ARCHIEF RIJNMOND 22 juli 2018 - Slotakkoord

De meeste luisteraars van Radio Rijnmond en lezers hier op Facebook zullen niet weten wie hij was.
Hij speelde piano en contrabas.
In de jaren zestig heeft hij twee seizoenen Wim Sonneveld begeleid.
Daarna speelde hij veel op cruiseschepen.
Zo’n vijftien jaar woonde hij in Amerika.
Uiteindelijk is hij met zijn Engelse vrouw Lisa teruggekeerd naar Rotterdam, waar hij vorige week op 90-jarige leeftijd in zijn slaap overleed.

Een dood waarvoor je zou tekenen.
Tot het zover is, natuurlijk.

De crematie van Cees was een crematie zoals ik er al veel heb meegemaakt.
De halve Rotterdamse Artiesten Club was er, plus een paar buren van de Bergsingel, waar Cees en Lisa woonden.
Er waren bloemen, er was muziek, twee mensen hielden een liefdevol praatje, er was een hapje en een drankje, en anderhalf uur later of zo was het, tja, weer gebeurd.
Zoals die dingen gaan.
Gewoon, een crematie.
Weer een leven voorbij.

Het was bijna alsof het lot wilde zeggen: de vólgende.
Alsof de onverschilligheid van de kosmos voor onze aardse beslommeringen bijna voelbaar was.

Op de fiets naar huis herkauwde ik het samenzijn, en dacht ik terug aan hoe ik me het leven voorstelde toen ik een puber was, en alles nog moest beginnen.
Toen dacht ik geloof ik veel te groot. Zoals pubers nou eenmaal doen. Een groots en meeslepend leven moest het worden. Ik zag mezelf ook niet in Nederland blijven. Alles leek mogelijk. Van schaapsherder in Nieuw-Zeeland tot orkestleider in Rio de Janeiro.

Ik weet nog dat ik vaak na school met jongens uit de buurt voetbalde op een pleintje, en dat wij dan steevast ergens tussen vijf en zes een man met een aktentas onder de arm langs ons trapveldje zagen lopen, onderweg naar een flat die een paar jaar daarvoor was neergezet. De man zwaaide altijd al van verre naar een van de hogere verdiepingen, waar vermoedelijk zijn vrouw achter het raam stond.
Pathetisch vond ik dat toen.
Vreselijk.
Die kleinheid, die kleinburgerlijkheid.

Inmiddels ben ik daar heel anders over gaan denken.
Inmiddels snap ik die man.
Hoe fijn is het niet om een thuis te hebben?
Dat er iemand is die uitziet naar je komst?

Die verandering in mijn denken werd me ergens in de afgelopen jaren overduidelijk bij een andere crematie. De crematie van muzikant Hans Schoor, van het accordeon-duo The Melody Makers.
Tijdens dat afscheid werd in vogelvlucht ook weer een leven geschetst. Geen hemelbestormend bestaan. Zijn dochter vertelde hoe haar vader als jochie een vriendje had opgedaan dat ook accordeon speelde, en hoe ze hun hele leven samen muziek waren blijven maken. Het ging over het werk van Hans in de kledingbranche. Werk dat ie met plezier had gedaan. Ik hoorde dat Hans een liefdevolle vader was geweest, en opa.
De foto’s die in de aula werden vertoond sloten hier naadloos op aan. Hans tussen de mensen, met muziek, familie, op vakantie.

Alles bij elkaar een tafereel dat me als puber mogelijk een schrikbeeld had geleken. Maar nu ontroerde de ‘gewoonheid’ van dit alles me juist.
Ik dacht: ja, zo ziet geluk eruit. Bezigheden hebben die aansluiten bij wie je bent, en je omringd weten door dierbaren.
Dat zijn bouwstenen van een geslaagd leven.

Cees Rosbergen had zulke bouwstenen ook, concludeerde ik op de fiets. De muziek, het reizen, wat vrienden, zijn onafscheidelijke vrouw Lisa.
En ach, dat hij de laatste jaren de energie uit zich voelde vloeien, en er niet meer zo zin in had, zoals ik heb begrepen, dat hoort er misschien wel een beetje bij als je achter in de tachtig bent.

Het lot, de kosmos en een relatief inwisselbaar slotakkoord: daar moet je je blik niet door laten sturen.

Eenmaal thuis was het me wel duidelijk: Cees heeft geleefd.
Hij heeft er iets van gemaakt.
Hij is er geweest.

SPEELLIJST

DE TUNE
1. Ik mis je – John Verkroost

GESPREK MET MUZIKANT CEES ROSBERGEN
Herhaling uit 2003 naar aanleiding van het overlijden van Cees Rosbergen, die onder meer twee seizoenen Wim Sonneveld heeft begeleid.
2. Goedenavond – Wim Sonneveld
3. Frater Venantius – Wim Sonneveld
4. Nikkelen Nelis – Wim Sonneveld
5. Mijn vader heeft het nooit begrepen – Wim Sonneveld
6. Annemarie – Wim Sonneveld
7. Peer Gynt suite – London Philharmonic
8. Kleiner Wiener Marsch - Salonorkest Trocadero
9. Ain’t misbehavin’– Sarah Vaughan
10. Gerrit– Wim Sonneveld

AANKONDIGINGEN
11. Americanas – Metropole Orchestra Big Band