nieuws
Hoofdredacteur voor een dag - Column: Rotleven
RTV Rijnmond heeft donderdag 22 november een ‘hoofdredacteur voor één dag’. Deze bijzondere functie werd eerder dit jaar geveild tijdens de actie Maak Kanker Kansloos. Juriste Eunice Bruynickx deed uiteindelijk het hoogste bod. Zij bepaalt donderdag mede wat er te zien en te horen is op tv, radio en Rijnmond.nl. Op haar verzoek schreef communicatieadviseur Maurits Eykman de onderstaande column.
Toen na een enigszins uit de hand gelopen citytrip de Duitsers in mei ‘45 Rotterdam verlieten, stonden mijn moeder en haar broer op de uitkijk naar hoe vrede eigenlijk aankomt. Gewoon met lijn 4 over de hol, zo leek het. Wat ze niet zagen dat er direct een nieuwe bezetter was gekomen. Eentje die nog wel even zou blijven, eentje die introk bij mijn oom. Kanker was de naam en hoe vaak mijn oom ook de huur opzei, Kanker bleef. Hij weigerde te vertrekken, nam zelfs steeds meer kamers in beslag. Zat ‘ie eerst nog alleen op een klein plekje op zolder, langzaamaan daalde hij af naar de woonkrochten.
Er leek verlichting te komen bij Daniel de Hoed. Mijn oom Hans mocht bij hem onder behandeling. Dat leek in eerste instantie goed te helpen, de boel werd grondig onder handen genomen. Misschien een beetje té grondig. Zijn aanvankelijke genezing werd zijn dood, straling maakte meer kapot dan je lief is. De bezetter was allang verdreven, de nieuwe dictator ging door op dezelfde weg.
Eigenlijk had mijn oom zijn lichaam toen al ter beschikking van de wetenschap gesteld, hij moest er alleen nog even in leven. Dat leven wist hij, ondanks stevig tabak- en drankgebruik, nog goed te rekken. ‘Een rotleven heb ik, jongen. Ik leef en rot tegelijk!’. Hoestend lachend hoopte hij dat zelfspot wat verlichting bracht. Ik zag zijn rottend kaakgewricht, de perkamenten huid, de tranen achter zijn ogen. Een leven lang bezetting door vreemde mogendheden, daar zijn we niet op gebouwd.
Boem. 2002. Een paar maanden nadat we oom Hans voor laatst hebben laten roken, ging Pim eraan. De stad gonste, schuurde en rammelde aan alles wat zo vertrouwd en veilig leek. Er ontstond een soort guerrillaoorlog tegen nieuwe, vermeende bezetters. Ik hoorde met name de hele tijd dat je van alles niet mocht zeggen, omdat je anders direct een mes in je rug kreeg. En die messen werden zuids des mediterranees gemaakt. Maar dat mag je niet zeggen, anders krijg je een… afijn. Er gebeurde enorm veel, maar of we mezzenallen nu vooruit gingen – ik weet het niet.
En dat weet ik nog steeds niet. De roep om wat vreemd en niet-eigen is te weren, wordt luider. Wordt meer geaccepteerd, alsof er nieuwe verzetshelden zijn opgestaan tegen de onzichtbare vijand die ons leven verwoest, onze vrijheid afpakt, ons uitholt, kortom: die zorgt dat we een rotleven krijgen. We moeten blijkbaar onze ziel en zaligheid in die strijd leggen, muren bouwen, indringers eruit gooien. Ik moet dan denken aan mijn rare, stinkende oom Hans met zijn rotleven. Kunnen we niet beginnen met het uitdrijven van de meest hardvochtige bezetter, die elk lichaam kraakt en zich eigen maakt? Die ieders leven verwoest, uitholt? Die ons aan bed kluistert? Die ons onverstaanbaar maar glashelder uitlegt dat hij blijft tot de dood ons scheidt? Dat lijkt me veel nuttiger, zin- en waardevoller dan dat gekanker.
RTV Rijnmond en Het Daniel den Hoed Fonds zamelden in mei en juni van dit jaar onder het motto Maak Kanker Kansloos geld in voor de aankoop van een elektronenmicroscoop. Met de microscoop kunnen cellen beter dan ooit onderzocht worden. Uiteindelijk werd bijna een half miljoen euro opgehaald.
