Wim Chabot: kunstenaar in de schaduw van zijn broer

De Rotterdamse kunstenaars en broers Hendrik en Wim Chabot schelen 13 jaar. Oudere broer Henk (1894-1949) heeft Wim (1907-1977) altijd ondersteund en gestimuleerd in het werk als kunstenaar. Hoewel Wim altijd in de schaduw van Henk heeft gestaan, is Wim nooit jaloers geweest.

"Nee, van jaloezie was geen sprake", vertelt Monique Chabot. "Hij was vol bewondering." Het werk van Hendrik wordt in Rotterdam verzameld door het Chabotmuseum. In het Feyenoordstadion is zijn beeld

' als sinds de opening in 1937 te zien.

Wim is minder bekend, een groot deel van zijn werk is in bezit van de Rijksdienst voor het Cultureel Erfgoed. Zijn dochter Monique heeft tekeningen en schetsboeken geschonken aan het Stadsarchief Rotterdam.

"Daar zijn we heel blij mee", zegt Wanda Waanders van het Stadsarchief. "Die tekeningen en schetsen zijn belangrijk voor Rotterdam. Daarnaast heeft Wim Chabot ook memoires geschreven die een goed beeld geven van hem en over het kunstenaarsklimaat in de oorlogsjaren."

Wim Chabot heeft uitvoerig geschreven over hoe het was na het bombardement van 14 mei 1940. Zijn atelier is getroffen en al zijn werk is verloren gegaan. "Hij schrijft dat er nog twee schilderijen over waren. Die hingen bij zijn moeder aan de muur."

Voor kunstenaars zijn er in die tijd geen betaalde opdrachten meer. In het verwoeste centrum van Rotterdam komen noodwinkels en ook noodcafés. Kunstenaars wordt gevraagd om die noodcafés te decoreren. Dat betekent 'werk' voor de kunstenaars.

Ook Wim Chabot werkt aan de verfraaiing van de noodcafés. Zo maakt hij een muurschildering op een café aan de Statensingel (foto).

Het leven van Wim Chabot wordt getekend door ziekte. Hij blijkt de ziekte van Crohn te hebben en is daardoor veel aan huis gekluisterd. "Het heeft ook zijn leven als kunstenaar beïnvloed", vertelt dochter Monique Chabot.

"Mijn oom ging bijvoorbeeld op studiereis, maar mijn vader was altijd te ziek om mee te gaan. Hij was veel thuis en dan is het ook lastig om inspiratie op te doen."

Monique heeft nu werk van haar vader aan het Stadsarchief geschonken, maar heeft zelf ook nog genoeg. "Er is nog heel veel. Dat staat bij ons en hangt natuurlijk ook aan de muur."