Dichteres Rieneke Grobben in hospice: 'Ik ben gewoon ikke'

Rieneke Grobben-Minderman (73) is een opvallende verschijning in de stad. Altijd gekleed in het roze en met een grote, roze strik in haar haar. Ook op haar ziekbed draagt de geboren en getogen Charloise een roze pyjama en roze pantoffels. Haar bed is omringd met bossen roze tulpen en rozen. "Die gekte begon zo'n dertig jaar geleden al. Het is mijn lijfkleur geworden en het staat me ook goed, toch?"

In het hospice probeert ze er het beste van te maken. "Het moet geen lopende receptie worden, maar ik geniet van de extra aandacht die ik krijg." Ze wordt overladen met kaarten van fans en bekenden en krijgt veel bezoek. "Zelf schenk ik ook graag aandacht aan andere mensen. Ik zou het aan alle Rotterdammers willen meegeven: denk eens aan een ander. Een kaartje of attentie kan iemand echt opbeuren."

Rieneke heeft altijd geschreven, maar 13 jaar geleden begon ze ook in het openbaar haar gedichten voor te dragen."Toen veranderde mijn leven nogal. Voor mijn kinderen is het nu nog een beetje wennen dat zoveel mensen me blijken te waarderen. Die kennen mij gewoon als hun moeder."

Grobben wordt door haar opvallende uiterlijk wel eens vergeleken met de excentrieke Mathilde Willink, vrouw van kunstenaar Carel Willink. "Maar daar zou ik mezelf zeker niet mee willen vergelijken. Ik vond het een geweldig mens hoor, maar het is een heel ander type. Ik ben gewoon ikke."

De meeste gedichten van Rieneke Grobben gaan over Rotterdam, de stad waar ze zielsveel van zegt te houden. De stad ook die ze iedere avond vanaf haar balkon welterusten wenst. "Tegen alle Rotterdammers zou ik willen zeggen: houd de mouwen opgerold, die hoeven echt niet naar beneden. Zet 'm op!"