Nu het legaal mag, moet-ie wel: Ydo doet nog één keer de marathon in zijn rolstoel

“Nee sterker nog, dit is de laatste keer. Ik moet telkens minstens een week bijkomen. Maar dit jaar moet ik wel. Vorig jaar ben ik bij de organisatie aan het schoppen geweest om het voor elkaar te krijgen. Nooit verwacht dat het zou lukken, maar ik heb toestemming gekregen voor tien man. Kan ik natuurlijk niet maken om niet te gaan.”

“Vier, met mij erbij. Pas in januari wist ik zeker dat we het helemaal rond zouden krijgen. Toen konden we inventariseren wie er ook werkelijk mee wilden doen. het was voor velen te kort dag. De meesten zeiden: ik wil wel heel graag, maar ik ga het nooit redden om op tijd fit te zijn. De drie die naast mij ook meedoen, trainden sowieso al.”

De Rotterdamse tattoo-artiest lijdt sinds tien jaar aan sarcoïdose, een aandoening aan zijn zenuwen. Daardoor heeft hij vaak pijn en een verminderd evenwichtsgevoel. Zijn tattooshop is gevestigd in hetzelfde pand als The Incredible Barbers van Ed Dietz, die ook dit jaar traint voor de marathon.

Ed valt in het gesprek: “Komen ze uit de hele wereld hier lopen, mag hij uit Rotterdam niet meedoen. Ik ben echt trots op wat-ie neer heeft gezet. Hij heeft ze gewoon klemgezet.” Ydo: “Ja, een beetje wel. Uiteindelijk is het gewoon trappen, hè. Echt serieus dwarsliggen, dat bleek de enige manier. Zo weet ik nog, een keertje ging Vincent Hendriks van de rolstoelbond uit België mee. Ze hadden een hele presentatie gemaakt waarom het zou moeten kunnen, dat het in andere landen ook zo gaat. Maar ja, de bond is een officiële organisatie.”

“Ik niet, en dat was hier mijn voordeel. Tegen een bond kunnen ze gemakkelijker nee zeggen. Over mij zei Mario Kadiks (voorzitter marathon, red), ‘Hij is zo vervelend, echt een pain in the ass. Als we tegen hem nee zeggen, dan staat-ie er morgen weer. En als ik echt niets doe, dan trommelt hij er meer op die illegaal mee gaan doen.’ Dus ze moeten het wel in goede banen gaan leiden. Want anders wordt het een zooitje.

“Nee dat wil echt niemand. Het kan ook gewoon, tussen de lopers. Al heb ik mij in mijn eentje de afgelopen jaren echt misdragen. Ik heb vanaf het startvak tot aan de finishlijn alleen maar bier gedronken. Dit jaar kan ik het niet maken om het te vergallen. Dadelijk krijgen we uitgerekend door mij alsnog een apart vak.”

“Nee, ik misdroeg me juist een beetje bewust. Kom maar op, dacht ik, schijt aan de hele wereld. Als ik er niet mag zijn, zal ik ze laten weten dat ik er wel ben. Volgens de fotograaf van de marathon is er niet één foto van mij dat ik niet aan het drinken ben. Twee foto’s zijn heel discutabel, zei die, die heeft-ie maar gewoon verwijderd. Ach, ik heb vorig jaar geen gevaarlijke situaties gecreëerd. Maar ja, dit jaar sta ik natuurlijk niet alleen.”

Ydo lacht. “Jup. En dus vind ik er waarschijnlijk geen reet aan. Daarna is het ook echt klaar hoor. Zo’n marathon is echt een aanslag op mijn lijf. Dat verkrampt op een gegeven moment. Na de marathon kan ik een week niets meer, ben ik echt kapot. Mijn vriendin, Dwien, is personal trainer en zij zegt ook wel dat dit niet nog heel lang goed kan blijven gaan.”

“Zou kunnen, nog nooit geprobeerd zonder natuurlijk. Gaan we dit jaar merken. Maar dat peukie houd ik hoor. En na de Gele Kanarie mag ik van mijzelf wel een biertje nemen, want vanaf daar is het feest. De lopers doen dat ook wel, heb ik al een paar keer gezien. Iedereen staat het aan te reiken, sommige lopers nemen een paar slokken en gooien hem weg. Ik niet hoor, ik drink hem wel gewoon leeg. Ik zal niet opeens heilig worden.”

“Word ik verliefd op eentje die heel gezond leeft.”

“Haha nee hoor, ze laat me zijn wie ik ben. Maar ja, we hebben soms zelf ook zoiets van, hoe dan? Ze zit elke dag in de sportschool. Alleen in het weekend gaat ze graag het terras op. Ze rookt niet, drinkt amper. Ze betuttelt me niet, zegt alleen: 'Héél misschien moet je een klein beetje gaan opletten met die marathon, je vraagt wel heel veel van je lichaam. Anders wordt het gewoon heel zwaar voor je, straks.’ En ja, misschien heeft ze wel een beetje gelijk. Ze is heus niet voor niets op mijn pad gekomen.”

“Haha ja, voor haar was het ook wel vreemd. Vertelde ze een vriendin hier een paar straten verderop dat ze verliefd was op iemand in een rolstoel, een tatoeëerder in de barbershop. ‘Toch niet Ydo,’ zei ze. Die vriendin sloeg stijl achterover. We zijn tegenpolen, zeker weten. Maar goed, ben je gelukkig dan ben je gelukkig."

"Die vinden het fantastisch. Ik heb hem de eerste keer voor mijn oudste dochter gedaan, die zat toen in de afkickkliniek. Afgelopen jaar heb ik hem voor de jongste gedaan. Want voor haar is het ook zwaar. Juist omdat zij het gewoon goed doet, lekker naar haar opleiding gaat. De aandacht gaat vaak naar de ander toe, je komt toch een beetje in zo’n verdomhoekje.. Dit jaar doe ik hem voor mijzelf."

"Ja, school was niets voor haar, ze moet gewoon lekker werken. Dit jaar gaat ze naar Spanje voor werk. Ze gebruikt geen spul meer, heel af en toe durft ze weer een borrel te nemen met uitgaan."

"Daarvoor? Nee. Sowieso, er zijn veel dingen gebeurd in haar verleden, het is niet gek dat ze in die verslaving terecht is gekomen. Ik zal haar daar nooit wat van zeggen. En mocht het weer misgaan, zal ik ook nooit zeggen ‘Wat ben je nou voor trut’. Want daar heeft ze niets aan.”

“Vertrouwen. Ik zeg tegen haar, je bent jong, probeer gewoon hoe het voor jou werkt. Je voelt het zelf aan, blijf van de zooi af natuurlijk, maar één ding, ik ben er voor je. Bij een terugval hoop ik vooral dat ze het zo snel mogelijk aan mij vertelt. Ik denk dat het voor haar zo werkt, de beste manier is. En anders, ik ben de laatste die haar gaat lopen veroordelen.”