ARCHIEF RIJNMOND 20 okt 2019 - Talent

Het was geen aanval van onzekerheid of zo. Het was meer dat iets dat voortdurend sluimert even aan de oppervlakte kwam.
En dat gebeurde naar aanleiding van meerdere voorvallen.

Bij het uitlaten van de hond kwam ik een hondenkennis tegen die enthousiast vertelde dat haar dochter sinds kort op de School voor de Journalistiek zit en dat die dochter zo gegrepen is door de radio.
Dat zou ik als radio-man wel leuk vinden om te horen, zei de moeder erbij.

Ja, aardig, als een jonger iemand zich aangetrokken voelt tot het min of meer oude medium radio.

De mededeling zette bij mij ook een trein aan gedachten in werking.

Ik dacht: ik heb nooit een School voor de Journalistiek van binnen gezien. Met een beetje fantasie kan ik me wel indenken wat voor ‘vakken’ ze daar geven, maar een heel precieze voorstelling heb ik niet. Ik heb ook geen idee of ik zélf nog wat zou opsteken als ik daar nu zou zitten.

Ik ben ooit gewoon begonnen met schrijven voor een huis-aan-huisblad, daarna was er een krant en zo verder. Ik heb altijd alles maar gewoon op gevoel gedaan.

Als je een opleiding volgt tot loodgieter of hartchirurg leer je een ambacht. Dan is duidelijk wat je vak is. Wat je kunt. Maar voor een journalist-op-de-bonnefooi?

Ja, als je me een oude grammofoonplaat geeft, weet ik doorgaans wel hoe ik die aanhoorbaar kan krijgen. Ook een afgeragde oude 78-toerenplaat. Ik weet inmiddels ook hoe je met eenvoudige middelen een redelijke live-geluidsregistratie van van alles en nog wat kunt maken. En ik ben er aardig bedreven in gerakt om mijn gedachten te formuleren.

Maar als een solide ambacht met duidelijk omlijnde expertise voelt dat allemaal niet aan.

Er was van de week nog iets dat me aan het denken zette.
Ik was bij een soort presentatietje en daar kwam ik Jenny Arean tegen, een zangeres en actrice die ik zeer bewonder. Ik draai ook met zekere regelmaat wat van haar in Het Opkamertje.
Praatje gemaakt. Leuk kennis te maken.

Toen ik thuis kwam, vertelde ik mijn vrouw erover, en die vroeg me hoe ik zo iemand dan aanspreek.
Hoe ik haar aanspreek?
Gewoon.
Ik zeg dat ik voor Radio Rijnmond werk, dat ik geregeld wat van haar draai op de radio, dat ik ook weleens wat van haar op Facebook voorbij zie komen, en dat ik het leuk vind om haar nu eens te ontmoeten. En ik stel – zonder microfoon erbij - een vraag die oprecht in me leeft bij zo’n artieste die niet meer piep is.
‘Eh, mischien een beetje onbeschaamde vraag, maar eh ... in hoeverre ben je nou nog actief?’
En zo verder.

Mede door mijn werk bij eerst de krant en de tv, en nu alweer heel lang de radio, stap ik heel makkelijk op wie dan ook af, en begin een praatje. Ik hoef nauwelijks een drempel over. En zo’n praatje kan al gauw best ergens over gaan.

Bij diezelfde gelegenheid heb ik ook wél voor de microfoon nog met iemand een gesprekje gevoerd. Zonder dat ik me daar nou hoofdbrekens over hoefde te maken. Ik begin gewoon en dan komt het vanzelf wel.

Is dat ervaring? Ja, dat zou weleens kunnen.
Is het een soort vakbekwaamheid? Iets dat je kunt leren op de School voor de Journalistiek? Tja, dat weet ik niet.
Uiteindelijk is het lastig om je eigen – al dan niet beroepsmatige – manifesteren op waarde te schatten.

Bij dat samenzijn van de week speelde nog een enorm goede pianist. In mijn ogen een geweldenaar. Maar hoe hij zijn eigen kwaliteiten beoordeelt? Misschien heeft ie wel net zulke gedachten als ik.

Het lijkt me allemaal terug te voeren op het feit dat je jezelf van binnenuit ervaart en de ander van buitenaf.
Wat jij zelf allemaal kunt, ervaar je als heel vanzelfsprekend – dat stelt toch niet zo veel voor? Maar als iemand anders een aanleg of vaardigheid heeft die jij níet hebt, of in veel mindere mate, dan kun je zomaar overlopen van bewondering. Dan denk je: o, als ik toch eens zó kon pianospelen.

Anders gezegd: voor hoe je de wereld beziet ben je zelf de maat der dingen. Je voldoet uiteraard aan je eigen maat. Maar de ander ... is een ander.

SPEELLIJST

DE TUNE
1. Ik mis je – John Verkroost

JAAP VAN DE MERWE
2. Het rare van het leven en de dood – Adele Bloemendaal
3. Recht naar de kroegen en de wijven – Wim de Craene
4. Ik ben een mensje van niks – Jenny Arean

WO 2 & GELOOF
5. Pluizen in de wind – Jaap van de Merwe
6. Begrafenis Samuel Esmeijer
7. Mijn gebed – DC Lewis
8. A whiter shade of pale – Procul Harum
9. Dominee Daan – Therese Steinmetz

10. Ik dacht dat ik je zag – Arjen Duinker & Kees ’t Hart

AANKONDIGINGEN
11. Americanas – Metropole Orchestra Big Band