Felix vertrok voor zijn werk naar Bonaire, maar voetbalde binnen anderhalve maand bij het nationale team

"Ik kwam naar Bonaire voor een baan bij de Rijksoverheid", begint Verhaar. "Omdat ik meteen graag mensen wilde leren kennen op het eiland, schreef ik me voor mijn aankomst al in bij Réal Rincon, een voetbalclub uit een dorpje in het noorden van het Bonaire."

Ondanks dat het dorp Rincon maar een kleine 1800 inwoners heeft, doet de plaatselijke voetbalclub het goed in de nationale competitie van Bonaire. Réal Rincon werd de afgelopen vijf jaar kampioen in de eredivisie.

Verhaar vindt ondanks de taalbarrière al snel zijn plek in het team van Réal Rincon als aanvaller. "Het ging meteen heel goed en ik vond het hartstikke leuk. Ik scoorde veel. Als ik tijdens een training of wedstrijd iets niet begreep, schakelden mijn teamgenoten over van het Papiaments naar het Nederlands."

In een wedstrijd tegen de club van de huidige bondscoach laat de Rotterdamse voetballer zien wat hij kan: hij scoort drie doelpunten. Hierdoor komt hij op de radar bij die coach en wordt hij kort daarna door hem uitgenodigd om mee te doen aan de selectie voor het nationaal elftal. Uiteindelijk weet hij een plek in het team te bemachtigen.

"Ik wist destijds helemaal niet dat ik voor Bonaire uit kon komen", bekent hij. "Maar toen ik gebeld werd dat ik bij de definitieve selectie zat, voelde het meteen als een droom die uitkwam."

Ook zijn familie in Rotterdam reageerde enthousiast. En dat is ook niet zo gek. Verhaar komt uit een echte voetbalfamilie. Zijn broers Thomas en Wessel Verhaar voetballen ook allebei, Thomas zelfs enkele jaren bij Sparta en Excelsior. Voor Verhaars vertrek voetbalden de drie broers weer samen bij V.O.C. Rotterdam.

Maandag 12 september is het zover. De eerste interland in de CONCACAF Gold Cup, het belangrijkste voetbaltoernooi voor landenteams uit Noord-Amerika, Centraal-Amerika en het Caribisch gebied.

De tegenstander is Saint Martin, het Franse deel van het eiland Sint-Maarten. Dat eiland heeft geen stadion dat aan alle eisen voldoet, dus wordt de wedstrijd gespeeld op het eiland Saint Kitts en Nevis. "Ik had nog nooit van het eiland gehoord, maar het is daar echt supermooi. Het was echt geweldig om daarheen te mogen gaan."

"We hebben er bijna een week gezeten, in voorbereiding op de wedstrijd. We mochten toen niet veel van het eiland bekijken, want we moesten rustig aan doen en niet te veel lopen. Het was heel bijzonder om je zo voor te bereiden op een wedstrijd."

"De dag van de wedstrijd begon de spanning wel te komen. Ik wist ook dat er veel mensen zouden kijken, collega's bijvoorbeeld, maar ook familie en vrienden in Nederland."

"Het ging uiteindelijk prima, ik had van tevoren gedacht dat de zenuwen meer impact op me zouden hebben, maar het viel mee. Ik heb daardoor ook weten te genieten van het moment. Dat ik daar mocht voetballen met de prachtige palmbomen en bergen om me heen."

"Toen we het veld opkwamen en het volkslied werd gespeeld, had ik wel even kippenvel. Ik had van tevoren geprobeerd om de tekst van het lied uit mijn hoofd te leren, maar het is bij één zin gebleven, helaas." lacht hij.

Helaas eindigde zijn de eerste interland niet in een overwinning. "Het grootste deel van de wedstrijd stonden we met 1-0 voor, helaas verloren we toch met 2-1. Dat was wel heel jammer, want we speelden goed. Al was Saint-Martin ook in vorm, moet ik zeggen. Ik werd de dag erna wel een beetje met een kater wakker door de nederlaag, maar ik denk dat ik over een paar dagen vooral positief zal terugkijken op de wedstrijd."

Het lukt hem tot nu toe goed om het voetbal te combineren met zijn baan. "We trainen altijd 's avonds en voor dit soort wedstrijden krijg ik speciaal verlof."

Hoe de toekomst eruit zal zien, weet de voetballer nog niet. "Ik heb een contract voor in ieder geval een jaar. Hoe mijn leven er daarna uit zal zien, moet ik nog bekijken. Ik denk er nu eigenlijk niet zo over na, maar leef vooral met de dag."

De volgende interland is 12 oktober, thuis tegen Anguilla.