SCHIETDRAMA ROTTERDAM
Anna verschool zich urenlang met collega's in een kantoor van het Erasmus MC, nadat schutter docent doodschoot
Een deel van het personeel van Erasmus MC stond donderdag heftige angsten uit. De draad weer oppakken is zo makkelijk nog niet, eerst moet er nog flink wat worden verwerkt. Toch is veel ziekenhuispersoneel vrijdag uit plichtsbesef ‘gewoon’ weer aan het werk gegaan. “Ik heb mijn psycholoog al gebeld om te zeggen: ik moet hier binnenkort over praten."
Ja, ze is ‘gewoon’ weer in het Erasmus MC aan het werk gegaan vrijdag, op de plek waar nu binnen en buiten bloemen liggen. En waar stukken losgeknipt politielint nog herinneren aan wat er een dag eerder gebeurde. Maar, vraagt arts-in-opleiding Anna (22) zich ook af: ze is weliswaar gewoon weer aan het werk, maar wat is nu nog gewoon?
Donderdag werd er in het lesgebouw van Erasmus, waar Anna als arts in opleiding werkt op de afdeling radiologie, een docent doodgeschoten. Daarna stichtte de dader brand.
Het onheil begon op haar afdeling op de vijfde, in het gebouw waar de schutter toesloeg, als een klein iets, herinnert ze zich een dag later. “We zagen veel politie uit het raam. Een collega ging kijken: wat zou er aan de hand zijn? Heel casual, eigenlijk.”
Al snel werd Anna en haar collega’s de ernst van de zaak duidelijker. Ze verschool zich daarna drie uur lang met collega’s in een kantoor. De onwetendheid was nog het heftigst: waren er schutters onderweg? “Ik denk niet dat ik dit nog ga vergeten. Als bijvoorbeeld vanaf nu het woord aanslag valt, zal ik hieraan denken. Of als ik straks met mijn kinderen aan het praten ben.”
Wil en kun je al helder vertellen over wat je mee hebt gemaakt?
“Ja. Ik wil erover praten. Ik denk dat dat me goed doet. Het komt wel goed met me hoor, maar toch. Het delen gaat me helpen.”
En dan begint ze aan haar verhaal. Dat verbijstert. Het ontroert. En het maakt boos. “Dit is bizar. Dit ontstijgt alles wat je als mens kunt begrijpen. “
“We kregen na die eerste momenten uiteindelijk best wel snel door dat er was geschoten”, vertelt Anna. “En toen ging het balletje rollen. We zagen mensen rennen bij de uitgang. Collega’s, patiënten, politieagenten in speciale pakken.”
Dat zag er heftig uit, zegt Anna. “We zaten te wachten: wanneer horen we in godsnaam wat er aan de hand is? Alle informatie kwam van vrienden. Ik maak hier deel uit van een groep studenten. We kennen mensen in het hele gebouw, zij begonnen ons berichten te sturen. Maar er was verder geen interne communicatie. Dat was raar. We wisten niks. Moesten we nu juist weg of niet? Om 17:15 uur, uren later, werden we uiteindelijk verzocht het gebouw te verlaten.”
Het gonsde in de tussentijd van de geruchten. Er zou geschoten zijn in het kinderziekenhuis, bijvoorbeeld.
"Er gingen wel hónderd verhalen rond. Er zouden drie daders zijn. Zulke verhalen krijgen snel een eigen leventje, maar je hebt er niks aan om in paniek te raken. We waren met z’n zessen en bleven heel kalm. Van buiten leek het in ieder geval zo. Onze deur kan niet op slot. Je hebt wel een pasje nodig om binnen te komen: achter dat idee verscholen we ons maar. Wegrennen, zegt je instinct. Maar we hadden geen idee of dat verstandig was. Omdat het ontbrak aan informatie heb ik zelf de politie gebeld."
Daar stond je dan buiten, na een paar uur. Dat moet ook vreemd zijn geweest.
"Ja. Ik ben naar een agent toegegaan: mag ik weg, ik wil hier niet meer in de buurt zijn. Hij keek me aan en besloot me te helpen. De agent hield het politielint voor me omhoog. Zo kon ik wegfietsen. En toen zag ik een patiënt op een ziekenhuisbed liggen. O mijn god, dacht ik. Daar lig je dan, in de kou."
En toen werd het avond. Daalde het toen in?
“Ik kreeg vooral heel veel appjes van vrienden en familie. Ze vroegen hoe het ging. Daar ben ik mee bezig geweest. Mijn vriend kwam langs. Ik heb vooral veel gepraat en op de bank gezeten in een shockachtige staat. Je kunt niet veel meer doen als je zoiets meemaakt.”
Je zit nu weer op je werkplek. Hoe is dat?
“Het voelt raar om terug te zijn. Voor mij en voor mijn collega’s. Sommigen hebben weg moeten rennen voor de brand, anderen voor de schoten. Dat gaat je verstand te boven. Maar ik spreek er vandaag veel met collega’s over. Praten helpt.”
Staan jullie daar stevig in je schoenen?
"Iedereen reageert anders. Mijn karakter is helemaal niet stoïcijns. Ik ben juist emotioneel. Ik probeer er realistisch naar te kijken: het was een persoon die mentale problemen leek te hebben. Die kan ik in de Albert Heijn ook tegen komen. Dit is gewoon mijn baan. Ik moet hier zijn. Maar ik ken mezelf goed. Ik heb net een berichtje gestuurd aan mijn psycholoog. En geschreven dat we hier binnenkort over moeten praten. Ik wil het er actief over hebben."
Om personeelsleden als Anna te helpen heeft Erasmus MC vrijdag een hulplijn geopend. "Er staat een professionele staf klaar", laat het grootste academisch ziekenhuis van Nederland weten. "Voor iedereen die aanwezig was tijdens het verdrietige incident."
Verwerkt is het nog niet, bekent Anna. Het is bijna weekend. Er komt een vriendin op bezoek, ze zal haar verhaal nog een keer vertellen. “Er zijn dingen die nu naïef voelen. We zeiden eerst nog: de schutter is beneden, als hij naar de vijfde moet komen, zijn dat veel te veel trappen. De schutter heeft op de achtste verdieping rondgelopen. Dat gaat in je hoofd zitten. Maar ik probeer rust in te vinden in het feit dat het een gerichte aanval was. Want als ik bang moet blijven wordt mijn wereld zo klein. Maar het blijft tragisch. Ik vind het echt naar. Ik had die middag liever thuisgezeten.”
Anna is een gefingeerde naam. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
