Hoe de Hermes House Band en Feyenoord in de ban raakten van de oorwurm 'lalala'

Om maar meteen een eind te maken aan de opgeworpen verwarring: het antwoord is nee. Die lalala-oorwurm komt wel degelijk uit de koker van de Hermes House Band. Dat zet Groenendijk ook uiteen in een aflevering van zijn serie over Feyenoordmuziek in Hand in hand, het clubblad van de Feyenoord supportersvereniging. Een aflevering die je met alle verhalen rond dat refreintje best zou kunnen oprekken tot een heel boek.

De Hermes House Band wordt opgericht in 1982 bij het Rotterdams Studenten Corps. In eerste instantie is het een vijfmans hobbyband die alleen voor eigen plezier covers speelt. Vanaf 1983 zijn er optredens, en al bij het tweede optreden in oktober 1983 introduceert de inmiddels elfmans formatie een cover van I will survive, de disco-hit van de Amerikaanse zangeres Gloria Gaynor uit 1978.

In dat origineel klinkt vanaf 1 minuut en 12 seconden, en later nog een paar keer, een melodie op violen. Voor de Hermes House Band - een band zonder strijkers - wordt die melodie - de lalala-melodie - bewerkt voor drie blazers. De bandleden merken dat het resultaat aanslaat en spelen I will survive steeds als afsluiter van hun eerste set.

Bij de Rotterdamse studentenband gaat het er in het begin wel eens wat minder professioneel aan toe, en bij herhaling valt tijdens een optreden de stroom uit. Eerste zanger van de groep Ilco Schuringa herinnert zich zo’n voorval, vermoedelijk bij een optreden in een grote tent in Geertruidenberg in 1984. Als de stroom opeens weg is blijven over: drums en blazers. Saxofonist Michiel Muller zet dat lalala-melodietje in, de bandleden gaan meezingen, het publiek sluit zich aan, en ook zonder stroom blijkt het feest te kunnen zijn. Vanaf dat moment wordt elk optreden afgesloten met I will survive, uitmondend in: lalala, gezongen door band en publiek.

Michiel Muller: “Het maakte niet uit waar we het speelden, overal ging de hele zaal uit zijn dak.” En als bij een bruiloftsfeest in Scheveningen de auto voor het bruidspaar lang op zich laat wachten, ontstaat een soort sirtaki-ingreep in dat lalala. Stoppen, langzaam, weer beginnen en dan steeds sneller.

Mark Snijders komt in 1987 als eerstejaarsstudent bedrijfskunde bij de band en hij is betrokken bij de cd 010 Hallo Rotterdam die de groep in 1991 maakt, een cd met allemaal eigen liedjes. I will survive staat er - hoe populair ook - niet op. Maar ja, dat lalala-stukje is inmiddels zo’n publiekslieveling geworden dat het aan de reprise van het nummer Rotterdam wordt toegevoegd, helemaal aan het eind van de cd.

En dan dus dat lalala.

In 1992 brengt de band - mede onder druk van de toenmalige sponsor Camel (van de sigaretten) - een live-cd uit, de cd Thuis, met daarop wél dat I will survive met de lalala-uitloop. Zo staat het eindelijk tóch op cd zoals mensen het kennen van optredens.

Die versie valt op. Anderen zien er ook wel wat in. Zoals de zingende tandarts De Aal. Maar aangezien de band niet is aangesloten bij Buma/Stemra moet ‘De Aal’ voor gebruik toestemming vragen bij de makers zelf: de jongens van de Hermes House Band, en daar vangt hij bot. Platenmaatschappij Polygram, waar Mark Snijders dan bij werkt, wil er ook wel wat mee. Tot afgrijzen van Mark. En promotor Willem van Schijndel (de helft van het duo De Deurzakkers) begint ook al over dat pakkende refreintje. Als de jongens van de band er verder niks mee gaan doen, wil hij het wel gebruiken.

