ARCHIEF RIJNMOND 23 sept 2018 – Wandeling

En dat was: een wandeling met de hond.

Vrijdagmiddag had collega Marcia Tap de allerlaatste uitzending van het programma Middag aan de Maas, en die uitzending kwam live vanuit restaurant Ketelbinkie op de Kop van Zuid.
In de zeven jaar dat dat programma heeft gelopen had ik steeds op vrijdagmiddag een rubriek. Dus het leek me wel aardig om me aan te sluiten bij het gezelschap van collega’s, vaste luisteraars en terugkerende gasten om het middagprogramma met een, nou ja, ‘1-2-3 in Godsnaam’ uit te luiden.

Alleen: wat deed ik met de hond?
Mijn vrouw was met een vriendin de hort op. En de vaste oppas was de stad uit. Dus hondje meenemen of alleen thuislaten?
Nou ja, meenemen dan toch maar.

En hoe? Het woei enorm, en dan op de fiets met zo’n schrikachtig beestje ernaast of in een mandje? Nee, liever samen te voet.
Van ons huis in Rotterdam-Noord naar de Wilhelminapier.

Ik loop graag met de hond. Zeker wat langere afstanden. En dan het liefst in mijn eentje. Dan kan ik me overgeven aan mijn eigen gedachten.

Al wandelend heb ik ook al eens geconcludeerd dat van alle identiteiten die een mens in wisselende situaties heeft, dit de identiteit is die me het makkelijkst afgaat: die van ‘een man die zijn hond uitlaat’. Een passant, een beschouwer, een waarnemer. Maar wel eentje met een alibi. Namelijk: de hond.

Zo de halve stad doorlopen, en dan een beetje om me heen kijken: dat voelt heel natuurlijk aan.

En dan het liefst in korte broek en in iets met korte mouwen, bij niet zulke hoge temperaturen. Bij een beetje koel weer. Want ik heb het gauw warm.

Precies in deze omstandigheden liep ik van de week naar de Wilhelminapier.
En eenmaal bij de Erasmusbrug ontvouwde zich voor mij de mooist denkbare versie van Rotterdam.

Meestal heb ik zo mijn twijfels als mensen hun liefde voor Rotterdam breed uitmeten. Met de meeste vormen van lokaal chauvinisme heb ik weinig. Ik kom ook graag in andere steden, ook in Amsterdam, en ik heb nou eenmaal óók een open oog voor de lelijkheid die in Rotterdam óók ruim voorhanden is.
Maar de rivier, de Maas, die kan toch wel echt indruk maken. Die kan zelfs van een bijna therapeutische schoonheid zijn.

Zeker op momenten zoals afgelopen vrijdagmiddag.
Het woei hard, en de zon schitterde fel in het water, tussen de voort vliedende, steeds dreigender wolkenluchten door. Alles fonkelde. Ik kon er bijna niet ín kijken.

Maar ik zag tussen mijn oogharen door wel de watertaxi’s, een binnenvaartschip, een reusachtig cruiseschip, en de schuimkoppen die de wind over het water joeg.

Het was in één woord ge-wel-dig.
Alles klopte.

En dat de hond en ik op de terugweg zeik- en zeiknat regenden, tja, dat voelde bijna aan als een daad van rechtvaardigheid.

Het maakte ook eigenlijk niks meer uit.
We hadden de buit al binnen.

SPEELLIJST

DE TUNE
1. Ik mis je – John Verkroost

ROTTERDAM
2. Rotterdams Stedelied- Marinierskapel & RET Mannenkoor
3. Het Rotterdamlied – Trio Hasjee
4. De Trap – The Kik

HOND
5. Kees/Mees – The Amazing Stroopwafels
6. De kleine hond – Louis Davids
7. Die hond van mij – Piet

CURIEUZE COVERS
8. Ik ben het kwijt – Het Groot Niet Te Vermijden (Chris Grem)
9. How cool – Jules Deelder & Boris van der Lek
10. Jealous guy – Anton Swaneveld

AANKONDIGINGEN
11. Americanas – Metropole Orchestra Big Band