Nathalie hield geen rekening met het definitieve afscheid: ‘Ze gaf nooit op en bleef altijd positief'

“Dit wil ik ook”, zegt de 33-jarige Nathalie Sierra in mei 2004 tegen haar vriend Sander. Ze zien samen op de Coolsingel de finish van de Roparun-teams. De prestatie van de honderden deelnemers raakt haar persoonlijk. Nathalie is bezig met een zware chemokuur en is overtuigd daarmee de finale klappen uit te delen aan de ziekte van Hodgkin, ofwel lymfeklierkanker, die bij haar is geconstateerd. “Kom maar op met die chemo. Ik ga de strijd aan, ik ga ervoor vechten”, was haar reactie op de diagnose.

Het begon onschuldig met een hardnekkige vermoeidheid. Die vond ze niet zo gek als jonge vrouw met een drukke baan en druk leven, genietend van de liefde. Maar na maanden sukkelen ging ze toch maar eens naar de huisarts. De diagnose is een klap in haar gezicht.

Moeder Corrie: “Ze was daarvoor nooit ziek.”

Roparun-teams halen geld op voor mensen met kanker. De stichting financiert hospices, hulpmiddelen en vakantiehuizen waar kankerpatiënten en hun familie op adem kunnen komen. Het motto is 'Leven toevoegen aan dagen, als geen dagen meer kunnen worden toegevoegd aan het leven.’

Nathalie zit anders in de wedstrijd: de kanker gaat haar niet klein krijgen. Meedoen aan de Roparun moet het feestelijke slotstuk worden van haar overwinning op de ziekte. Die wil ze vieren met de vrienden en familie die haar al die tijd hebben gesteund. Zo ontstaat het 25 man sterke team ‘Amis de Nathalie’.

In de herfst van 2004 wordt ze inderdaad genezen verklaard en lacht het leven haar weer toe. Heel eventjes. Nathalie belandt in november op de IC: haar nieren zijn er acuut mee gestopt. Ze wordt tien dagen in coma gehouden.

Voorzichtig krabbelt ze weer op. Voortaan moet ze drie keer per week dialyseren en opletten wat ze eet. Ondanks haar kwetsbare gezondheid, is ze vastberaden haar Roparun-droom door te zetten.

Meedoen aan de estafetteloop vergt nogal wat: alles regelen voor het team, veel trainen en tijdens het Pinksterweekend non-stop lopen van Parijs naar Rotterdam, in totaal ruim 500 kilometer.

Vriend Sander: “Nathalie regelde altijd alles.”

Nathalie ervaart het als een gigantisch avontuur. Ze vindt het bijzonder wat haar vrienden voor haar over hebben: zich drie dagen in het zweet lopen. “Ze doen dit voor mij, ze doen dit voor de Roparun, ze doen dit voor zichzelf”, vertelt ze in 2005 trots aan Rijnmond.

Team ‘Amis de Nathalie’ gaat niet alleen voor een sportieve prestatie, geld ophalen is minstens zo belangrijk. “Omdat het mezelf is overkomen, staat het heel dichtbij. Ik ben beter verklaard en weet hoe belangrijk steun is. Ik wil mijn steentje bijdragen en heel veel geld ophalen”, vertelt ze over haar drijfveer.

In totaal halen ze ruim 44.000 euro op, dat is veel geld voor een vriendenteam zonder hoofdsponsor. Van de ruim 200 deelnemende ploegen eindigt ‘Amis de Nathalie’ dat jaar in de top 10 van teams met hoogste opbrengst.

De Rotterdamse organiseert haar leven rondom de dialyse. Daar is ze heel handig in, ook als zij en Sander op vakantie gaan. Ze zoekt eerst uit waar ze in het buitenland terecht kan en boekt dan pas de bestemming.

Voor de langere termijn moet een donornier gevonden worden. Sander wil graag zijn nier afstaan aan zijn grote liefde, maar hij heeft een andere bloedgroep. Het Erasmus MC benadert het stel voor een nieuwe vorm van transplanteren waardoor Sander toch een nier aan zijn Nathalie kan afstaan. Rijnmond maakt hierover de radiodocumentaire De verhuizing van Mr Kidney.

Het gaat een tijdje goed tot haar lichaam na twee jaar de nier afstoot. Nathalie ondergaat in 2010 een tweede niertransplantatie, maar in 2013 keert de ziekte van Hodgkin terug. Dit keer krijgt ze een stamceltransplantatie. Dat gaat een tijdje goed, hoewel een longontsteking regelmatig spelbreker is.

Met bewondering kijken familie en vrienden naar Nathalie. “Veel pech, veel ziek en toch altijd positief.”

Tussen de ziekenhuisbezoeken door, is Nathalie druk met vrijwilligerswerk. Op een basisschool in Crooswijk helpt ze met lezen, huiswerk en bijles. Op de tennisclub van Sander draait ze kantinediensten. Voor vrienden en familie is ze ‘the organizer’ voor van alles en nog wat.

Van de Roparun blijft ze een groot fan. Ieder jaar staat ze trouw langs de kant lopers aan te moedigen. Samen met Sander. “Het is traditie om op de Coolsingel te staan”, vertelt ze in 2015.

Kinderen krijgen is door haar medische geschiedenis niet mogelijk. Toch komt in 2016 de kinderwens uit met de adoptie van Ralph. “Jij bent het beste dat ons ooit is overkomen”, is de blijde boodschap van Nathalie en Sander.

Haar gezondheid blijft kwetsbaar. Het ziekenhuis noemt ze gekscherend haar tijdelijke vakantieadres. “We hebben weer even ingecheckt in ons vaste hotel”, appt ze ons vrolijk.

Wonderbaarlijk genoeg ontloopt ze het coronavirus. Tuurlijk is ze extra voorzichtig als de pandemie uitbreekt en onzekere tijden aanbreken. Maar ze wil niet dat het virus het gezin aan huis bindt. “Dit gaat niet ten koste van alles. Ralph gaat gewoon naar school.”

Begin dit jaar krijgt Nathalie moeite met ademhalen: schade aan hart en longen. Het is een signaal dat haar lijf te veel te verduren heeft gehad. Door nierfalen raken ook andere organen beschadigd en Nathalie krijgt een aantal stents.

Artsen staan versteld hoe ze volhoudt gezien haar medische dossier. Moeder Corrie: “Ze had wilskracht voor velen.”

Net terug van wintersport, belandt ze in maart opnieuw in het ziekenhuis. Ze belt een vriendin om een afspraak uit te stellen. “Ik lig er maar even hoor, het stelt niet veel voor.” Ook dit keer is ze optimistisch.

Als Sander en zoontje Ralph komen buurten, herhaalt ze bij het afscheid de woorden die ze eerder al eens zachtjes zong: “Morgen wordt alles anders, morgen wordt alles beter.”

Op zaterdag 1 april krijgt Sander een onheilspellend telefoontje uit het ziekenhuis. Het gaat plots heel slecht met Nathalie. Haar lijf is op. Ralph ziet zijn vader in tranen. Hij is pas zes jaar en slaat zijn armen om hem heen en zegt troostend: “Pap, als je verdrietig bent, droog je tranen en denk aan de leuke dingen van mama.”

In positief blijven en doorzetten lijkt de kleine Ralph sprekend op zijn moeder. Nathalie Sierra is 52 jaar geworden.