Eric 'de lachgasman' heeft zijn besluit genomen: hij stopt met zijn leven, voorgoed

"Ik krijg zo meteen de uitvaartondernemer op bezoek", zegt Eric Alblas door de telefoon. "Ik heb al vanaf mijn zeventiende een uitvaartverzekering, ik heb er dus 46 jaar voor betaald. We gaan kijken hoe het afscheid eruit gaat zien. Ik wil niet heel veel mensen. Dan gaat iedereen maar verdrietig lopen doen. Mijn as mogen ze trouwens uitstrooien over de Maas."

Over zijn kist komt de groen-wit-groene vlag met een rood hart van zijn geliefde Noordereiland te liggen. "Ik weet nog niet precies hoe, maar ik heb afgesproken dat de vlag na de uitvaart teruggaat naar het eiland." Op de kades van het Noordereiland raapte Eric met zijn magneetstok duizenden en nog eens duizenden ijzeren patronen bijeen.

Ik ken Eric Alblas (63) sinds ik hem vijf jaar geleden filmde voor 'Onze Man op Zuid'. Het was een tv-uitzending die veel reacties opleverde. Een gehandicapte man die elke dag uren op pad gaat met een prikstok en soms wel 4.000 lege gascapsules opruimt, souvenirs van een avondje lachgasgebruik. De beelden van Eric, soms met een van pijn vertrokken gezicht, maakten indruk.

Als ik bel, krijg ik geen gebroken man aan de lijn. Zijn stem is sterk en grapjes maken doet hij ook. "Weet je het wel zeker, Eric?", vraag ik, omdat ik het bijna niet kan geloven. "Die vraag wordt me heel vaak gesteld", zegt hij. "En dan telkens hopen mensen dat ik het verkeerde antwoord geef", lacht hij.

"Ja, ik weet het zeker. Het is goed geweest, te veel gezeik, te veel gedoe. Ik heb er geen kracht meer voor."

Eric is al ziek vanaf zijn geboorte. Hij heeft een ernstige vorm van hemofilie, bloedstollingsziekte. De voorspelling was dat hij hoogstens tien jaar oud zou worden. Maar Eric is taai en verpulvert alle sombere verwachtingen.

Toch is zijn leven niet makkelijk. Lopen gaat nauwelijks en hij heeft altijd pijn. "Tussen de 1 en 10, wat voor score geef je de pijn, vroeg de dokter twaalf jaar geleden. Nou dokter, zei ik, ik zit op cijfer 25." Ondanks die pijn is Eric altijd zijn opruimrondes blijven maken. Alleen als het écht niet gaat, slaat hij over.

"Ik heb besloten dat het mooi is geweest", vertelt Eric over zijn besluit. "In een half jaar tijd ben ik zes keer met spoed naar het ziekenhuis gebracht. Een wond wilde niet meer genezen. Toen ik thuis was, deed ik weinig meer dan heen en weer van mijn bed naar de wc. De lift is vaak in storing en dan zit ik opgesloten."

Het kan nog erger. "Ik ben een keer uit mijn stoel gevallen en lag hulpeloos op de vloer. Zelf opstaan ging niet meer. Ik heb uren liggen roepen voor iemand me kwam helpen." Hij vertelt dat er toen iets knakte.

Eric staat symbool voor alle Rotterdammers die een stad zonder rondslingerend vuil willen. Na de tv-uitzending kwamen lokale politici thuis met hem praten en werd hij uitgenodigd door de wethouder. Ze wilden zijn ideeën horen om het structurele probleem met zwerfafval in Rotterdam aan te pakken. Als man van de straat ziet hij nieuwe 'trends' in zwerfafval. Hij trekt aan de bel als marktkooplui zakjes met poep en pies achterlaten na hun werkdag.

Ook werd hij geëerd. Eric Alblas ontving in februari 2022 uit handen van wethouder Vincent Karremans de Erasmusspeld voor zijn opruimwerk in Rotterdam. Zelf is hij daar nuchter over. "Vorige week was ik bij het Wereldmuseum en herkenden een paar jochies me. 'Meneer, mogen we met u op de foto?', vroegen ze. Dat betekent voor mij eigenlijk veel meer dan die speld."

Maar nu is het dus op. Het traject voor actieve levensbeëindiging is gestart. De belangrijkste horde is genomen.

Eric heeft chronisch pijn, vertelt hij door de telefoon. Zichzelf gereedmaken voor zijn rondjes buiten kost hem drie kwartier. "Dan ben ik al gesloopt. Dit besluit heb ik al lang geleden genomen. Ik sta sterk. Mijn dokter snapt mijn wens en steunt me. Het is nu wachten op de goedkeuring van een tweede arts. Dan kan het proces in werking worden gezet."

Alblas treedt met zijn zelfgekozen einde in de voetsporen van zijn moeder. "Met corona had ze het al snel gezien vanwege de eenzaamheid. Ze was 81 toen ze besloot te stoppen met eten en drinken. Dat deed ze op eigen kracht tot ze stierf. Ik wil het zelf ook netjes doen en niemand tot last zijn met mijn einde. Dat je niet met je recordertje langs de rails of bij een flat staat en ik lig daar."

Eric Alblas is er klaar voor. Hij rekent er zelf op dat zijn leven nog een week of zes duurt. "Elke avond neem ik de dag door. Dat is in meerderheid toch positief."

Wel vindt hij het jammer dat zijn volwassen kinderen niet reageerden toen hij via de wijkagent contact zocht. Er is al lange tijd stilte tussen hen. Eric hoopte dat in het laatste deel van zijn leven te kunnen herstellen, maar ze zijn niet op zijn verzoek ingegaan, vertelt hij.

Daarom zocht hij contact met een notaris voor een rigoureuze daad. "Voor mijn erfenis heb ik een andere bestemming gevonden. Ik zeg nog niet wie, maar het is iemand die veel voor me betekent."