50 jaar wereldbeker Feyenoord: Treijtel in de fout bij belangrijkste duel uit zijn loopbaan

Het moest juist zijn wedstrijd worden. Treijtel was door Happel gepasseerd voor de finale van de Europacup 1, enkele maanden ervoor. Maar in het seizoen 1970/1971 was hij wél de eerste keus van Happel. De keeper voelde het vertrouwen, maar dat kreeg in de beginfase in Buenos Aires toch een deuk.

“Ik had natuurlijk al die gemiste finale achter de rug,” blikt Treijtel terug. “En dan laat ik na tien minuten die bal los… Dan gaan de mensen toch denken. Dan krijgen we nog een tweede goal tegen. Maar toch hadden wij het spel in handen, domineerden we. Gelukkig maakten we nog voor rust de 2-1 en kwamen we niet meer in de problemen.”

Met Eddy Treijtel kijken wij de beelden terug van de wedstrijd in Argentinië. De commentator zegt dat hij al dagen klaagde over de lichtinstallatie in het stadion. Treijtel kan er nog boos om worden. “Er werd gezegd dat het door de lichtinstallatie kwam, maar daar had het niets mee te maken! Dat wil ik niet als excuus gebruiken. Absoluut niet. Het is mijn eigen verantwoordelijkheid. Het was een blunder en dat kan iedereen op de beelden zien.”

Treijtel wil de slechte start niet wijten aan de omstandigheden, maar het bezoek aan Argentinië was allesbehalve prettig voor de Feyenoorders. En dat begon al met de reis naar Buenos Aires. De vliegreis had stops in Parijs en Rio de Janeiro en duurde daardoor bijna 20 uur. De ploeg kwam gebroken aan in Argentinië, maar had nog voldoende tijd tot de aftrap.

“Ik geloof dat we op zaterdag al vertrokken,” vertelt Treijtel. “We deden niets anders dan trainen en kaarten. Dat is altijd zo bij een trainingskamp, maar in Argentinië helemaal. We zaten ergens in een sportcentrum en daar mochten we niet uit. Ja, één middagje gingen we de stad in. Maar dan liep iedere speler met drie politieagenten om zich heen. Dat was geen pretje.”

In 1970 zat Argentinië midden in een revolutie. Vier jaar eerder was de regering omver geworpen en werd het land geleid door de militaire junta. Logischerwijs stonden de Feyenoorders niet te springen om naar Zuid-Amerika te gaan, maar de wedstrijdpremie voor het winnen van de wereldbeker konden zij niet laten lopen. Tienduizend gulden per speler, in die jaren een fors bedrag.

De selectie van Feyenoord zat in een trainingskamp enkele kilometers buiten het centrum van Buenos Aires. Afgesloten van de buitenwereld. Op een bezoek aan de militaire leiders na. “Ja, we zijn nog op visite geweest,” weet Treijtel. “Tijdens een toespraak moest Theo Laseroms lachen. Kwamen er ineens een paar beveiligingsambtenaren op hem af. Hij schrok zich helemaal dood. Hij durfde niet meer naar links en naar rechts te kijken.”

In het stadion was het een gekkenhuis. 100.000 Argentijnen op de tribune. Tijdens de voorbereiding gingen de Feyenoorders het veld inspecteren. Toen kolkte het al. Het publiek schiet met peso’s naar de Rotterdamse spelers. Eén munt raakte het hoofd van Jan Boskamp.

“Het bloedde flink,” herinnert Treijtel zich. “Iedereen was in paniek, maar Happel bleef heel kalm en zei: ‘Ja, zo’n kop kan je ook niet missen’. Hij wist altijd de juiste snaar te raken. Met de hele ploeg was het lachen, en er was weer rust en ontspanning.”

Ook Joop van Daele roemt die rust van zijn trainer. “Voorzitter Guus Couwenberg werd zenuwachtig en zei: ‘We don’t play, we don’t play’. Maar Happel zei: ‘Ruhig, ruhig’. Hij heeft het bekende ‘Kein geloel, fussballen’, misschien maar één of twee keer gezegd. Maar die man was wel honderd procent overtuigd van die spelersgroep. Hij wist precies wat hij wel moest zeggen of niet moest zeggen.”

Lees meer: 50 jaar wereldbeker Feyenoord: Happel jr. was één van de zes Nederlanders in het stadion in Buenos Aires

Zijn houding in Buenos Aires is een schoolvoorbeeld van de kracht van Happel, vindt Treijtel. “Hij deed heel veel psychologisch. Hij passeerde mij ook in Milaan, om psychologische redenen. En dat pakte goed uit, dus dan begrijp je zijn keuze het wel.”

De wedstrijd zelf verliep redelijk sportief. Maar Estudiantes stond na tien minuten al met 2-0 voor. Doelpunten van Echecopar en Veron, de vader van de latere ster. “Wij kwamen 2-0 achter, maar bleven op dezelfde manier voetballen,” blikt Joop van Daele terug op het wedstrijdverloop. “We hadden zelfs moeten winnen.”

Nog voor rust maakte Ove Kindvall de aansluitingstreffer en na rust drukten de Rotterdammers door. Willem van Hanegem bepaalde de eindstand op 2-2, maar er waren kansen om te winnen.

Uiteindelijk zou alles goed komen en won Feyenoord de wereldbeker. Maar dat was op 27 augustus 1970, de dag na de wedstrijd nog niet bekend. De return was nog twee weken weg en de kritiek op Treijtel nam toe.

In de tussenliggende wedstrijden in de Nederlandse competitie keepte Treijtel goed, maar toch had een radiocommentator kritiek. Hij noemde Treijtel de zwakke schakel bij Feyenoord. Happel was des duivels en belde de verslaggever op: hij moest zijn excuses maken en rectificeren. Enkele dagen later viel er een excuusbrief gericht aan Eddy Treijtel op de mat in Rotterdam-Zuid.

“Zo was Happel ook,” zegt Treijtel. “Hij kon niet tegen onrecht. Ik heb hem denk ik nooit zo kwaad gezien als bij dat moment. Dat gaf wel enorm veel vertrouwen.” Treijtel betaalde dat vertrouwen uit met een geweldige wedstrijd in de Kuip tegen Estudiantes en een sleutelredding vlak na rust.

Daarover later meer in onze serie over het 50-jarige jubileum van de gewonnen wereldbeker van Feyenoord.