Toen filmmaker Thuy als 3-jarige voor het eerst jongenskleren droeg voelde hen zich eindelijk compleet

Eigenlijk heeft Thuy Nguyen (zij/hen/hun) zich maar twee jaar écht zichzelf gevoeld. Als driejarige mag hen zich kleden als jongetje. “Ik huilde altijd wanneer ik een meisje werd genoemd. Mijn moeder dacht dat ik me als meisje eenzaam voelde tussen twee broers. Ze wilde me er niet van weerhouden om een gewoon kind te zijn.” En dus worden de haren kortgeknipt en draagt Nguyen jongenskleren.

”Ik kan me nu nog erg goed herinneren hoe compleet ik me in die periode voelde. Zo jong als ik was, bizar toch?” Maar op zesjarige leeftijd slaat de twijfel toe bij het jonge kind, dat opgroeit in Apeldoorn. “Alle meisjes om mij heen gingen zich kleden met leggings en andere meisjeskleding. Ik werd me daarvan bewust en dacht dat ik dat ook moest doen. Vanaf dat moment werd ik stiller en stiller, ik trok me terug. Ik ben later ook gepest, omdat ik niet weerbaar en zo stil was.”

Wat volgt is een behoorlijke struggle. “Niemand in mijn omgeving was queer, in mijn familie kwam het niet voor en werd het onderwerp ook nooit besproken. Ik dacht ook echt dat mijn ouders dit nooit te weten mochten komen. Pas op mijn tweeëntwintigste heb ik mijn broertje verteld dat ik op vrouwen val. En drie jaar later pas mijn moeder. Iedereen binnen mijn familie reageerde er eigenlijk positief op, dus ik heb het mezelf daarmee eigenlijk veel te lastig gemaakt.”

Nguyen beleeft in die tijd een rumoerige periode. “Ik ging spijbelen van mijn opleiding om de gay scene te ontdekken in Amsterdam”, lacht hen. “In groepen was ik altijd heel stil, omdat ik me anders voelde. Maar in Amsterdam en later Rotterdam vond ik gelijkgestemden en kon ik meer mezelf zijn. Opgaan in het uitgaansleven en sjansen met meiden, het was een mooie tijd om mezelf te ontdekken. Jaren later ben ik voor de liefde en mijn werk als fotograaf naar Parijs verhuisd.”

Toch voelt Nguyen zich nog altijd niet helemaal compleet. De puzzelstukjes vallen pas op hun plaats, wanneer de filmmaker vier jaar geleden op een online video stuit van Lhbtiq+-activist en artiest Chella Man. ”Hij is transgender, Aziatisch en doof. Een prachtige man om te zien en ik besefte: jij bent wie ik al mijn hele leven wil zijn. Zo’n rolmodel had ik nog niet eerder gehad.”

Nadat de relatie met de Française strandt, volgt opnieuw een ontdekkende periode. Nguyen vindt in 2021 een woning in Rotterdam en leert via verschillende baantjes en vrijwilligerswerk nieuwe mensen kennen. “Ik pakte ook het figureren op, iets wat ik vroeger al voor de lol deed. Hoewel ik mezelf niet beschouwde als acteur, heb ik me ook als acteur aangemeld voor een studentenproductie”. Lachend: “Ik mocht de rol spelen van satan.”

Nguyen vervolgt: “Ik had me goed voorbereid en het was echt heerlijk om die rol te spelen. De crew kon na afloop niet geloven dat het pas mijn eerste echte rol als acteur was. Na het terugzien van de beelden, wist ik dat ik het acteren serieus moest gaan nemen”. Daarna gaat het snel met enkele andere filmrollen en mooie commerciële klussen. “Het besef is er nu echt, ik moet mezelf in de spotlight gaan zetten.”

Met een groeiend netwerk in de Rotterdamse filmsector komt ook hun droom in vervulling om een eigen korte film te maken. In de zelfgeschreven Nederlands – Aziatische productie Stiletto speelt Nguyen een ware casanova, die zelfverzekerd een vrouw versiert in Rotterdam.

“Het tegenovergestelde van de stille en onzekere tiener, die ik vroeger was”, constateert de acteur tevreden. “Een film met een non-binaire Aziatische hoofdpersoon met lef, het is iets wat ik in mijn eigen jeugd zelf goed had kunnen gebruiken.”

De debuutfilm is deze maand te zien tijdens het Nederlands Film Festival, het hoogste podium voor Nederlandse filmmakers. “Ja, wauw. Blijkbaar is de tijd rijp voor dit soort films. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor de filmwereld. Ik heb inmiddels ook een tweede korte film geschreven en geproduceerd in Rotterdam met een queer verhaallijn, Coffee House, waarin liefde en misdaad door elkaar lopen. Een spannende en stoere film, waar ik heel trots op ben.”

Ook denkt Nguyen momenteel na over een transitie. "Ik heb drie jaar op de wachtlijst gestaan van de genderpoli”, verzucht hen. “Als ik mezelf zie op foto’s en video’s, ervaar ik altijd een vorm van genderdysforie. Dan is drie jaar wachten heel erg lang. Ik wil mezelf heel graag weer zo compleet en zelfverzekerd voelen, zoals ik me als jong kind een paar jaar heb gevoeld.”

En de uiteindelijke filmdroom? “Amerika is het doel, Hollywood”, zegt Nguyen vastberaden. “Het acteren vind ik het leukst en het produceren zie ik als pure noodzaak. Van jongs af aan hunker ik al naar queer Aziatische rolmodellen, die er tot voor kort helaas niet waren. Hopelijk kan ik zelf nu een rolmodel zijn voor anderen.”