JUDO
Oud-bondscoach en 'spijkerharde' judotrainer Chris de Korte staat op z'n 85ste nog steeds op de mat
20 september, 17:49 • 4 minuten leestijd
Hij haalde als een van de eerste Nederlanders in 1958 een zwarte band. Als trainer en van onder meer olympisch kampioenen Mark Huizinga en Anicka van Emden sleepte hij maar liefst elf Olympische medailles binnen. Chris de Korte (85) is een boegbeeld van het Nederlandse judo. Zijn aanpak is hard, zeggen zijn (oud-)pupillen, en dat heeft alles te maken met zijn verleden. Ondanks zijn hoge leeftijd, staat de oud-bondscoach nog steeds op de mat.
In de dojo (oefenruimte voor judoka's) in Hoogvliet hangen twee kussens tegen de muur. Ze zijn bedoeld om tegen uit te rusten, maar dat mag niet iedereen. Alleen olympisch kampioenen Mark Huizinga en Angelique Seriese hebben dit privilege, legt de judotrainer uit. Het is tekenend voor de judoschool van Chris de Korte en zijn spartaanse aanpak.
Hongerwinter
Het is nauwelijks voor te stellen dat deze goedlachse en vitaal ogende man ooit als 7-jarig jongentje de hongerwinter van '44 - '45 heeft meegemaakt. Zijn moeder werd in de oorlog opgepakt en zijn vader zat ondergedoken om dwangarbeid te ontlopen.
Chris de Korte (85!) won als judocoach 11 olympische medailles en traint nog steeds judoka’s
Na de oorlog heeft zijn vader jiujitsu, een voorloper van judo, aan Chris geleerd. Hij had er aanleg voor en in 1965 besloot Chris om judoleraar te worden. Hij wilde beter worden en vertrok een jaar naar het Japanse Kyoto waar hij dagelijks zeven uur trainde. "Die opgedane kennis heb ik doorgegeven aan bijvoorbeeld olympisch kampioen Mark Huizinga uit Vlaardingen."
In 1969 werd Chris de Korte bondscoach van de junioren. “Er was 25 jaar lang geen medaille gewonnen op Europese kampioenschappen. Ik wedde om een kratje bier dat ik binnen drie jaar eremetaal zou winnen. Dat was bravoure, maar na twee jaar had ik de eerste medaille.”
Chris stond bekend om zijn harde trainingen. In het begin was daar weerstand tegen van zijn leerlingen. "Ik heb veel gehad aan mijn opleiding bij het Korps Commandotroepen. Als je zei dat je niet meer kon hardlopen, was de standaarduitdrukking: dan kun je nog wel tien kilometer hardlopen.”
Chris bleef zijn grenzen verleggen, ook tijdens zijn training in Japan. "De ramen gingen dicht als het warm was en open als het koud was. Ik ben een paar keer bewusteloos geraakt door een wurging. Het was een spartaanse training. Hier in Nederland kan dat niet."
Gebroken teen
De judoka’s op de training van Chris zijn zelf ook gehard. Een jongen loopt een beetje mank door de dojo. Hij wikkelt zijn grote teen in wit tape. Een andere jongen vraagt hem wat er aan de hand is. "Ik denk dat mijn teen gebroken is. Maar ik ga niet naar de dokter, want dan kan ik geen wedstrijden meer spelen", zegt de geblesseerde jongen terwijl hij de tape nog strakker om zijn teen wikkelt.
Even later vraagt een andere leerling aan Chris of hij een ijszak mag halen. "Waarom?", vraagt Chris verbaasd. "Omdat mijn sparringspartner een dik oog heeft”, is het antwoord. Chris knikt en de jongen haalt een ijszak. "Het is een lekkere training", lacht Chris tevreden.
Chris heeft veel betekend voor de judosport, zegt Esmee van Schaardenburg. Ze was een pupil van Chris en is nu zelf trainer. "Hij heeft de techniek van grondjudo in Nederland geïntroduceerd. Hij heeft talloze judoka’s getraind die de Olympische Spelen hebben bereikt.”
Zelf is ze onder zijn hoede twee keer Nederlands kampioen geweest. "Door Chris ben ik niet alleen als judoka, maar ook als persoon gegroeid. Ik geef nu zelf ook les bij Judo de Korte. Ik bewonder zijn passie voor de judosport.”
Zijn geheim
Op zijn eerste Olympische Spelen als coach won Chris in 1988 in Seoul goud met Angelique Seriese. In totaal maakt hij zeven Spelen mee, waar Nederlandse judoka's elf medailles wonnen. "Het moment dat Mark Huizinga olympisch kampioen werd in Sydney was een supermooi moment en dan ben je blij. Maar ik ben dan wel meteen weer bezig met de volgende Spelen. Ik was er continu mee bezig.”
Zijn geheim? "Je moet lol in je leven hebben. Nooit chagrijnig zijn. En ook niet naar de radio luisteren", zegt hij met een knipoog. Je moet je kunnen ontspannen op de juiste momenten. "Ben vrij", zeggen ze in het Japans. Dat is ook judo.”
Hoelang Chris nog doorgaat met trainingen geven? Om in judotermen te blijven: "Zolang ik er nog grip op heb. En dat heb ik.”
