ARCHIEF RIJNMOND 12 aug 2018 - Vrouw kwijt

Ruim zes weken geleden heeft mijn vrouw een enkel gebroken.
Vier weken geleden is ze eraan geopereerd.
En al die tijd was ons gezamenlijke leven niet wat het gewoonlijk is.

Midden in onze woonkamer staat een groot ziekenhuisbed.
Daar slaapt mijn vrouw in.
Ik slaap alleen in de slaapkamer in het souterrain.

Als mijn vrouw uit bed is, zit ze in haar rolstoel, met een been recht vooruit. Gezellig samen op de bank hangen is er niet meer bij geweest sinds haar onfortuinlijke val.

Ik heb steeds allerlei dingen voor haar moeten halen en regelen.

Normaliter zit ik zo’n beetje in de verzorging bij mijn vrouw, nu was het andersom. Ik was nu de verzorger, ik was mantelzorger.

Dat heb ik steeds met liefde gedaan, maar ik heb ook gemerkt hoe de relatie veranderde. Doordat onze rollen anders waren, door al die hulpstukken die tussen ons in stonden, én door de frustratie, de wanhoop en de angst die nu en dan bezit namen van mijn vrouw.

Gevoelsmatig raakte ik haar kwijt.
Ik had vaak het gevoel dat mijn vrouw was gereduceerd tot, ja, tot een been. Dat ik getrouwd was met alleen een been. Een beetje bangig been.

En ja, die hitte van de afgelopen weken hielp ook niet. Alleen daardoor al had ik constant een soort crisisgevoel. Alsof mijn hersens in een pannetje op het fornuis stonden.
Ik was mezélf óók kwijt.

In zo’n situatie kan iets gebeuren dat mijn vrouw al had voorvoeld. Al weken geleden zei mijn vrouw - met het grote menselijk inzicht dat ik van haar ken - half-komisch tegen me: ‘En nou niet verliefd worden op een ander, hè?’

Want dat ligt dan op de loer.
Ik mérkte het ook al een beetje.

Niet dat het in volle hevigheid gebeurde, verliefd worden op een ander, maar ik voelde hier en daar wat in mijn hoofd verschuiven. Ik bespeurde hoe ik op zeker moment in het contact met een vriendin dacht: ‘Onder andere omstandigheden zou ik je – bij wijze van spreken – ten huwelijk vragen.’
Een gedachte die me onder normale omstandigheden niet zo snel bezoekt.

Ik denk ook dat het een bekend fenomeen is.
Zoiets zit toch ook in dat boek van Kluun, ‘Komt een vrouw bij de dokter’? Man en vrouw. Terwijl zij terminaal ziek is, gaat hij vreemd bij het leven.

Op postzegelformaat heb ik zoiets zelf ook ooit meegemaakt.
Zo’n 26 jaar geleden werd mijn vriendin van toen op straat neergeschoten door haar ex. Twee kogels in haar hoofd. Een afschuwelijke geschiedenis.
Weken lang lag ze op de intensive care van de afdeling neurochirurgie in Dijkzigt.
Ik bezocht haar uiteraard elke dag. Hield haar hand vast. Praatte tegen haar ook al lag ze in een kunstmatig coma. Overlegde met de artsen. Stelde haar ouders gerust.
En … raakte min of meer verliefd op een van de behandelende artsen, een vrouw van mijn leeftijd.

Die vrouwelijke arts was zo verstandig om niet met mij buiten het ziekenhuis af te spreken. Waardoor mijn gevoelens na verloop van tijd vervlakten. Maar toch, ze waren er wel geweest. En ik vroeg me toen al af waar die gevoelens nou vandaan konden komen.

Ik dacht toen, en denk nu: onder zulke lastige omstandigheden komen je zenuwen een beetje bloot te liggen, en degene met wie je je gevoelens gewend bent te delen geeft niet of nauwelijks thuis. Goeie kans dat die zenuwen dan gevoeliger zijn voor signalen van iemand anders.

Afgelopen weken heb ik veel lovende en bemoedigende woorden gekregen van allerlei mensen. Dat ik zo goed zorg voor mijn vrouw, dat ik er steeds voor haar ben, en dat het zo mooi is dat we samen toch van alles ondernemen met rolstoel en al - die ik dan duw.
Mooie woorden. En ook niet helemáál onterecht.
Maar ik ben geen Florence Nightingale.
In mijn hoofd is het natuurlijk, tja, óók een rommeltje.

Zoals denk ik in elk hoofd.

Van de week, met het einde van de tweede hittegolf van deze zomer, merkte ik hoe mijn vrouw weer meer aandacht begon te krijgen voor de wereld buiten haar been. Er ik zag weer iets van hoe we normaliter met elkaar optrekken.

Nog even volhouden met revalideren in aangenamere temperaturen en we vinden elkaar weer helemaal terug.

SPEELLIJST

DE TUNE
1. Ik mis je – John Verkroost

LOUIS DAVIDS
Opnames/montages uit diverse tv-programma’s rond Louis Davids: een muzikale ode uit 1970, een item uit Achter het Nieuws van 1983 en een aflevering van ’Namen die je nooit vergeet’ door Wim Ibo uit 1968.
Liedjes in dat alles:

2. ’t Is mal en toch houd je van mij – Frits Lambrechts
3. Had je niet die mooie blauwe ogen – Willy Alberti
4. De kleine man - Louis Davids
5. De bokswedstrijd - Louis Davids
6. Als je voor een dubbeltje geboren bent – Louis Davids
7. Als de tros wordt losgesmeten – Louis Davids
8. Weekend in Scheveningen – Louis Davids
9. O mooie Westertoren – Willy Alberti
10. De filosoof – Frits Lambrechts
11. We gaan naar Zandvoort – Kees Korbijn
12. We gaan naar de bunker – Jeroen Woe & Niels van der Laan

AANKONDIGINGEN
13. Americanas – Metropole Orchestra Big Band