Ambitieuze Robin uit Rotterdam werkt voor Liverpool in Zuid-Korea: ‘Nederland gaat nog van mij horen’

Ik ontmoet Robin in een hotel in Ridderkerk. Voor even is hij terug in Nederland. Dat blijft even wennen, als je inmiddels al bijna vijf jaar in Azië werkzaam bent. Maar hij heeft een goede reden om hier te zijn. Zijn vrouw gaat binnenkort bevallen van hun eerste kind. Een meisje.

“Ik hoef mij pas over drie maanden weer te melden in Korea,” vertelt Robin. Stralend, wanneer het over het aanstaande vaderschap gaat. “Dat had ik al meteen aangegeven en geregeld toen dit enkele maanden geleden begon te spelen.”

Vijf jaar geleden was Robin nog trainer bij de jeugd van de vv Slikkerveer, iets wat hij sinds zijn 17de al deed. Toen al, op zijn 25ste, had hij flinke ambities. Naast zijn werk als transportplanner in Papendrecht behaalde hij zijn trainersdiploma’s. En via-via kreeg hij opeens een voorstel. Of hij een project rondom schoolvoetbal in een arme buurt in China wilde doen.

“Ik werd benaderd door Fons van den Brande. Voor een kort project van René Meulensteen in Qingdao.” Hij zou er voor 6 maanden heen gaan. Het werd uiteindelijk 3,5 jaar in China. “Ik moest er even over nadenken, maar werken in het buitenland was iets wat ik al veel langer wilde. En ik had destijds geen vriendin, dus dat was ook geen belemmering om weg te gaan. Al kwam ik op één van de afscheidsfeestjes in Nederland mijn vriendin, inmiddels vrouw tegen, haha.” Zal je net zien!

Robin kwam in maart 2016 terecht in een grote havenstad in het noordoosten van China. Er wonen zo’n 10 à 11 miljoen mensen. ‘Het Barcelona van China’, wordt de stad ook genoemd. Het was alleen niet de stad, maar vooral de naam van Meulensteen, wat Westerman over de streep trok.

Meulensteen was jarenlang de grote man achter de jeugdopleiding bij Manchester United en hoofdtrainer bij onder meer Fulham en Brøndby. Tegenwoordig is hij assistent-trainer van Graham Arnold bij het nationale team van Australië. Maar het project in China werd niet wat er van verwacht werd.

“Toen het nieuwe er af was, had ik door dat het qua organisatie niet top was. We zouden China gaan veroveren, met tientallen Nederlandse trainers door het land, die dan voetbalscholen onder hun hoede zouden nemen en een eigen voetbalcompetitie vormen. Het was een beetje een luchtkasteel. Ook René Meulensteen stapte er niet voor niets op den duur uit. Ik had al vrij snel door dat het voor mijn ontwikkeling niet goed was om lang te blijven bij het project. ”

Los van het voetbal was het voor Robin ook een cultuurshock om te wonen en leven in China. “Ik stond echt even raar te kijken toen er een kapper op de fiets aan kwam rijden, stopte, de kappersspullen op de bagagedrager stalde en daar midden op straat mensen begon te knippen.”

Om de kloof een beetje te overbruggen besloot Westerman al snel om Chinees te leren. Toen mijn tolk twee of drie keer niet op kwam dagen, en ik daardoor mijn oefenstof niet kon uitleggen aan de kinderen, wist ik al: Dit moet anders. Toen ben ik les gaan nemen. Eerst zodat ik de belangrijkste voetbaltermen kon uitspreken en verstaan, maar later ook de taal voor het dagelijks leven in Qingdao.”

Het Chinees heeft veel verschillende dialecten en een klankverschil kan al zorgen voor een ander woord of betekenis. Hij zal het dus niet foutloos spreken maar de Chinezen luisteren daar wel doorheen, is zijn ervaring. “Ze bewonderen je echt, als lange, blanke bezienswaardigheid. Mensen willen met me op de foto of maken foto’s van me. Eerst moest ik daar wel om lachen, maar na verloop van tijd begon het te wennen.”

Wat ook even wennen was? De wijze waarop de Chinese spelers hem benaderden. Met eerbied en respect, zoals we dat in Nederland niet gewend zijn. “Er is een echte legercultuur, klassen met een stuk of 50 kinderen. Bij de start van de training staat iedereen uitgelijnd klaar, in rijen van 3. Ze kijken echt tegen je op. Grappig om mee te maken, echt een andere wereld.”