Het wordt tijd voor de Hermes House Band om er zelf werk van te maken. Mark Snijders: “Wij hebben toen besloten om I will survive beter op te nemen en als cd-single uit te brengen. We wilden voorkomen dat anderen met ons handelsmerk een hit zouden scoren. Om tempo te maken en omdat er weinig animo was bij platenmaatschappijen om een studentenband met steeds wisselende bezetting te contracteren hebben Frank Govaert en ik toen zelf een label opgericht, Xplo Music.”

Xplo brengt de cd-single in oktober 1994 uit, met als tweede nummer Rotterdam, met ook weer die lalala-uitloop, en mede dankzij het promotiewerk van Willem van Schijndel wordt het plaatje opgepikt door dj’s, én goed verkocht. Binnen de kortste keren stijgt het naar de tweede plek in de Top 40, achter Dromen zijn bedrog van Marco Borsato dat al wekenlang op 1 staat. Van Schijndel: “We kregen hem er maar niet vanaf.”

Totdat iemand op een briljant idee komt.

Door puur toeval is het lied Rotterdam - met dat lalala - iets gaan betekenen in Feyenoordkringen. Op 3 november 1994 speelt Feyenoord uit tegen Werder Bremen in de strijd om de Europacup. Thuis heeft Feyenoord de Duitse topclub met 1-0 verslagen, uit wint Feyenoord zowaar wéér, nu met 3-4. Maar liefst 7000 Feyenoord-supporters zijn daar getuige van. Ze zijn met 65 touringcars, en per trein en auto meegereisd.

Na afloop van het gewonnen duel moeten al die supporters om veiligheidsredenen vrij lang wachten tot ze het stadion uit mogen en om hen bezig te houden draait de meegereisde stadionspeaker Jacques Nachtegaal heel vaak achter elkaar voor die Feyenoorders: Rotterdam van de Hermes House Band. Met dat lalala-refrein. Nachtegaal: “De spelers liepen bij dat nummer in polonaise over het veld, en het publiek op de tribune ging dat nadoen. Het sloeg aan.”

In de auto terug naar huis bedenkt Jacques een Feyenoord-tekst op dat lied Rotterdam:

Het briljante idee ter ondersteuning van de I will survive-single is: deze Feyenoord-versie van het lied Rotterdam snel opnemen, en meteen exemplaren van I will survive uitzetten met die Feyenoord-versie als tweede nummer. Dat zal de verkoop een enorme duw geven.

Twee dagen na terugkomst uit Bremen zit Nachtegaal al met de studentenband in de Soundhouse Studio in Schiedam om zijn pennenvrucht op te nemen. En de Hermes House Band playbackt het resulterende lied Feyenoord op 4 december 1994 ín de Kuip tijdens de pauze van de wedstrijd Feyenoord-Vitesse.

Het werkt. Drommen Feyenoordsupporters melden zich in de winkel voor de cd-single van I will survive met dat Feyenoord-lied erachteraan, en Marco Borsato wordt met de kerst van de eerste plek gestoten. Vanaf dat moment is lalala onverbrekelijk verbonden met Feyenoord. Het wordt geregeld gedraaid in De Kuip, en het wordt in het seizoen 1997-1998 ook nog eens de zogeheten goaltune in het stadion. Bij elk doelpunt van Feyenoord schalt het lalala door de Kuip. En dat is tot op de dag van vandaag zo.

En daar houdt het succes niet op. I will survive in de uitvoering van de Hermes House Band wordt ook een hit in Duitsland en Frankrijk. Dat laatste mede doordat eerst het nationale rugbyteam van Frankrijk het lalala omarmt en daarna het Franse nationale voetbalelftal.

En ook andere clubs dan Feyenoord gaan dat lalala gebruiken als goaltune. Zoal het Turkse Galatasaray en Celta de Vigo, in Spanje. Met dat buitenlandse succes komt er een vraag naar optredens. Waarop in 1998 een wat professionelere internationale variant van de Hermes House Band wordt opgericht: Hermes House Band International.

Waar veertig jaar lalala al niet toe kan leiden. Het is wel duidelijk dat een paar muzikanten uit de Hermes-gelederen profijt hebben gehad van hun opleiding bedrijfskunde. En ook dat in het lalala-succesverhaal het plaatje van Cambuur niet meer is dan een onbeduidende voetnoot.