ARCHIEF RIJNMOND 22 sept 2019 - Timing

Stelt u zich even voor.
Je gaat op kraambezoek bij vrienden.
Die zijn uiteraard blij met hun nieuwe kindje.
En jij bent, nou ja, ook blij. Voor hen.

Maar in je achterhoofd zit nog de scheiding van een van deze vrienden van iets meer dan een jaar geleden.
Een van deze verse ouders was eerst met iemand anders.

Je vraagt je af hoe de gevoelens over die scheiding nu liggen.
Ergens wil je vragen: zie je je ex nog weleens?
Zijn jullie nog, of weer, on speaking terms?

Maar ja, is dit wel een goede gelegenheid om dat onderwerp aan te snijden?

Zoiets ging ik krijgen met de jongens van het trio De Tunes die ik te gast zou hebben in Archief Rijnmond, op de radio. Ik voelde het aankomen.

De Tunes hebben alweer hun negende cd gemaakt en die wilden ze graag ten doop houden in Archief Rijnmond. Ik heb normaliter geen gasten in dat programma, maar voor De Tunes maak ik een uitzondering. Vanwege onze gezamenlijke geschiedenis en vanwege het soort muziek dat het trio maakt.

Ik ken De Tunes al vanaf de jaren tachtig.

Harry-Jan Bus is De Tunes in 1981 begonnen samen met Erik Stok, als duo. Erik heeft uiteindelijk vanwege lichamelijk ongemak moeten afhaken. En vanaf 1997 had De Tunes een soort ijzeren samenstelling als trio met Harry-Jan Bus op accordeon, Emiel Benda aan de bas en Steef Vooren op gitaar.

Samen hebben ze tien jaar lang meerdere avonden per week opgetreden in cabaret-restaurant Schelling’s in Rotterdam-Delfshaven, en daarna in een wat lagere frequentie in Theater Walhalla op Katendrecht, dat Harry-Jan samen met zijn vrouw Rachel was begonnen.
Ik heb De Tunes vaak gezien. We zijn ook wel bij elkaar over de vloer geweest. Voor elk van het drietal heb ik altijd warme gevoelens gekoesterd.

Drie mannen, jaar in jaar uit samen liedjes maken en optreden.
Want De Tunes hebben steeds eigen liedjes gebracht. Dat wil zeggen: eigen teksten op bestaande melodieën.
En ze hebben met hun optredens altijd op een intelligente manier teruggegrepen op het soort amusement uit de hoogtedagen van het variété van de jaren veertig en vijftig dat me zo aanspreekt.
De Tunes hebben altijd gestaan voor amusement dat - zonder oubollig te zijn - past in een traditie.
Onverwoestbaar, zou je denken.

Maar vorig jaar hoorde ik op zeker moment van een op handen zijnde, nou ja, ‘scheiding’. Steef werd aan de kant gezet. Daar kwam het op neer.

Ik keek er nogal van op.
Begreep het ook niet helemaal.

Uiteindelijk werd me duidelijk dat de chemie niet meer voor iedereen werkte. Als je bijvoorbeeld samen liedjes schrijft, is het zaak om elkaar te stimuleren. Om elkaar naar een hoger plan te tillen. Zodra de kritische zin van een ander je in de weg gaat zitten, ben je verloren.
Bij optreden net zo.
Geen van De Tunes is een virtuoze instrumentalist. Dat hoeft ook niet. Daar gaat het niet om in dit soort amusement. Maar je moet dan wel vrede hebben met elkaars beperkingen. Zodra die beperkingen gaan schuren, heb je een probleem.

En zoiets speelde er.
Waardoor Harry-Jan het gevoel kreeg: ik stop ermee of we gaan met iemand anders dan Steef verder.
Dat laatste is dus gebeurd.
Niet van de ene op de andere dag, maar volgens afspraak aan het eind van een theaterseizoen.

Dat lijken mij geen gemakkelijke gesprekken waarin je dat aankaart. Het is niet voor niks dat ik de parallel trek met een echtscheiding.
Niemand wil een ander graag slecht nieuws brengen, zeker niet iemand die je een tijd dicht bij je hebt gehad.
En niemand wil afgewezen worden. Voordat je het weet voelt het als een afwijzing van jou als persoon. Wat natuurlijk niet de bedoeling is.
Het doet van beide kanten pijn.

Ik weet er alles van.
Ik bén in de liefde weleens verlaten en ik héb eens iemand verlaten.
Bepaald niet fijn.
Maar soms ook onvermijdelijk.
En je hoopt dat uiteindelijk iedereen er bij wint.
Dat je er allemaal iets mee opschiet.

En dat de breuk na een tijdje een onproblematisch gespreksonderwerp is.
Maar ja, de timing.

Ga je het er ook boven het wiegje over hebben?

SPEELLIJST

DE TUNE
1. Ik mis je – John Verkroost

DE TUNES
2. 3 op een rij – De Tunes
3. A room with a view – Deco
4. Je doet ’t nooit goed – De Tunes
5. De natuur – De Tunes
6. Hier is iedereen heel aardig – De Tunes (1999)
7. Een beetje vriendelijkheid – De Notenkrakers (1949)
8. Beste Roland – De Tunes (live in de studio)
9. Zit er maar niet mee – De Tunes