ook veel mooie mensen ontmoet en veel verschillende plekken gezien. Ik heb de hele wereld over gereisd, dat zijn geen alledaagse dingen. Het was echt onvergetelijk.”

“Bijna niemand heeft dit meegemaakt. Ik ben ook voor de rest van mijn leven een Olympiër. Maar het is niet mijn ambitie dat het daarbij blijft, hoor.” Toch is haar vroegere leven moeilijk te overtreffen. “Er zijn weinig dingen die daaraan kunnen toppen. Op sportief vlak was het zeker m’n hoogtepunt, misschien zelfs wel van al mijn prestaties. Al snel vroeg iemand: ‘Heb je een nieuw doel?’ Toen dacht ik: ‘Waar moet ik dat nu ineens vandaan halen?’”

Dan merkt Nouchka dat haar leven in die veertien jaar op sommige vlakken stilgestaan heeft. Het is niet alleen een fysieke investering geweest, maar ook een sociaaleconomische. “Ik heb mijn leven toegewijd aan de sport. Na veertien jaar was ik klaar met boksen. Het was alsof ik wakker werd, om me heen keek en dacht: ‘Oh, mijn vriendinnen hebben in die jaren hun bankrekening gevuld, huizen gekocht en kinderen gekregen.’ Dat moet ik nu in sneltreinvaart gaan doen.”

“Het voelt soms alsof ik een stuk achterloop, terwijl ik vanuit een ander perspectief misschien wel veertien jaar voor loop.” Als bokser heeft Nouchka namelijk een mentaliteit ontwikkeld en life skills opgedaan, die ze nu inzet om een nieuwe carrière op te bouwen.

“Er is een grote parallel tussen het leven op de werkvloer en het leven in de boksring. Omgaan met druk, vertrouwen op jezelf, uitdagingen aan durven gaan, veerkracht tonen, grenzen verleggen. Als je succesvol wilt zijn, dan heb je die skills nodig.”

Vanuit die gedachte geeft ze nu motivational speeches en fysieke boksclinics bij bedrijven. Zo heeft haar gedrevenheid een nieuwe vorm gekregen. “Soms voelt het een beetje hetzelfde. Er komt een aanloop en druk bij kijken. Ik ben pas blij als ik het goed gedaan heb. Daar kan ik dan weer even op teren.”

“Deze inzichten hebben mij gelukkig gemaakt, dus ik wil anderen ermee inspireren. Ik wil iets teweegbrengen, niet alleen maar iets melden. Zodat ze er ‘s avonds thuis nog even over nadenken en dan hun doelen gaan behalen.”

Stiekem broedt Nouchka ook al op haar eigen nieuwe doelen. “In april ga ik een TED Talk geven”, zegt ze vastberaden. “Dan staat er ook weer een stip op de horizon.”