Schepen spotten en anekdotes ophalen tijdens vaartocht van World Ship Society

De World Ship Society is een van origine Engelse vereniging, met 'branches' in de verschillende havens. De Rotterdamse tak bestaat al ruim 25 jaar. De 350 leden komen regelmatig bijeen op clubavonden. Ook verschijnt vijf keer per jaar een magazine vol verhalen over de haven van toen en nu, het Rotterdam Branche Magazine.

De vaartocht tijdens de Wereldhavendagen is het jaarlijkse hoogtepunt van de club. Het driedaagse evenement gaat dit jaar weliswaar niet door, maar dat weerhoudt de 85 leden niet om zich toch aan te melden voor hun eigen maritieme uitje.

De gebruikelijke corona-maatregelen zijn getroffen om het feest te kunnen laten doorgaan en er liggen genoeg schepen in de haven om het iedereen naar de zin te maken, verzekert de voorzitter.

Alleen de 'tietenboten' ontbreken: "Er lagen vanmorgen nog wel twee grote gastankers in de Nijlhaven, maar die hebben niet van die bollen." In die bollen is de temperatuur -162 graden. "Dus de associatie met tieten is dan heel erg onder het vriespunt", aldus De Keijzer. "Maar als je op de brug staat heb je een topless-uitzicht."

De tocht voert naar de Tweede Maasvlakte en gaat via de Botlek en de Waalhaven weer terug. Een lange dag, die gevuld wordt met het maken van foto's, het ophalen van anekdotes en het nuttigen van de nodige versnaperingen.

Maritiem schilder Robert Murk is een van de deelnemers. "Alles wat vaart, schilder ik. Maar ik heb me toegelegd op de Rotterdamse haven en dan met name de schepen van de Holland Amerika Lijn."

Hij vertelt zelf ooit als kind met zijn ouders naar Canada te hebben gevaren, aan boord van de Rijndam. "Dan heeft zo'n rederij een betekenis voor je. Ik probeer elk detail vast te leggen. Als ik twijfel over de vlagvoering en dergelijke, dan vraag ik het aan een van de leden hier."

Zes leden van de Rotterdamse afdeling komen uit Engeland. Barry Luthwaite (73) is een van hen. Hij verzamelt al sinds zijn vroege jeugd scheepsnamen. Hij noteert ze in een boekje, slaat ze op in de computer en voegt er een foto aan toe.

"Mijn vader verklaarde me voor gek toen ik hier als 10-jarige mee begon. Hij vond het tijdverspilling, maar ik heb het altijd volgehouden. Ik heb misschien wel honderdduizenden schepen genoteerd en beschrijf ze in scheepsjournalen."

In het gezelschap verkeren ook enkele vrouwen, al dan niet meegekomen met hun echtgenoot. Marja Tiemens-Idzinga heeft zelf een havenachtergrond. Ze was ooit de eerste vrouwelijke student aan de Hogere Zeevaartschool. "Destijds in 1970 liepen we nog in uniform, dus die moest speciaal voor mij gemaakt worden. Het hoedje was van een politiepet en het pak was een oud KLM-jasje."

Ze begon als stuurmansleerling, doorliep alle rangen en standen en voer de hele wereld over. Nu deelt ze haar kennis als consultant. "Geen idee waarom ik zo van schepen hou. Mijn broer zegt altijd: ik ga pas naar zee als-ie bestraat is, dus het zit niet in de familie. Maar ik vind het varen en de haven fantastisch."