nieuws

ARCHIEF RIJNMOND 23 aug 2020 - Het leven van een dooie

Tekening Herman Schouwenburg
Tekening Herman Schouwenburg
Afgelopen week heb ik in de ogen van sommigen het leven van een dooie geleid. Mijn vrouw attendeerde me daarop toen we samen op de bank naar een tv-serie keken.
In die tv-serie zagen wij scènes van allemaal leden van een familie met ingewikkelde onderlinge relaties en onderhuidse spanningen die steeds bij elkaar komen en dan met z’n allen heel druk doen. Duidelijk scènes van vóór de anderhalve meter samenleving. En voor ons sowieso uit een andere wereld.
We keken naar bijna een diapositief van hoe wij zwijgend op de bank hingen.
Mijn vrouw en ik hebben wel familie - geen ouders of kinderen, wel broers en zussen - maar die zien we niet zo frequent. En als we afspreken met vrienden is dat doorgaans 1-op-1, of hooguit met z’n vieren.
We zijn veel met z’n tweeën thuis. Mijn vrouw in haar atelier, ik tussen de platen op mijn werkverdieping. We eten samen, laten de hond uit, nemen de wereld door bij een kopje thee, kijken samen een uurtje tv, en we proberen op een beetje christelijke tijd naar bed gaan.
Een zo op het oog vrij rustig, kabbelend bestaan.
Een bestaan vrij ver verwijderd van het verhitte familietafereel dat van de week op tv aan ons voorbij trok.
Na een tijdje hoorde ik mijn vrouw zeggen: ‘Sommige mensen zullen wel de indruk hebben dat wij het leven van dooien leiden.’
Ik begreep meteen wat ze bedoelde.
Maar ik vroeg me ook af of die indruk van ‘sommige mensen’ dan wel juist is.
Want hoe ziet het bestaan van anderen eruit?
En wat is dan wél een leven van, nou ja, lévenden?
Mijn gevoel zegt me dat er al snel een grote vertekening zit in het beeld dat je hebt van andermans leven. Ik maak bijvoorbeeld graag foto’s tijdens het uitaten van de hond, en de aardigste daarvan plaats ik op Facebook. Wat een Facebookvriendin laatst de uitspraak ontlokte: ‘Het lijkt wel of jij altijd aan het wandelen bent.’
Tja, ik kan ook aan mijn vrouw vragen of ze foto’s maakt van al mijn dutjes op de bank. Als ik dagelijks zo’n kiek plaats, zal het lijken of ik altijd lig te maffen. Dan gaat de vertekening weer díe kant op.
Voor mijn gevoel weet je uiteindelijk niet zo goed hoe anderen hun leven leiden. Laat staan hoe ze dat leven erváren.
Want veel speelt zich af ín je hoofd.
Ik kan bijvoorbeeld uren achter de computer zitten en in de weer zijn met het luisteren naar oude platen en het opknappen van ruisende opnames. Van een afstandje is daar weinig spannends aan te zien. Je ziet een man aan een bureau, met daarop een computer. Maar in mijn beleving maak ik van alles mee. Ik maak als het ware hele reizen in geluid. Ik beleef avonturen, met het geluidsspectrum als virtueel berglandschap.
Ik moet ook weleens denken aan het huisbezoek dat ik ooit in Gent, België, heb gebracht aan de door mij zeer bewonderde Vlaamse striptekenaar Kamagurka. Een man die grossiert in absurdistische invallen en krankzinnige humor. Na een uur met hem te hebben gesproken - voor de krant waar ik toen voor schreef - liet ik me ontvallen dat hij in vergelijking met zijn tekeningen zo’n ‘gewone’ indruk maakte.
‘Ja,’ kaatste hij terug. ‘Denk je dat ik hier thuis de hele dag aan de lamp hang?’
Nee, die unieke gekte van hem zit natuurlijk ín zijn hoofd. Zoals mensen uiteindelijk hun leven ín hun hoofd leiden. De buitenkant is alleen wat een ander ziet.
Het heeft bij mij geloof ik even geduurd voor ik dat echt doorhad.
In mijn jongere jaren heb ik ook dingen ondernomen die vooral pasten bij de ‘buitenkant’ van ‘iets van je leven maken’ en minder bij mijn persoonlijke ‘binnenkant’.
Naar een druk café gaan met harde muziek bijvoorbeeld, of naar de discotheek in de hoop dat je een leuk meisje tegenkomt. Activiteiten die bij nader inzien helemaal niet bij mijn binnenwereld passen.
U kent de vraag: als je je leven opnieuw zou mogen doen, wat zou je dan anders doen?
Ik zou geloof ik niet eens heel veel anders doen, maar ‘uitgaan’ zou ik misschien nóg eerder minimaliseren. Al die avonden in de disco tussen mensen die wél alcohol drinken en blijkbaar wél van dansen houden, zou ik nóg eerder inruilen voor stille sessies thuis met een boek. Of met mijn gitaar.
Ik zou kortom nóg eerder beginnen met wat er in de ogen van ‘sommige anderen’ uitziet als het leven van een dooie.
SPEELLIJST
DE TUNE
1. Ik mis je - John Verkroost
2. Lied voor een kind dat bang is in het donker - The Kik
BUITENBEENTJES
3. Winston en de vrouwtjes - Mike Boddé
4. Hello - Louis Kockelmann
5. De dansende haasjes - Maarten Biesheuvel
JULES DEELDER
6. Welkom thuis - Jules Deelder
7. The Hen - Sven Hammond Soul
JAN GORISSEN & JAAP VALKHOFF
8. Jan Gorissen 25 jaar orkestleider (Vara radio 1974)

💬 WhatsApp ons!
Heb jij een tip voor de redactie? Stuur ons een bericht, foto of filmpje via WhatsApp ons of Mail: nieuws@rijnmond.nl