DAK- EN THUISLOZEN

Bankslaper Naomi kan maar geen huis krijgen: 'Het enige wat ik heb is mijn zoontje'

Foto ter illustratie, persoon op de foto is niet Naomi
Foto ter illustratie, persoon op de foto is niet Naomi © Rijnmond
Bankslapers worden ze ook wel genoemd: mensen die wel zelfredzaam zijn, maar geen zelfstandige woning hebben. Ze hoppen van bank naar bank. Instanties hebben daarom moeilijk zicht op deze steeds groter wordende groep. Met alle gevolgen van dien. De alleenstaande Naomi maakt het aan den lijve mee. “Ik wil zo graag een eigen plek waar ik mijn eigen routine kan bepalen en rust heb.”
Het loopt tegen het einde van de ochtend. Naomi* heeft haar zoon van twee al naar de opvang gebracht en komt net terug van een afspraak met de psycholoog. De grote vraag nu: wat gaat ze de rest van de dag doen? “Soms ga ik naar een vriendin, het huis waar ik nu slaap of naar de stilteruimte in de bibliotheek in Zuid om op mijn laptop te zitten.”
Ze is vandaag wakker geworden in het huis van de moeder van haar ex-vriend. Ze woonde met hem samen, maar toen hij vorig jaar naar de gevangenis moest, stonden Naomi en haar zoontje op straat. “Ik was zo afhankelijk van hem. Toen hij weg was had ik helemaal niets. Ik zat opeens op nul.”
Een onzekere periode begint voor Naomi en haar zoon. Ze weet niet waar ze ’s avonds slaapt. Dat geeft onrust. In een paar maanden tijd verblijven ze op vijf verschillende adressen. “Ik moest elke dag kijken waar we de nacht zouden doorbrengen. Een ding was zeker: ik zou niet buiten slapen”, zegt ze vastberaden.

Niet urgent genoeg

Een wijkagent ontfermt zich over haar en zegt dat ze naar Centraal Onthaal moet gaan. Dat is de organisatie waar daklozen zich moeten melden voordat ze naar de nachtopvang worden verwezen of ander soort onderdak krijgen.
“Ik heb daar mijn verhaal gedaan en kreeg het bericht dat mijn situatie niet urgent genoeg was. Ze zeiden dat ik genoeg slaapadressen had. Ik moest het zelf uitzoeken.”
Naomi komt heel kalm en bedeesd over, alsof ze alles onder controle heeft. Maar schijn bedriegt. Ze krijgt therapie en vertelt dat er de afgelopen tijd geen vooruitgang is geboekt in haar behandeling omdat er te veel veranderingen zijn in haar leven.
“Van buiten zie je niet hoe zwaar het is. De psycholoog zei ooit tegen mij dat door alles wat er speelt het in mijn leven niet goed met me kán gaan.” 
Ze laat een brief zien van de psycholoog die ze gebruikt voor de aanvraag van urgentie. De opvallendste passage: “Verhuizing naar een zelfstandige woning is geadviseerd en noodzakelijk ter bevordering van de behandeling…”
Ik ben mijn hele leven op zoek naar een veilig gevoel
bankslaper Naomi

1432 bankslapers in Rotterdam

In een schriftelijke reactie zegt wethouder Buijt de geluiden over de steeds grotere aantallen bankslapers ook te horen.
"Tijdens bezoeken aan wijkteams in de stad wordt het regelmatig besproken. Het persoonlijke verhaal is soms schrijnend en hartverscheurend. Juist om te voorkomen dat mensen verder in de problemen raken, is het van belang dat we de bankslapers al vroeg kunnen helpen.”
Hij noemt een plek waar bankslapers terecht kunnen: een zorglocatie van Sonnenburgh waar dertig plekken zijn. Hier is een aantal jonge moeders met een kind geholpen. Het aantal briefadressen voor bankslapers dat bij de gemeente in beeld is, bedraagt 1432. 
Terug naar Naomi en haar zoon. Ze staan ingeschreven bij haar ouders. Al is de band naar eigen zeggen oppervlakkig door een onveilige opvoeding. Haar vader was vaak aan het werk en moeder was gemeen tegen haar. “Ik breng mijn zoon daar wekelijks, maar heb geen behoefte om ze te bezoeken.” 
Op dit moment slaapt ze uit noodzaak bij de moeder van haar ex. “Ik wil daar niet graag zijn. Dat huis voelt helemaal niet als thuis. Ik probeer er te zijn voor mijn zoon, maar dat lukt niet omdat ik niet emotioneel beschikbaar ben. Een woning is echt noodzaak, omdat ik dan pas kan beginnen met structuur in mijn leven.” 
Het enige wat ik nu heb is mijn zoontje
Bankslaper Naomi
Geluk is ver te zoeken in haar leven. “Het liefst slaap ik gewoon uit en doe helemaal niets. Het enige wat ik nu heb is mijn zoontje, dus ik moet wel verantwoordelijkheid nemen.”
Dat doet ze nu ook. Ze heeft hulp gezocht bij mentorproject Rotterdamse Douwers. Een netwerk van mensen die belangeloos jongeren begeleiden in verschillende opzichten. “Ik word door mijn mentor bijvoorbeeld geholpen om te kijken wat bij me past en bij het maken van mijn cv.”
Op dit moment wacht Naomi op begeleid wonen via Central Onthaal. Ze hoopt op een kamer of studio. Van alle instanties is de wijkagent het meest betrokken, zegt ze.
“Ik hoop voor mijn zoon op structuur en een moeder die emotioneel bereikbaar is. Hij heeft niet gevraagd om deze problemen maar ik ben wel verantwoordelijk voor hem. Een kind voelt alles aan. Ik kan me wel blij voordoen, maar als ik dat niet ben dan voelt hij dat ook.”
*Om privacyredenen is de naam Naomi verzonnen. Ze wil alleen anoniem haar verhaal doen. Haar echte naam is bij de redactie bekend.

💬 WhatsApp ons!
Heb jij een tip voor de redactie? Stuur ons een bericht, foto of filmpje via WhatsApp ons of Mail: nieuws@rijnmond.nl