Hoe de onbekende Henri Bontenbal van Zuid de meest besproken man van Nederland werd

“Leuk. Het is een ontzettend mooie rol en zo voelt het ook: als een eer. Tegelijkertijd voelt het als een opdracht. Dat zie je ook wel in de media terugkomen: ‘Hij staat voor een grote klus.’ We staan er in de peilingen ook gewoon slecht voor. Maar het mooie is dat ik in de media ook de eerlijke kans krijg om mijn verhaal te vertellen. Mijn achterban, de CDA’ers, hebben er echt weer zin in gekregen. Er hangt sterk de geur dat we met iets nieuws en spannends bezig zijn en daarvan krijg ik wel zin in de campagne."

“Nou, ik heb een heel drukke agenda gehad de laatste dagen, dus ik heb nog geen tijd gehad om boodschappen te doen. Ik overschat dat ook niet, het is niet zo dat mensen mij nu om handtekeningen gaan vragen. Ik zal wel wat herkennende blikken krijgen in het winkelcentrum denk ik, van: ‘Hé, waar ken ik die jongen van.’ Dat hoort erbij en is ook goed, want ik ben redelijk onbekend en daar moet iets aan veranderen.”

“Ja, daar heb ik heel veel zin in. Natuurlijk heb ik mijn grenzen en ben ik op een gegeven moment moe. Als ik twaalf interviews heb gegeven, wil ik ’s avonds ook lekker op de bank zitten met een muziekje op mijn hoofd. Maar ik geloof hier echt in, anders zou ik het ook niet volhouden.”

“Nee, nee, nee. Echt niet. Ik heb er altijd tamelijk ontspannen ingestaan toen ik de politiek inging. Toen ik solliciteerde als Tweede Kamerlid vond ik dat mooi om te doen en ik wilde het graag, maar de wereld was niet voorbij als ik het niet zou worden. En ik wilde het ook niet ten koste van alles. Ik wil mijn eigenheid behouden. Tijdens mijn sollicitatie zei ik: ‘Ik ben gepassioneerd over klimaat- en energiebeleid, maar dat betekent wel dat je als CDA op dat dossier moet willen profileren, anders moet je mij niet hoog op de lijst zetten.' Dat was nu weer zo, ik had een duidelijke koers voor ogen en wilde een campagne op inhoud. Maar als je mij twee jaar geleden had gevraagd of ik nu lijsttrekker zou worden had ik je vriendelijk verteld dat dit geen optie was. Nu ben ik het wel en dat voelt een beetje vreemd, maar tegelijkertijd ontzettend leuk.”

“Kijk, ik vind het lastig om over mezelf te praten en over mezelf op te geven. Mijn vader zei altijd: ‘Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg.’ Ook mijn vrouw is er sterk in om me te vertellen dat ik met beide benen op de grond moet blijven staan. Dat zeg ik ook tegen mezelf als mensen mij de gedroomde kandidaat noemen: ‘Doe gewoon effe normaal, haal je niet te veel in je hoofd. Doe gewoon wat je moet doen zo goed mogelijk.’ Ik denk dat ik iets meebreng, dat ik in staat ben het CDA-verhaal goed te vertellen. Dat zit in mijn vezels. Ik breng nieuwe energie mee, kan die ballast afwerpen. Als ik al vijftien jaar in Den Haag had rondgelopen, had ik dat niet kunnen doen.”

“Mijn studie natuurkunde was ook wel pittig, maar dit is wel de grootste stap die ik ooit gezet heb. Ik houd niet van een saai leven. Ik houd ervan mezelf te stretchen en me dunkt dat dit wel een goede manier is om mezelf uit te dagen.”

“Ik maak me kwaad om de twee gezichten van Nederland. Aan de ene kant de façade met alles wat glimt en blinkt, en mensen die het goed hebben. Maar er is ook een achterkant: kinderen in Charlois worden geboren met achterstanden omdat hun ouders schulden hebben. Er wordt veel gerookt, er zijn verslavingen, zoveel stress. Als je weet wat dat doet met de ontwikkeling van een kind. Baby’s worden te vroeg geboren, met een te laag geboortegewicht en zijn de rest van hun leven kwetsbaarder. Dat maak je nooit meer goed. Dat is een kant van Nederland waar we het te weinig over durven hebben. En de meest kwetsbare doelgroep bestaat uit witte, alleenstaande vrouwen, omdat vrouwen met een migratie-achtergrond een netwerk van familie hebben. Daaraan zie je dat sociale cohesie een belangrijk verschil maakt.”

“Ik heb daar rekening mee gehouden en het er thuis met mijn vrouw veel over gehad. Toch is het nog steeds moeilijk als het gebeurt. Als Kamerlid steek je al met je hoofd boven het maaiveld uit, als lijsttrekker helemaal. Dus de dag dat mijn naam bekend werd, stroomde mijn mailbox vol met haat, zo simpel is het. En iedere dag komen daar nieuwe berichten bij. Ik lees eigenlijk alles zelf, want er zitten ook hele lieve mails tussen. Mensen van heinde en verre die me succes wensen. Maar een deel van Nederland is boos en politici mailen is voor hen een uitlaatklep. Als je ze trouwens terugmailt of belt verandert meteen de toon. Dat deed ik als Kamerlid eigenlijk altijd, schelden kan ik wel tegen.”

“Nou, dat is gewoon een goeie. Ik heb echt een lot uit de loterij wat dat betreft. Ze steunt me heel erg, relativeert en trekt me op het juiste moment weg met de boodschap: ‘Er is meer dan politiek en je hebt twee zoons die een leuke vader willen zien.’ En wat dat betreft: mijn gezin heeft niet voor de politiek gekozen, dus ik probeer ze daar wel buiten te houden. Mensen mogen mij uitschelden, maar gezinnen van politici moeten uit beeld blijven.”

“De kiezer wil natuurlijk weten: wie is die jongen. Ik ben 40 jaar Rotterdammer, ik kom van Zuid, dit is wie ik ben. Het is gelukkig extreem goed bekeken, al een miljoen keer en het loopt nog op.”

“Dat je succes kunt hebben, maar dat er ook een achterkant is. Dat zie je goed in de Tweebosbuurt: aan de ene kant de prachtige nieuwbouw op de Laan op Zuid en daarachter zo’n buurt die gesloopt wordt. Het is goed dat een stad in beweging is, maar het moet de inzet zijn om de voor- en achterkant niet te veel uit elkaar te laten lopen. Als de verschillen te groot worden, ondermijnt dat de samenhang.”

“Even naar de bakker gaan, broodjes en croissantjes halen. Sapje erbij en lekker ontbijten. Mijn vrouw en ik gaan vaak even crossfitten. Maar het liefst een beetje rondhangen en lanterfanten.”

“Tijd voor mijn gezin, daar moet ik goed op letten. En voor hobby’s had ik al weinig tijd, dat zal ik helemaal niet meer hebben.”