Al tijdens het project met het schoolvoetbal in een arme wijk van Qingdao kwam Westerman in contact met Piet van der Pol. De voormalig ADO-directeur had vlak daarvoor, in maart 2016, een voetbalclub opgericht in de havenstad: de Qingdao Red Lions. “En als één van de weinige andere Nederlanders die bezig is met voetbal in de stad, kom je elkaar al gauw tegen,” zegt Westerman.

“De Red Lions begonnen letterlijk met niets. Omdat ze ook een jeugdopleiding wilden starten, konden zij wel een goede jeugdtrainer gebruiken. We wilden de stap naar het betaald voetbal zo snel mogelijk maken en mochten beginnen in de hoogste amateurdivisie, net onder het derde profniveau. Uiteindelijk zou ik er 3,5 jaar werken, als jeugdtrainer, assistent-trainer en uiteindelijk zelfs interim-coach van het eerste elftal.”

Dat échte avontuur begon met een seizoen als assistent naast trainer Jan Poortvliet. In dat eerste seizoen mochten er nog drie buitenlandse spelers meedoen in de competitie, daarna niet meer. Één van die drie buitenlanders in de selectie in dat eerste jaar was oud-Ajacied Kwame Quansah. “We spelen wel op amateurniveau. Dat bleek al tijdens een oefenduel. In een klein stadionnetje moest er aan de overkant van het veld een hek gerepareerd worden. Kwam er tijdens de wedstrijd iemand met een ladder het veld op, zo rechtstreeks over het veld heen. Kwansah werd helemaal gek, haha. Die wist niet wat hij meemaakte.”

Nadat Jan Poortvliet in de laatste wedstrijden, mede door een discutabele strafschop, promotie misliep, vertrok hij. Zijn opvolger was Gert Heerkes. Voor Robin Westerman was het jaar van de samenwerking met de oud-trainer van Willem II en Heracles de mooiste uit zijn Chinese periode. “Dat was echt een topjaar. Met zo’n trainer een jaar op het veld staan, dat was al een jongensdroom. Ik heb zoveel van hem geleerd. In oefenvormen, maar ook in benadering van spelers. De opbouw van trainingen, tactisch. Als je zoveel met elkaar omgaat, dan krijg je wel een band.”

Ook Heerkes liep promotie mis. Weer na een, volgens Westerman, discutabele strafschop. Het zorgde bij eigenaar Van der Pol voor het besef dat het met een volledig Nederlandse staf niet zou lukken om te promoveren. Het derde jaar kwam er een Chinese trainer, Guo Zuojin, en werd uiteindelijk gepromoveerd. Mede doordat er teams in het profvoetbal hun licentie kwijtraakten, nadat hun financiën niet op orde waren.

Robin Westerman had in dat seizoen het net gecreëerde tweede elftal onder zijn hoede en was iets minder betrokken bij het eerste. Dat veranderde toen de Chinese trainer weer werd ingeruild voor een buitenlandse coach. Een Sloveen, deze keer: Tomaž Kavčič.

Voordat Kavčič er daadwerkelijk was, ging er een droom in vervulling voor Robin Westerman. Bij de debuutwedstrijden van de Qingdao Red Lions in de China League 2 was hij de interim-trainer. “Een geweldige ervaring, langs alle grote stadions. Dat smaakt echt naar meer.”

Opnieuw de assistent zijn van iemand, gevoelsmatig toch een stapje terug, het versterkte het gevoel dat het Chinese avontuur op zijn eind liep. “Al na het derde jaar had ik dat gevoel, dat het mooi genoeg was geweest. Omdat ik in dat jaar ook nog mocht meekijken in Adelaide in Australië, waar Van der Pol óók de eigenaar is van nog een club, besloot ik te blijven. Maar na 3,5 jaar begon ik op zoek te gaan naar iets anders.”

Het volgende avontuur leek te lonken in Doha, de hoofdstad van Qatar. Westerman was al aangenomen om te gaan werken binnen een jeugdopleiding, maar toen kwam de coronacrisis. “Half februari werd de deal gecanceld. Door de coronacrisis was ook niet bekend wanneer ze eventueel opnieuw zouden starten. Ik moet eerlijk zeggen, het kwam ook niet helemaal verkeerd uit…”

Westerman doelt op het aanstaande vaderschap. Met zoveel onzekerheid in de wereld door de ontwikkeling van de coronapandemie én een kleine op komst, zou een jaartje Nederland geen kwaad kunnen. Een nieuw buitenlands avontuur leek ook niet realistisch. Tot er in april een onverwacht telefoontje vanuit Korea kwam.

