Dennis keek de dood in de ogen maar ziet nu toch zijn club kampioen worden

De Roo is geen onbekende in de voetballerij. De zakenman is mede-eigenaar van logistiek dienstverlener Van Donge en de Roo, een grote speler in de Rotterdamse haven. Daarnaast sponsort hij al jaren het betaald voetbal in Rotterdam. De bedrijfsnaam staat op de trainingspakken van de vrouwen van Feyenoord, maar siert ook sinds 2017 de gevel van het Excelsior-stadion.

Het familiebedrijf heeft een businessunit in de Kuip en had eerder ook al een skybox bij Sparta. Als je vraagt van welke club hij nu echt supporter is, zegt-ie: ‘Feyenoord natuurlijk’, nog voor de vraag helemaal gesteld is. “Feyenoord is mijn club, de rest is puur zakelijk en vriendschappelijk. Voor exposure, klantenbinding en als doel meer containers verkopen. Feyenoord zit in mijn hart. De beleving tijdens de wedstrijden en de Kuip, dat doet wat met je.”

De liefde voor de club gaat zelfs zo ver dat hij bereid was mee te betalen aan de aankoop van de populaire spits Cyriel Dessers. Die deal ging uiteindelijk niet door omdat Feyenoord en de speler er niet uitkwamen. Het zorgde ook voor een ruzietje thuis, omdat hij tijdens een vakantie in Canada de pers te woord stond over zijn spontane actie. Terwijl hij zijn vrouw juist had beloofd rust te nemen en zijn gezin op de eerste plaats te zetten.

Dat goede voornemen was hard nodig om de strijd tegen de kanker aan te gaan. De Roo werd op 41-jarige leeftijd getroffen door één van de agressiefste vormen van asbestkanker: peritoneaal mesothelioom. Een moeilijke naam waarvan er na de diagnose nog velen zouden volgen. De Roo weet ze inmiddels allemaal moeiteloos uit te spreken en te duiden. Zijn medisch dossier kent geen geheimen meer.

“Achteraf had ik misschien arts moeten worden, ik vind het eigenlijk best leuk om me er in te verdiepen ook al is de aanleiding heel naar.” De kankervorm is lastig te behandelen. Slechts een enkeling wordt er oud mee. Dennis de Roo hoopt er daar ook één van te zijn. Hij onderging diverse operaties, chemokuren en kreeg experimentele (immuun)therapieën. Hij koos ook voor een bewuster leven, met een gezonde en sportieve leefstijl. Alles met maar één doel: zo lang mogelijk blijven leven om zijn drie kinderen te zien opgroeien.

“Ik leidde voordat ik ziek werd, best een hectisch leven. Werkte hard, dronk veel en was ook ‘s avonds vaak van huis. Nu loop ik 30 tot 40 kilometer per week, zit ik 50 tot 60 km per week op een trainingsfiets en doe daarnaast aan krachttraining. Ik hou altijd in mijn achterhoofd dat ik mogelijk nog een keer geopereerd moet worden. Daar wil ik mijn lichaam sterk voor houden.”

Hij moet ervoor waken dat de strijd tegen de kanker geen obsessie wordt, want het blijft niet alleen bij fanatiek sporten. “Alcohol drink ik nauwelijks meer, vlees laat ik staan en ik ben vaste klant bij de reformwinkel geworden. Ik slik nu gemiddeld 15 supplementen per dag voor spiergroei en een sterker immuunsysteem. Ook stap ik wekelijks in een koud 'Wim Hof-bad' en ga ik regelmatig naar de sauna.”

Het resultaat van al zijn inspanningen mag er zijn. “Bij de eerste operatie is een vol servet aan kankermateriaal uit mijn buikvlies weggehaald. Nu lijkt de kanker verdwenen. Ik heb het geluk gehad de juiste artsen gevonden te hebben in het Erasmus Ziekenhuis en in Duitsland. Mijn leeftijd zal ook meespelen. Maar de juiste mindset en wilskracht hebben ook zeker bijgedragen.”

Wie had dat gedacht, op 15 september 2020, toen hij zijn doodvonnis te horen kreeg? De artsen gaven hem hoogstens nog een paar maanden. Hij zocht een mooie grafplek uit onder een boom op een natuurbegraafplaats, stopte volledig met werken en ging met zichzelf aan de slag. Inmiddels heeft hij zijn lichaam terug en durft hij weer aan een toekomst te denken: niet in maanden maar in jaren levensgeluk.

Hij werkt ook weer twee dagen per week voor het familiebedrijf. Maar zijn instelling is anders: meer aandacht voor de ander is zijn motto tegenwoordig. Niet alleen thuis, bij zijn gezin met drie kinderen, maar ook op het werk en in de relatie met zijn klanten. “Ik wil af van die ratrace van alsmaar meer en meer. We zijn daar in doorgeslagen. Geniet van elkaar, leef bewuster; daar draait het in het leven echt om. Ik ben er ‘s ochtends weer voor de kinderen, probeer minder op mijn telefoon en computer te kijken en geef mijn klanten persoonlijker aandacht. ”

Voorlopig blijft hij nog wel onder behandeling van zijn artsen staan, om er zeker van te zijn dat de tumoren niet terugkeren. En ondertussen vertelt De Roo overal waar hij kan over zijn strijd tegen de kanker. Hij overweegt zelfs een eigen website te maken met een overzicht van al zijn ervaringen. “Ik zie het als de nieuwe opdracht in mijn leven, want er moet een reden zijn waarom ik wél positief op de behandelingen reageer en anderen niet. Misschien dat mijn verhaal anderen troost geeft en hoop biedt.”

En ondertussen blijft de zakenman ook goede doelen steunen, zoals het Leontienhuis en Support Casper en heeft hij met vrienden een eigen rummerk (Dutch Head) op de markt gezet. “Als we naast het maatschappelijk ondernemen en de sponsoring van Feyenoord en Excelsior ook nog wat containertjes en doelpunten kunnen scoren, dan vind ik het helemaal prima.”

Eind goed al goed, zo lijkt het. Maar als je denkt alles weer in de hand te hebben, gaat het toch mis. Want deze zakenman mag dan een eigen businessunit in de Kuip hebben: de kampioenswedstrijd ging bijna aan zijn neus voorbij. Zijn medewerkers hadden zich te laat gerealiseerd dat Feyenoord op zondag 14 mei de landstitel kan binnenslepen.

“Nu zit daar een hele afdeling met maar één klant en heb ik met veel moeite nog wat extra plekken kunnen regelen. Ik ben er gelukkig bij, en mijn kinderen ook. Maar voor de huldiging aanstaande maandag is dat helaas niet gelukt. Dan vier ik het kampioenschap helaas zonder hen.”