nieuws

'Krijg ik dan nog steeds geen piemeltje?'

9 mei 2018, 14:09 • 4 minuten leestijd

"Ik ben Kay, bijna twaalf jaar en ik ben een transgender. Al vanaf mijn vierde jaar wist ik dat ik liever een jongen wilde zijn. Nu ik groter ben, wil ik dit alleen maar meer. Ik ben geen meisje. Ik ben een jongen! Ik heb alleen een meisjeslichaam. Gelukkig kunnen de dokters tegenwoordig heel veel."

Zo begint Mama, ik ben een jongen van Astrid Seip (1981) uit Ridderkerk. Het in dagboekachtige stijl geschreven relaas gaat over een van haar drie dochters: Britt, die als kleuter al het gevoel had dat ze in het verkeerde lichaam is geboren.

Mama, ik wil dat echt niet aan hoor, echt niet", zegt Britt.
"Waarom niet Britt, gisteren had je toch ook een jurk aan?", vraag ik verbaasd.
"Mama, ik ben een jongen, dat weet je toch? Jongens hebben geen jurk aan", is haar antwoord. ( ) We besluiten dat ik naar een kledingwinkel zal fietsen en een stoer shirt voor haar ga kopen. Het is tenslotte zomervakantie, wat maakt het eigenlijk uit wat ze draagt.
Onderweg op de fiets kan ik aan niets anders denken. Wellicht is het alleen een fase? Misschien wil ze zich afzetten tegen haar tweelingzus door anders te zijn?
Als ik thuiskom met een stoer shirt van Bob de Bouwer is de glimlach op Britts gezicht onbetaalbaar. Ze straalt als nooit tevoren.
(uit: Mama, ik ben een jongen)

Britt is een tweeling. Haar zusje Sanne is juist op en top meisje, dol op jurken en oorbellen. Maar Britt draagt alleen nog jongenskleren en bij de kapper gaat de schaar in haar lange haar.

Dat ze liever een jongen wil zijn, blijkt allesbehalve een opwelling. Als ze zeven jaar is, volgt dan ook de volgende stap: gesprekken in een genderkliniek.

"Ik heb Britt zo goed mogelijk proberen uit te leggen wat er gaat gebeuren vandaag. Dat er gesprekjes gaan komen met ons gezamenlijk, met haar alleen en met papa en mama.
"Mama", vraagt Britt.
"Ja lieverd", antwoord ik.
"Krijg ik dan nog steeds geen piemeltje?", zucht Britt teleurgesteld.
"Nee schatje, dat duurt nog zeker elf jaar en dat is heel erg lang", leg ik haar uit.
"Anders vraag ik hem gewoon aan Sinterklaas", zegt Britt met een grijns.
(uit: Mama, ik ben een jongen)

Astrid Seip maakt er geen geheim van dat het niet altijd meevalt om moeder van een transgender te zijn. Ze wil Britt graag beschermen tegen wat ze "de wreedheden van deze maatschappij" noemt. En dan zijn er nog de aanstormende hormonen, die het lijf van de dochter die zo graag zoon wil zijn, zullen veranderen.

"Het laatste dat ik wil is dat Britt zich totaal ongemakkelijk gaan voelen in haar lichaam, nog meer als ze nu al doet. Want die 'dingen' die mama daar heeft hangen, nee, dat wil ze echt niet!"
(uit: Mama, ik ben een jongen)

Britt zal aan de puberteitsremmers moeten om geen borsten te krijgen en niet ongesteld te worden. En dan is er nog haar naam. Begin 2018 verandert ze die definitief. De keuze valt op Kay.

"Om het officieel te maken bestel ik een mooi hergeboortekaartje voor de naaste familie. De rest krijgt hem te zien op Facebook en natuurlijk gaat er een kaart mee naar school. Kay ontvangt een mooie kaart met lieve woorden van zijn klasgenoten. Zo fijn voor Kay dat het tot nu toe allemaal zo enorm positief verloopt."
(uit: Mama, ik ben een jongen)

Het verhaal van Kay is nog lang niet af. "Er is nog een heel lange weg te gaan", schrijft Seip. "Maar de eerste stapjes op deze weg zijn gezet." De Ridderkerkse werkt alweer aan het tweede boek over haar zoon.

Afgelopen week hadden we zomaar een spontaan gesprekje met je tweelingzus erbij. Ik vertelde dat ik wel ooit oma wil worden. Daar haakte jij gelijk op in met: 'Ja, maar ik wil geen kinderen in mijn buik, dat doet mijn vrouw later maar."
(uit: Mama, ik ben een jongen)