“Hoewel ze niet mochten spelen, trainden er in Qingdao regelmatig Koreaanse spelers mee. Ook hadden we een fysiektrainer uit Korea. Hun mentaliteit sprak mij wel aan en ik hield contact. Zo kwam de Koreaanse eigenaar van de Liverpool Academy in Daejon aan mijn naam. Hij vroeg of ik interesse had om voor Liverpool te komen werken, maar dan wel in Korea. Daar hoefde ik niet lang over na te denken…”

Westerman kon, door de coronacrisis, niet fysiek naar Korea om alles af te handelen. Via videogesprekken én uitgebreide documentatie van Liverpool kon hij zich toch een goed beeld vormen van wat hem te wachten stond. “Het is een hele andere baan. Ik heb spelers onder mijn hoede van het onder 6 team, tot het onder 15 team. Over heel de wereld heeft Liverpool nu voetbalscholen staan, waar bij al die talenten de manier van spelen van de club er al vroeg in getraind wordt.”

Omdat de Liverpool Academy in Daejon een eigen trainingscomplex heeft, wordt er ook tijdens de coronacrisis doorgetraind. Robin Westerman heeft de laatste maanden gewoon op het veld gestaan. Al zijn de selecties opgesplitst in kleine groepjes kinderen. En dat hij écht voor Liverpool werkt, werd hem al snel duidelijk.

“Ja, alles gaat echt The Liverpool Way, zoals ze dat zeggen. Ze zitten er vanuit Engeland, ondanks de afstand, echt bovenop. Er is een heel beleidsplan met de speerpunten van de club, dat naar alle trainers in elke academy gaat. Dat heb ik eigenlijk nog nooit zo meegemaakt. Met ook heel helder uiteengezet wat de manier van spelen is, die je ook bij het eerste elftal terugziet.”

Ook moest Westerman zichzelf bewijzen. Dat hij het waard was om voor Liverpool te werken en dat hij die speerpunten daadwerkelijk kon overbrengen. “Ik moest opdrachten maken. Het leek wel alsof ik opnieuw mijn trainerspapieren moest halen. Testen met algemene kennis over Liverpool, hoeveel prijzen ze hadden gewonnen, wie er scoorden in de Champions League finale tegen Milaan. Ze willen dat je alles over Liverpool weet. Maar ook tactische uiteenzettingen over de manier van spelen van Liverpool. Het was pittig, maar prima te doen.”

De start is veelbelovend. Vanuit elke academy op de wereld kan iedere trainer videobeelden van een sessie met zijn team insturen naar Liverpool. En elke maand wordt er dan één training uitgekozen waar van de Britse club zegt: Dit is de beste training van de maand. “Één van mijn trainingen heeft die titel gekregen. De beelden worden naar alle trainers en academy’s gestuurd. Er is ook een bokaal vanuit Liverpool op weg naar Korea, maar die zie ik pas over een paar maanden.”

Als zijn kind geboren is, zal Robin weer terugkeren naar Korea. Deze keer met een vrouw en dochter bij zich, wanneer ook daar het papierwerk voor in orde is. Tijdens corona is dat een stuk lastiger dan normaal. “Heel veel mensen praten over huisje, boompje, beestje en denken in beperkingen. Zo zitten wij niet in elkaar. Ik hoéf niet te kiezen tussen mijn gezin en mijn werk. Er zijn zoveel oplossingen mogelijk. En juist deze jaren kunnen straks het verschil maken in mijn trainersloopbaan. Ik ben jong begonnen en heb straks een voorsprong op anderen die pas later aan hun carrière beginnen.”

De ambitieuze kant van Westerman komt naar boven. De 3,5 jaar in China, het avontuur in Korea van de komende jaren, hij is bezig om een mooi CV op te bouwen. Om uiteindelijk écht naam voor zichzelf te maken. “Het is moeilijk om te zeggen wat ik precies wil bereiken, ergens hoofdtrainer zijn of een jeugdopleiding leiden. Ik ben nu 30, nog steeds jong. Er is veel mogelijk. Waarom zou ik niet de eredivisie kunnen halen? Ik weet dat daar meer bij komt kijken. De kans is groot dat ik niét de opvolger van Dick Advocaat word. Maar ik kan wel zeggen dat mijn ambities groot zijn. Nederland gaat nog wel van mij horen.”