ARCHIEF RIJNMOND 5 juli 2020 - Parkeergaragetijd

En dat staat voor: ogenschijnlijk verloren tijd, die juist heel prettig aandoet.

Het woord heeft zich bij ons aangediend naar aanleiding van de maandagse boodschappen.
Mijn vrouw en ik gaan al jaren op maandagochtend samen naar de supermarkt, en dan proberen we voor de hele week in te slaan.

Jaren lang was het stramien daarbij hetzelfde.

Na het uitlaten van de hond, maar nog vóór het ontbijt, stapten we op maandagochtend samen in de auto voor een ritje van een meter of vijfhonderd, dat we met ons geweten verenigden door het vooruitzicht van een paar volle boodschappentassen.

Eenmaal in de supermarkt werkte mijn vrouw rustig haar lijstje af.
Ik pakte dan wat van de vaste aankopen en keek bij de ‘non-food’ aanbiedingen.

De grootste hobbel was nog de thuiskomst.
Als wij halverwege de trap naar de woonverdieping waren met onze tassen, begon ons hondje, dat alleen had gezeten, de hele boel bij elkaar te blaffen.

Op sommige van zulke momenten voelde ik mijn liefde voor dat beestje even verdampen.

Ik kan vrij slecht tegen hondengeblaf.
Zoals ik ook vrij slecht tegen supermarkten kan.
Te veel prikkels.
Het is me al gauw te veel allemaal.

De keren dat ik afgelopen jaren door omstandigheden in mijn eentje boodschappen heb gedaan, was ik in vijf minuten klaar. Zonder lijstje raus ik dan de tent door, alle gebruikelijke dingen in het karretje zwiepend plus een assortiment groente, en snel afrekenen. Wat mijn vrouw van allerlei ingrediënten gaat brouwen zie ik later wel.
Maar ons gezamenlijke stramien werkte ook.
Meestal was maandagochtend al voor tienen het boodschappenleed voor de hele week geleden.

Ja, en toen kwam dat corona-virus en luidde het advies om maar met één persoon je boodschappen te doen.

Hoe gingen wij dat oplossen?

Ik zou wel in de auto wachten dan. In de parkeergarage onder de supermarkt. Samen met de hond, want die kon nu mee.

En zo komt het dat ik nu al een aardige tijd op maandagochtend in een parkeergarage de tijd zit te doden tot mijn vrouw terugkeert met de wekelijkse boodschappen.

Die parkeergarage gooit denk ik hoge ogen in de competitie om de ongezelligste plek van Nederland. De ruimte is opgetrokken uit grijs beton, de verlichting is matig, het plafond vrij laag, de parkeervakken klein. Er is geen lol aan.

En toch heb ik het er elke keer weer enorm naar mijn zin.

Het is een omgeving met weinig prikkels.
Er is daar niks.
Er is nauwelijks afleiding.
Je bent er aangewezen op wat je zelf toelaat in je hoofd.

Ik neem meestal een boekie mee, en parkeer de auto dan zo dat er genoeg licht naar binnen valt om ongestoord bij te kunnen lezen. Of ik neem, zoals afgelopen week, mijn walkman en een luisterboek mee, en verdwijn in een verhaal.

Van de week was dat bijna letterlijk.
Ik was geestelijk heel ergens anders toen ik op zeker moment naast me opeens een schim met een winkelwagentje zag staan. De terugkomst van mijn vrouw had me gewoon overvallen.

Die ‘parkeergaragetijd’, zoals mijn vrouw het vanaf dat moment is gaan noemen, heeft bijna iets meditatiefs.

Je moet ervoor openstaan, maar het blijkt mogelijk: beton ervaren als eens soort bonusaanbieding. Ik kijk inmiddels uit naar de maandagochtenden in de parkeergarage.

Parkeergaragetijd is geen verloren tijd.
Parkeergaragetijd is kwaliteitstijd.

SPEELLIJST

DE TUNE
1. Ik mis je – John Verkroost

PLEZIER IN JE EENTJE
2. We staan in de file – De Tunes
3. Duen duet – Marijke Boon
4. Fantaseer – Rogier van der Erve

NAAR BUITEN
5. O’hea – De Tunes
6. Maasvlakte 2 – De Tunes
7. I love Rotterdam – BilderLiederBand
8. Pleurisweer – Olav van der Ploeg & vrouw

WEDSTRIJDEN
9. God in Venlo – Jules Deelder
10. Five high – New Cool Collective
11. Tourstad – Einar Been
12. Tour de France – Metropole Orkest