Ik ga op reis en neem mee: mijn witte bulterriër Claire

"Maar zonder koekjes wordt er niet gewerkt", vertelt Van Kempen. Werken is in dit geval het poseren voor de foto. "Ze snapt het gewoon: daar is de camera, daar moet ik naar kijken. Ze heeft er de smoel ook wel voor."

Claire is bij Van Kempen geboren en de fotograaf was direct helemaal weg van de hond. "Ze heeft echt een heel zacht karakter. Het was eigenlijk gewoon liefde op het eerste gezicht."

"Claire bedenkt ook heel vaak zelf poses", vertelt Van Kempen. "Ik heb bijvoorbeeld een foto gemaakt in een oude gevangenis in de vroegere DDR en daar hangt een houten bankje aan kettingen. Ik had Claire al een gestreept shirtje aangedaan en ze gaat direct op het bankje zitten met het hoofd naar beneden. Alsof ze alle schuld van de wereld op zich nam."

De foto maken was nog wel een uitdaging, zegt de fotograaf. "Ik hield echt mijn adem in en dacht: beweeg niet, beweeg niet. Je ziet het niet op de foto, maar het is super donker daarbinnen. Het was een sluitertijd van vier seconden. Ze mag dan echt niet bewegen, zelfs niet knipperen. En ze zat vier seconden echt dood- en doodstil."

Van Kempen maakt de foto's vaak op verlaten plekken. Dit soort fotografie is nu erg populair. Het wordt 'urban exploring' genoemd of 'urbex'. De titel van het fotoboek,

, is daarvan afgeleid.

"De plekken zijn vaak heel vochtig. Het is zo rot als maar zijn kan, maar ik vind het prachtig." Van Kempen gaat voorlopig zeker door met het fotograferen van Claire. Italië is mogelijk de volgende bestemming, of Portugal. "Japan is ook echt een droombestemming. Dromen mag toch?" In de tussentijd varieert de fotograaf meer in stijl. "We maken ook steeds meer selfies."