ARCHIEF RIJNMOND 2 feb 2019 - Gewoontedier

Mijn vrouw en ik zijn van de week drie dagen naar Limburg geweest. Er was een tentoonstelling waar mijn vrouw graag naartoe wilde, en ik had een muzikant die ik wilde opzoeken voor de radio. Tussendoor hebben we een serie kringloopwinkels aangedaan, een brocanterie, en een platenzaak, we hebben gewandeld, we zijn naar de film geweest en we hebben buiten de deur gegeten.

Het waren drie welbestede dagen.

Achteraf.
Want zoals te doen gebruikelijk had ik de eerste dag vrij grote moeite om de knop om te zetten. Iets in mij wílde helemaal niet weg. Iets in mij wilde gewoon thuis achter de computer zitten en met oude plaatjes in de weer zijn. Zoals altijd.

Ik heb dat meestal aan het begin van een vakantie.
Of in dit geval: een vakantietje. Dat ik eigenlijk helemaal niet wíl.

Maar toen we de tweede dag door een aangenaam uitgestorven Valkenburg wandelden in het licht van een waterig winterzonnetje, had ik het alweer zo naar mijn zin dat ik voelde: drie dagen is veel te kort. Ik zou in deze omgeving best een paar weken willen rondstruinen. Drie dagen is niks.

Ja, en toen we weer thuis waren, moest ik dáár weer een beetje aan wennen. Enigszins stuurloos vroeg ik me af waar ik ook alweer mee bezig was voordat wij aan die enorme reis begonnen.

Kortom: even het gewone leven doorbreken, en je voelt meteen - lichte - aanpassingsproblemen.

Ik ga gemiddeld genomen het liefst door met waar ik mee bezig ben. Snel schakelen kost energie, merk ik.
Ik vergelijk mezelf ook weleens met een tank, met een locomotief of met een olietanker.

Het duurt even voordat ie op gang is, maar als ie op gang is, kun je ‘m moeilijk afremmen of uit zijn koers halen. Dan wil ie in dezelfde richting dóór.

Ik had het erover met mijn vrouw, die ik eigenlijk niks hoef te vertellen, aangezien ze dit mechanisme al kilometers van tevoren ziet aankomen.

‘Dat heeft iedereen wel een beetje, hoor,’ oordeelde zij over de moeite die ik heb met ‘schakelen’.
‘Iedereen vindt het lastig om op reis te gaan of plotseling iets anders te gaan doen.’

Oké.
Toch denk ik dat er verschillen zijn.

Tijdens het wandelen in Limburg moest ik aan mijn vader denken. Dat heb je weleens, dat je iets doet, en merkt dat je dat precies zo doet als je vader of moeder. Alsof die persoon in jouw lijf zit.
Ik had het van de week toen ik naar beneden keek hoe ik mijn voeten neerzette op een bospad.
Ik dacht: daar loopt mijn vader.

Mijn vader is na zijn pensionering in Limburg neergestreken, in Geleen. En jarenlang heeft hij dríe keer per dag dezelfde wandeling gemaakt over de Danikerberg, vlak bij waar hij woonde. Zoals hij ook zo lang als ik hem heb gekend ‘s morgens en ’s middags altijd hetzelfde at. Twee Wasa knackerbrötjes met Old English Marmelade van Chivers.
A l t i j d hetzelfde.
Na het vroege overlijden van mijn moeder heb ik vijf jaar alleen met mijn vader gewoond, en we hebben eens een jaar lang elke dag macaroni gegeten. Elk dag: macaroni, vlees, groente. Dat was wel zo praktisch. Dan hoefde mijn vader geen aardappelen te schillen.

Aan het eind van het jaar ben ik voorzichtig in opstand gekomen.

Lang doorgaan met hetzelfde kan fijn zijn – en ik heb het gevoel dat ik daar een bovengemiddelde neiging toe heb – maar er is een grens. Af en toe moet je even van het gebaande pad af. Om erachter te komen hoe snel een ander pad ook weer in je gaat zitten.

Al wandelend moest ik van de week denken aan een liedje waaruit mijn vader vroeger weleens citeerde.
Iets over ‘gewoonte, ja gewoonte’.

Eenmaal thuis heb ik het opgezocht:

SPEELLIJST

DE TUNE
1. Ik mis je – John Verkroost

2. Net als vroeger – De Berini’s

EIGEN LIVE-OPNAMES
3. Heel mijn leven – Joris Lutz
4. Manuela – Jacques Herb
5. Mannetje – Arie van der Krogt
6. Annemie & Johan – Musical Annemie
7. Testament & Capelle bloeit – Musical Annemie
8. Het broekie van Jantje – Francis van Broekhuizen
9. Café-chantant – Soirée decolleté

AANKONDIGINGEN
10. Americanas – Metropole Orchestra Big Band

11. Vers bakkie koffie – Johnny Las Vegas