Stormvloedkering en Algerabrug waren 60 jaar geleden al reden voor een groot feest

Het heuglijke moment werd groots gevierd. Er waren tal van schoolkinderen, er reden gratis bussen en het muziekkorps mochten uitgebreid over de Algerabrug marcheren. Er was zelfs een speciaal bloemencorso opgetuigd.

De Hollandse IJsselkering beschermt het laagland van Holland tegen het woeste water. Nog geen tien maanden na de desastreuze watersnoodramp van 1953, werd al begonnen met de bouw van de eerste van de Deltawerken.

Vier jaar later was het eerste deel van de nieuwe waterverdediging klaar. De tachtig meter lange stuwdeur van 620 ton moet het hele gebied tussen Rotterdam, Den Haag en Amsterdam beschermen tegen overstromingen.

Het was dus niet zo gek dat er vanuit het kabinet de hoogst verantwoordelijke naar voren werd geschoven om de ceremoniële opening te verrichten. Minister Witte mocht onder grote belangstelling op de knop drukken, die ervoor zorgde dat de stuwdam in het water zou zakken.

Dat ging overigens niet helemaal lekker. Fotografen die nog een reservefoto wilden maken van de actie, vroegen de minister om nog een keer op de knop te drukken. Maar de minister drukte per ongeluk op de verkeerde knop, waardoor het brugdek van de Algerabrug naar beneden ging. Gelukkig konden machinisten in de machinekamer snel ingrijpen.

Natuurlijk was de stormvloedkering belangrijk, voor de meeste mensen in de Krimpenerwaard was de Algerabrug eigenlijk veel ingrijpender dan de kering ernaast. Het zorgde ervoor dat ze voor het eerst met een brug rechtstreeks richting ‘Holland’ konden rijden. Daarvoor moesten steeds gebruik gemaakt worden van een veerverbinding. “Door deze verbinding is de Krimpenerwaard eindelijk uit zijn isolement verlost”, zei minister Witte daarover.

Vooral het enthousiasme voor de brug was enorm. Na de opening ging eerst een muziekkorps van de Rijkspolitie eroverheen en daarna tien bussen met hooggeplaatsten. En toen het ‘gewone volk’ erover mocht, ontstonden problemen die tot op de dag van vandaag nog niet opgelost zijn: het liep helemaal vast rondom de Algerabrug.

Speciaal vanwege de oeververbinding mochten mensen in Krimpen aan den IJssel gratis met de bus naar Rotterdam. Honderden mensen stonden te wachten op het gratis ritje. De bus zou de mensen naar Rotterdam Centraal brengen, maar kwam door de drukte niet verder dan het Oostplein.

In de dagen erna bleek hoe belangrijk de oeververbinding was voor het woon-werkverkeer van mensen. Een van de passagiers zegt dat hij nu elke ochtend bijna een half uur langer op bed kan blijven liggen. De ander heeft het over drie kwartier.

Ook is het door de aanleg van de Algerabrug een stuk goedkoper geworden om in Rotterdam te komen. Een van de passagiers heeft berekend dat het elf gulden per maand scheelt, een aanzienlijk bedrag voor die tijd.

Is iedereen dan blij met de nieuwe brugverbinding? Nee. Door de opening van de brug is Jan van der Ruit in één keer zijn baan kwijt. Hij was tot 22 oktober 1958 de veerman tussen Capelle en Krimpen aan den IJssel.

Maar heel erg vindt Van der Ruit het ook weer niet. Met zijn 71 jaar is het wel tijd om te stoppen met werken. Tijdens de laatste overgang krijgt hij van zijn kleindochter Connie een boeket met 75 rozen, voor elk jaar dat de veerdienst in de familie was.

Na zijn laatste trip staan mensen die hebben geholpen met de bouw van de brug (die dus ook veel gebruik hebben gemaakt van de pont) hem op te wachten. “Ik had nooit gedacht, dat het zo zou worden”, zegt de emotionele veerman tegen Het Vrije Volk, “Als je vaak met mopperend publiek te maken hebt, dan verwacht je dit niet allemaal.”