Michaël verloor zijn broertje bij de MH17-ramp en wil nu samen met hem de marathon van Rotterdam uitlopen

Tallander Niewold was net tot soldaat der eerste klasse benoemd toen hij in de zomer van 2014 in het vliegtuig stapte. Op weg naar Bali, om vakantie te vieren bij een van zijn drie broers. "Daar had hij ontzettend veel zin in", denkt Michaël terug. "Toen kwam dat nieuws. Ik ben naar mijn ouders gereden, het was een huis van rouw. Ik probeerde met instanties te bellen voor meer duidelijkheid die niet gegeven kon worden."

Bewust of onbewust is Michaël nog steeds dagelijks bezig met die fatale dag. "Er is heel duidelijk een leven voor en na 17 juli. Mijn vader en moeder zijn nooit meer de oude geworden."

Michaël herinnert zich Tallander als een heel lieve broer. "Hij had veel interesse in wat zijn oudere broers en zussen deden. Hij was de vijfde in een gezin met zes kinderen, keek denk ik enorm tegen ons op. Daarom hechtte hij veel waarde aan contact houden. Om even te kletsen over meisjes en dat soort dingen."

Daarbij was Tallander heel sportief. "Hij kon een kilometer wel even in drie minuutjes lopen", vertelt Michaël. "Hij liep op een gegeven moment met een zuurstofmasker dat hij een beetje dichtdraaide, om de uitdaging voor zichzelf nog groter te maken en zijn longcapaciteit te verbeteren."

Hoe anders was dat bij Michaël, die jarenlang allesbehalve sportief was. Eigenlijk was zijn broertje de enige die hem echt kon raken om eens te gaan sporten. "Als je op je dertigste een trap oploopt en daarvan moet hijgen is dat geen goed teken. 'Ga wat meer sporten, dan zit je beter in je vel', zei Tallander me. Precies wat ik nu aan de mensen uitleg, omdat het klopt. Als je na een vervelende werkdag een halfuurtje gaat hardlopen ben je alles kwijt. Zo makkelijk. Door hem ging het lampje bij me branden."

De inspiratie van zijn broertje bracht Michaël steeds verder. Waar hij ooit begon met boksen om zijn frustratie kwijt te kunnen, loopt hij nu op 16 april zijn eerste marathon. Iets waar hij naar uitkijkt, maar ook tegenop ziet. "Ik had een andere voorbereiding voor ogen, zonder blessures. Daarom moest ik mijn ambitie bijstellen. Het zou kunnen dat het me niet lukt. Dat is in mijn hoofd geen optie, maar het is beter daar rekening mee te houden. Dat vind ik wel ingewikkeld. Ik wil graag een monument voor mijn broer neerzetten."

Want die broer draagt de inmiddels 38-jarige Michaël altijd met zich mee. "Als ik er tijdens het sporten even doorheen zit, merk ik dat het me er doorheen sleept als ik aan hem denk. Hij was militair en bizar sportief. Dan denk ik even aan hem: hij zou nu ook niet opgeven. Dus laten we even doorzetten. Ik merk dat dat werkt. Het helpt mij om mijn grenzen te verleggen. En een van die grenzen is een marathon."

"Ik vind het ook een geruststelling dat hij het alleen maar mooi zou vinden als ik doorloop op een zwaar moment. Ik reken op die inspiratie op de zware momenten op 16 april. Ik denk dat hij er wel bij is ja. Dat ik dan ergens voel: nu is hij echt bijzonder trots op mij. Samen finishen, daar kijk ik echt enorm naar uit. Dat moment is mijn visualisatie van het succes."