Lea was de eerste coronapatiënt in onze regio: 'Je wordt wakker in een wereld die compleet veranderd is'

Benauwdheid, kortademigheid en fysieke klachten had Lea al weken voor ze eind februari op de Spoedeisende Hulp van het Gorinchemse ziekenhuis terecht kwam. De diagnose corona wordt niet gesteld: ze voldoet niet aan de zogeheten casusdefinitie. Testen is op basis daarvan niet nodig.

Lea's toestand verslechtert en ze belandt op de IC van het Beatrixziekenhuis. Om haar te beademen, wordt ze in slaap gebracht. Uiteindelijk wordt ze overgebracht naar het Erasmus MC in Rotterdam, omdat haar toestand nog meer achteruit gaat. En dáár volgt uiteindelijk de coronatest: positief. Lees meer: Patiënt test positief op corona in Erasmus MC Rotterdam, volgt nog tweede test

De Nieuwendijkse wordt al die tijd in slaap gehouden. Eind april blikt ze terug en vertelt haar verhaal aan een medewerker van het Beatrixziekenhuis: "Voor mijn man is die tijd afschuwelijk geweest. Hij werd gebeld door het ziekenhuis dat hij afscheid moest komen nemen. Ze vertelden hem dat ik in slaap werd gebracht en dat het niet zeker was of ik ooit weer wakker zou worden. Hij heeft élke dag aan mijn bed gezeten, hoorde ik later."

Als ze eindelijk wakker wordt, is de situatie anders. Haar man zit niet naast haar bed, want bezoek wordt niet meer toegestaan in het ziekenhuis. "Dat wakker worden ging heel langzaam, het duurde enkele dagen voor ik weer volledig bij was", legt Lea uit. "En dan… dan lig je verbonden aan allerlei apparaten, beademing en infusen. Je krijgt te horen dat je besmet bent met het coronavirus. En je wordt wakker in een wereld die in een maand tijd compleet veranderd is." Lees meer: Beatrixziekenhuis Gorinchem op slot, patiënte besmet met coronavirus

Ze krijgt te horen dat niet alleen zij, maar ook haar man en schoonmoeder besmet zijn. "Hoe ik zelf besmet ben geraakt… Ik heb geen idee. Ik ben niet in risicogebieden geweest, mijn naasten zijn ook niet in risicogebieden geweest. Ben ik gesmet geraakt in de supermarkt? Op bezoek bij familie? Die besmetting is een raadsel."

Lea knapt wat op en wordt teruggebracht naar het Beatrixziekenhuis. De intensive care, medium care en een reguliere afdeling gaat ze door, al die tijd zonder naasten aan haar bed. Maar eenzaam? Zo voelt ze zich gelukkig niet. "De zorg in het ziekenhuis was zó goed, zo warm. Omdat ik op de medium care een van de weinige patiënten was, was er heel veel zorg en aandacht speciaal voor mij. En toen ik naar een reguliere afdeling ging, bleef dat zo."

Lea is inmiddels aan de betere hand, maar het herstel zal nog een tijd in beslag nemen. Het ziekenhuis heeft ze ingewisseld voor een revalidatiecentrum in Breda. Pas daar heeft ze haar man weer voor het eerst gezien. "Dat weerzien met hem, maar helaas direct weer afscheid, was heel erg emotioneel."

De artsen zijn positief gestemd over haar herstelkansen en dat is ze zelf gelukkig ook. "Mijn linkerarm is verlamd, ik kan niet lopen, maar toch: er is vooruitgang! Toen ik hier kwam, kon ik nog niet eens op de rand van mijn bed zitten. Nu houd ik dat al twintig minuten vol. Het komt weer goed, dat weet ik zeker. Ik heb zo veel om voor te vechten, zo veel om voor te leven. Ik ben en blijf positief en kom er weer bovenop."