FEYENOORD KAMPIOEN

Opnieuw een Feyenoordfan die vinger kwijt raakt bij huldiging: ring en vinger van Maria (16) bleven aan het hek hangen

Net voor ze het hek over sprong, deed Maria (16) haar ring om haar andere vinger. Alsof ze wist dat áls ze een vinger zou verliezen, het er beter niet eentje van haar dominante hand zou zijn. Een verhaal over een sportieve tiener die op de huldiging haar vinger verloor, net zoals zes jaar eerder ook een vrouw haar vinger verloor die dag.
Maria, haar vader, haar broertje en zusje, gaan al om half 7 op pad vanuit Apeldoorn. Moeder Chantal, zelf ook Feyenoordfan, blijft achter met de kinderen die voor Ajax zijn. De Feyenoord-delegatie van de familie komt perfect op tijd in Rotterdam aan. Maria: “We hadden zelfs tijd om nog even te eten, waarna we een goed plekje konden uitkiezen, vlak voor het balkon.” De Coolsingel stroomt vol en de sfeer wordt steeds beter.
Plotseling krijgen de vier een flinke domper te horen. Maria: “De politie stuurde ons weg, omdat het daar opeens werd schoongeveegd. We moesten, terwijl we dus juist zo vroeg waren, weer helemaal achteraan aansluiten.”
Vanaf hun nieuwe plek kunnen ze het slecht zien. Een zwart hek belemmert het zicht op de Coolsingel. Ze besluit haar vader, broertje en zusje achter te laten en er overheen te springen. Vader Ramon: “Maria is een echte 16-jarige meid dus die dacht: 'dat laat ik mij niet gebeuren'. Die zag wat jongens over het hek klimmen om beter zicht te krijgen en zij deed dat ook.“

'Politie zei er niets van'

Maria: “Er stonden wel tien politieagenten bij het hek, ze zeiden er niets van. Ik denk dat er die dag wel honderd mensen over dat hek zijn gegaan.” Eenmaal over het hek, klimt ze op een tramhalte. Ze helpt een paar andere fans op het hokje. “Vanaf daar had ik weer goed zicht. En het was echt heel gezellig, met de andere fans..”
Als de huldiging klaar is, zo rond 12:30 uur, springt ze van de halte af en wilt ze weer terug naar haar familie. Daarvoor moet ze alleen nog even terug over het zwarte hek...

Papa tussen 150.000 mensen

“Ik klom er overheen en sprong er aan de andere kant vanaf. En toen bleef mijn ring dus hangen. Ik voelde het eigenlijk niet meteen. Pas toen ik keek naar mijn hand, zag ik op de plek van mijn linker middelvinger een bot. Ik rende naar mijn vader.”
Ramon: ''Daar sta je als papa tussen 150.000 mensen. Ik had mijn dochtertje van acht op m'n nek. Ik zag meteen dat het mis was. Ze had een trui om en die heb ik om haar hand gewikkeld en een paar keer goed aangetrokken. We sprongen gelijk door de eerst mogelijke opening en godzijdank stond daar een EHBO-post.''

'Die kunnen ze er zo weer aanzetten'

Bij de EHBO valt Maria flauw van de angst en de pijn. Ze stellen haar gerust. “Die kunnen ze er zo weer aanzetten.” Met die gedachte ligt ze vrij kalm in de ambulance. “Ik dacht toen nog dat het allemaal wel goed zou komen.”
De vinger wordt door de brandweer naar het ziekenhuis gebracht. Maar in het Erasmus MC vertelt de dokter dat ze niets meer kunnen doen. Ze heeft twee opties: de vinger afzetten of haar hand versmallen van vier naar drie vingers.
Haar moeder is dan ook in het ziekenhuis aangekomen. Chantal: “En dan moet je dat opeens besluiten voor je dochter. Allebei de opties zijn natuurlijk vreselijk. De tweede optie is esthetisch mooier, maar een veel heftigere operatie met een heel lang herstel. Daarnaast kan die ingreep ook nog later in haar leven. Dus de eerste optie, het stompje, leek ons de meest logische keuze.”

Pech, of geluk?

