Een Dichter in 1 Minuut: José van Zutphen

Het belangrijkste in poëzie en woordkunst vindt José de communicatie: "In een tijd die maar vooruit holt sta ik met en bij anderen graag even stil. Steeds meer breng ik met mijn poëzie een lach en een traan bij eenzame ouderen en jongeren. Binnen Rijndam Revalidatie leid ik patiënten tussen de behandelingen door wat af met bijvoorbeeld een korte voordracht, waardoor ze even in andere sferen komen. Ik ben er voor de extra aandacht."

José las voor uit haar gedicht 'Ontmoeting met een dakloze':

Ineens staat hij daar, armen gespreid over zijn leven,
vraagt niet iets te mogen ontvangen. Hij laat. Laat van
zich horen. Rollende woorden in rijm ketsen af tegen
ondergrondse muren. Zijn klanken roffelend op het
ritme van rennende mensen die de draad oppakken
terwijl zijn dag van rafels aan elkaar hangt.

Verdwaald in tijd, verward in rusteloosheid, komt hij me
tegemoet. Kijkt me aan, op dit perron waar de kou ons
in het gezicht slaat. Hij gaat voor me staan, een gedicht
op handen gedragen brengt hij ten gehore.

Ik vergeet de geur van ontsporing, van voeten op weg
naar vuilnisbakken, van vreemd hoe de zon schijnt.
Zijn ogen lichten even op, zijn hand in die van mij.

Wanneer ik zijn rug zie verdwijnen denk ik aan een dag
waarop de vogels voor hem de dauw van het gras zullen
fluiten. Waarop ganzen met hem uit dieper dons ontwaken,
hij zijn overtollige brood naar ze zal strooien. Een dag waarop
een verre horizon in zijn eeuwigdurend wachten hem wenkt,
hij door licht verblind, verwarmd, weten zal hoe te gaan.

Tot die dag omkleed ik hem met dit gedicht.