nieuws

ARCHIEF RIJNMOND 3 dec 2017 - Telefoon

949-Nieuwe-iPhone
949-Nieuwe-iPhone
Afgelopen week heb ik een knoop doorgehakt, èn heb ik zicht gekregen op geestelijk wat vreemd terrein.En dat bij het aanschaffen van een nieuwe mobiele telefoon.
De eerlijkheid gebiedt te zegen dat ik niet dol ben op mobiele telefoons. Dat hele idee van permanente bereikbaarheid betekent óók permanente verstóórbaarheid.
De toetsen op zo’n schermpje zijn ook veel te klein voor die grote klauwen van me. Ik zit er zo vaak naast dat ik weleens heb gedacht: als die toetsjes op mijn telefoon nou eens niet zouden staan voor letters, maar voor noten, zoals bij een pianoklavier, zou je dan dóór al mijn typefouten héén nog kunnen ontwaren welk liedje ik probeerde te spelen?
En verder ben ik graag en veel thuis. Waar ik geen mobieltje nodig heb.
Maar goed: de accu van mijn verouderde iPhone is heel snel leeg, en als ik met eigen spullen filmpjes wil maken voor een soort vlog waar ik laatst aan ben begonnen, dan moet ik een toestel hebben met een betere beeldkwaliteit.
Dus: na lang wikken en wegen een iPhone uitgezocht die me zo ongeveer een half maandsalaris zou gaan kosten, en op naar de dichtstbijzijnde winkel van T-mobile, waar ik een abonnement heb.
Ze bleken er nog eentje van het door mij gewenste type op voorraad te hebben. In een kleur die mij niet direct afstootte. Dus, ja, doe die maar.
De verkoopster haalde dat laatste exemplaar uit het magazijn. In zo’n kek zwart doosje, in cellofaan.
Ja, bij Apple verstaan ze de verleidingskunst akelig goed.
Alleen de verpakking van hun spullen streelt je zintuigen al.
Ik liet het gruwelijke aankoopbedrag uit mijn bankpas trekken, zette mijn handtekening in een digitaal schermpje, en vroeg de winkeldame of zij het toestel even kon activeren voor me.
Dat leek me wel zo handig.
Ze verwijderde het cellofaan van het doosje, tilde het deksel eraf, en toen gebeurde het.
Ìk had geloof ik niet direct door wat er aan de hand was.
Ja, de binnenkant zag er minder gelikt uit dan ik had verwacht.
Ik zag wat rommelige servetjes. Maar wat dat te betekenen had?
De verkoopster had ’t wèl meteen door.
Achteraf stel ik me voor dat ik haar inwendig hoorde vloeken.
Ze pakte meteen de winkeltelefoon om met iemand te overleggen.
En toen drong het stukje bij beetje tot me door.
Hier had iemand een wisseltruc toegepast.
In een onbewaakt ogenblik had iemand het doosje met daarin een echte, dure iPhone vervangen door een doosje met in servetten gewikkelde batterijen van bij elkaar hetzelfde gewicht.
Iemand had de boel geflest.
Vermoedelijk een ‘klant’ die interesse had geveinsd, en in een onbewaakt ogenblik snel twee doosjes had verwisseld.
Ik had het erover met de verkoopster.
Ik zei: ‘Dat moet dan iemand zijn die eerst wèl echt zo’n telefoon heeft gekocht om aan zo’n doosje te komen.’
‘Nee hoor,’ haalde de verkoopster mij uit de droom. ‘Die dingen worden speciaal voor dit soort wisseltrucs gemaakt en verhandeld.’
Zij had vaker met dit bijltje gehakt.
Niet in dit kleine filiaal.
Maar in grotere winkels, in het centrum, werd het vaker geprobeerd.
En daarmee kreeg ik zicht op een wereld waarvan ik natuurlijk wel wéét dat die bestaat, maar die normaliter veel verder van me vandaan staat.
Na het verlaten van de winkel, zonder telefoon, dacht ik erover na.
Hoe zou het toegaan in de hoofden van mensen die zich met dit soort praktijken bezighouden?
Zouden ze een manier hebben om hun daden voor zichzelf te rechtvaardigen?
Zouden ze denken: ach, dat T-Mobile en al die andere telefoon-providers, dat zijn veel grotere schurken dan ik?
Of zouden ze redeneren: die lui zijn daarvoor verzekerd, die merken daar niks van?
Of zouden de overwegingen nog ruimer zijn? Zou zo iemand denken: iedereen heeft maar geld en status, behalve ik, de wereld hangt van onrechtvaardigheid aan elkaar, mag ìk ook een keer?
Of is dat hele idee van zelfrechtvaardiging overbodig?
Ontbreekt het zo’n gewiekste oplichter aan een geweten?
Is ie er misschien zelfs tròts op wat hij toch maar mooi heeft geflikt?
Het kan allemaal.
En in al die gedachten kan ik me maar moeilijk verplaatsen.
Ach ja, allerlei communicatiemiddelen van tegenwoordig mogen dan nog zo geavanceerd zijn, dat betekent nog niet dat je altijd de brug naar de ander kunt slaan.
SPEELLIJST
DE TUNE
1. Ik mis je - John Verkroost
2. Houdt de dief – Eddy Christiani
PIETJE BELL
Gesprek met Jan Maliepaard en Jan Oudenaarden, schrijvers van de biografie over Chris van Abkoude, de geestelijk vader van onder anderen Pietje Bell. Aangekleed met liedjes van de cd bij het boek.
3. Pietje Bell - Peter de Koning, Joris Lutz & Kinderkoor Prettig Weekend
4. De Hollandsche jongen - De Flamingo’s
5. Hoe kleine Wim speelt - Peter de Koning & De Flamingo’s
6. Uit mijn schooljaren - Joris Lutz
7. Schoolziek - Kees Verhaar
8. Van een ondeugenden jongen en zijn moeder - Esther Hart
9. Afscheidslied van een 15-jarigen jongen aan de school - Frédérique Spigt
AANKONDIGINGEN
10. Americanas – Metropole Orchestra Big Band

💬 WhatsApp ons!
Heb jij een tip voor de redactie? Stuur ons een bericht, foto of filmpje via WhatsApp ons of Mail: nieuws@rijnmond.nl