De ring zat om haar linkerhand. Maria zelf is rechts. Haar ring zit normaal ook om rechts. Ze had hem net voordat ze over het hek was gesprongen, verwisseld naar haar linkerhand. Ze had namelijk haar rechtervinger bezeerd en de ring drukte op precies op die plek.
Chantal: “Is het geluk, of is het pech? Als ze hem niet had verwisseld, was ze dan niet blijven hangen? Of was dan haar dominante hand verminkt? Ik denk dat we maar moeten uitgaan van geluk. Het beste was natuurlijk om de ring in haar zak te doen. Maar we danken op onze blote knietjes dat het niet haar rechterhand is.”
Maria blijft opvallend kalm, de eerste week dat ze thuis is. Haar hand zit in het verband en ze heeft door de pijnstillers weinig pijn. Maar als een paar dagen later het verband wordt verwisseld, krijgt ze het wel even te kwaad. Maria “Ik schrok zo om mijn hand zo te zien. Dit blijft zo de rest van mijn leven.”

'Dat deze hekken nog gebruikt worden'

Chantal: “Het bizarre is, daar kom je dan later achter, dat wat er bij mijn dochter is gebeurd, heeft gewoon een naam: ringavulsie. Ik zal zelf nooit meer ringen dragen, ik kan er niet eens naar kijken. Ze noemen het veiligheidshekken, maar die kleine uitstekende puntjes kunnen je leven verwoesten.”
Maria mócht er natuurlijk niet overheen. Chantal: “Maar je kunt het een meisje van 16 toch niet verwijten, als heel veel mensen het doen en er staat politie omheen die er niets van zegt? Het is de vorige huldiging óók gebeurd. Ik vind het echt ongelooflijk dat deze hekken toch nog worden gebruikt."
Maria komt over als een relaxte, zelfbewuste tiener. Zeker geen onhoudbare puber die alle regels aan haar laars lapt. Ze is gek op voetbal, heeft zes broertjes en zusjes, waarvan er drie ook voor Feyenoord zijn, net zoals haar ouders. Drie zijn er voor Ajax. Chantal lacht. “Ja, we kijken hier áltijd Feyenoord. Soms kijken we Ajax, maar dan vooral als het een belangrijke wedstrijd is voor Feyenoord.”
Ze speelt zelf ook, samen met haar tweelingzusje Chelsea. Bij WSV 16-2, bij de jongens. “Toen ik begon met voetbal kwam ik eigenlijk meteen in een jongensteam. Het voetbal is daar gewoon anders, het niveau is hoger. En het gaat er harder aan toe.”

Beste vrienden in het team

Ze kan niet echt een favoriete speler aanwijzen. “Nu, als ik moet kiezen, dan Kökcü.” Chantal: “Dat is ook de manier van spelen, hè? Lekker pittig. Ze geeft zelf ook altijd alles als ze speelt.”
Maria: “Ja, op het veld ben ik wel een beetje anders dan daarbuiten. Ik ben rechtsback. Ik krijg best wel vaak opmerkingen van mijn tegenstanders. Dan kunnen ze er niet tegen dat ik een meisje ben en ze eruit loop.” In haar eigen team krijgen zij en haar tweelingzusje echter nooit een onvertogen woord. “Nee joh, mijn beste vrienden zitten in dat team.”

Filmpje van haar vinger

Ze is bang om straks uitgelachen te worden om haar vinger. Ze heeft nu al te maken gehad met misplaatste grappen. “Iemand vroeg de dag erna, lachend, of ik nog tot tien kon tellen.” Ook vond iemand het blijkbaar nodig om haar een luguber filmpje te sturen van haar eigen vinger, die om het hek zat. “Ik schrok zo toen ik dat filmpje zag. Wie doet dat nu? Die persoon heeft me daarna ook nog eens geblokkeerd.”
Gelukkig krijgt ze ook opstekers. Zoals het Feyenoordshirt dat ze heeft gekregen van een fansite, om haar een hart onder de riem te steken. Haar vrienden slepen haar er doorheen. En haar team hoopt heel hard dat ze volgend seizoen weer gewoon kan spelen.

Feyenoord never dies

Wat ze later wil worden? Ze is zestien, dus ach, ze heeft nog niet echt een idee, zoals de meeste kinderen van zestien daar nog niet heel erg mee bezig mee zijn. “Ik dacht misschien beveiliger bij Schiphol. In ieder geval niet iets achter een schermpje, dat past echt niet bij me. Ik hoop dat ik zonder mijn vinger nog wel genoeg kracht houd in mijn handen voor zo’n functie.”
Een vreselijke ervaring. Maar Feyenoord never dies voor de familie uit Apeldoorn. Ramon: 'Het Feyenoordgevoel gaat nooit weg. Deze dag zal wel altijd blijven, maar dat neemt niet weg dat we nog steeds supertrots zijn op ons cluppie.''

💬 WhatsApp ons!
Heb jij een tip voor de redactie? Stuur ons een bericht, foto of filmpje via WhatsApp ons of Mail: nieuws@rijnmond.nl