Berg op, berg af: op babyvoeding waagt Gerben zich aan een run van 90 kilometer door de Franse Alpen

Marathons? Voor Gerben Solleveld (36) zijn ze een makkie geworden. Hij heeft er al vijftien in de benen. Met als hoogtepunt de eindtijd van 02:38 uur die hij in 2016 neerzette in Rotterdam.

"Ga nou eens iets doen wat je niet kent en waarvan je niet zeker weet of je het haalt", raadde zijn vriend Matthijs (38) hem aan toen Gerben een keer liep te piepen dat hij het als loper allemaal wat saai begon te vinden. En toen kwam ie in beeld: de Maxi Race rond het meer van Annecy in Frankrijk. Een extreme loop van 90 kilometer, in het voorste deel van de Alpen. Van de ene berg naar de andere. Tot een hoogte van soms 1700 meter. Asfalt onder de voeten? Dat is er amper. Een groot deel van de tocht voert over brokkelige geitenpaadjes.

De loop staat gepland voor dit pinksterweekeinde. In de nacht van vrijdag op zaterdag - om 03:00 uur - gaat Gerben van start. "Da's in het donker dus. Het eerste deel van de tocht heb ik een soort mijnwerkerslamp op m'n hoofd om te zien waar ik loop."

"Maar liefst 21 uur. Zaterdagavond om 00:00 uur moet iedereen gefinisht zijn."

"Nee, met mijn vriend Matthijs, de vriend die me heeft uitgedaagd. Hij is in de basis sneller dan ik. En ook beter getraind. Maar we hebben afgesproken om het hele parcours bij elkaar te blijven. Het is: samen uit, samen thuis. Een streeftijd hebben we niet. We willen 'm gewoon uitlopen, maar hopen zaterdagavond wel te finishen voordat de schemering valt. 'Voor het donker thuis', hebben we elkaar beloofd."

"Da's inderdaad een ding. Je hebt hier natuurlijk nauwelijks hoogteverschillen. Ik woon in Sommelsdijk en daar is een heuvel van 15 meter hoog. Die ben ik heel wat keren achter elkaar op en af gegaan. Bij Barendrecht ligt een 'berg' van twintig meter. Ook daar ben ik heel wat opgeklommen en afgedaald. Verder was ik in januari in Zuid-Afrika, waar ik op de Tafelberg heb getraind. En Matthijs en ik zijn dit jaar ook samen naar Oostenrijk geweest om ons voor te bereiden."

"In 2018 heb ik in Zuid-Afrika meegedaan aan de befaamde Comrades, ook een loop van 90 kilometer. Daar deed ik toen bijna acht uur over. Verschil met de Maxi Race is dat de Comrades over asfalt ging, met hier en daar een heuvel. Berg op, berg af over geitenpaadjes, dat is helemaal nieuw voor mij. Over de Maxi Race mag je een stuk langer doen, omdat sommige delen van het parcours zo heftig zijn dat je alleen maar kunt wandelen. Ik neem ook stokken mee, om mezelf af en toe omhoog te kunnen duwen."

"Je zou denken dat klimmen het moeilijkst is, maar dat is niet zo. Dalen vind ik veel heftiger. Het is ook een kwestie van durven. Naar mijn idee rem ik nog te veel als ik naar beneden ga."

"De natuur rond het meer van Annecy is prachtig. En deze route brengt je op plekken waar je anders nooit zou komen. Gerben en de natuur; da's een goede combinatie."

"Ik vraag me af of het wel goed zal gaan met eten. Bij een gewone marathon ren je op water en een banaantje. Maar bij de Maxi Race is het andere koek. Omdat je zo lang onderweg bent, is het eigenlijk één groot vreetfestijn. Chips, chocola, bouillon; iedereen gooit van alles naar binnen als brandstof. Van lopen en eten tegelijk kun je heel misselijk worden. Maar verstopte darmen zijn ook een risico."

"Veel lopers gaan voor een speciaal soort gel, met heel veel suiker. Maar ik vind dat veel te zoet. Wat ik als jonge vader heb ontdekt zijn de potjes Olvarit. Gepureerde groenten, daar ga ik als een tierelier op. Onderweg zijn er drie vaste punten, waarop je eten toegestopt mag krijgen. Mijn vriendin en mijn dochtertje van bijna één jaar zijn mijn crew. En de vrouw van Matthijs is er ook."

"Als ik het moeilijk heb, trek ik me terug in mijn eigen wereld. In de Gerben-bubbel. Ik kan m'n blik echt op oneindig zetten en gáán. Elke stap is er eentje, blijf ik dan tegen mezelf zeggen. Je moet jezelf in elk geval niet zielig gaan vinden."

"Er doen zeker ook vrouwen mee. En weet je wat leuk is? Hoe langer de afstand, hoe beter de vrouwen presteren. Mentaal kunnen vrouwen héél diep gaan, zo blijkt. Veel dieper dan mannen."

"Het schijnt zo te zijn dat je de avond voor de race niet kunt slapen, omdat je stuitert van de adrenaline. En dat je de nacht erna wakker ligt van de spierpijn. Ik blijf na de Maxi Race nog een paar dagen in Frankrijk. Daarna hoop ik dat m'n benen genoeg hersteld zijn om het gaspedaal van mijn auto weer in te trappen richting Nederland."