ARCHIEF RIJNMOND 4 okt 2020 - Doorbijten

Het heeft te maken met medicijngebruik.
Met het gebruik van medicijnen tegen hartritmestoornissen.

Ergens afgelopen voorjaar kreeg ik last van hartritmestoornissen bij al de geringste inspanning. Bij het minste of geringste had ik al een onrustig hart. En dat ging gepaard met duizeligheid. Ik kon geen rondje met de hond meer lopen zonder duizelig te worden.

Nadat ik me bij eerst de huisarts en toen de cardioloog had gemeld, volgde een hele serie onderzoeken. Ik heb ook een weekje in het ziekenhuis gelegen. Het leek mee te vallen. Ik ben met een pilletje naar huis gegaan. En dat pilletje leek te werken.

Uit vreugde om het herwonnen terrein ben ik weer meer lange wandelingen met de hond gaan maken.

Maar zie: drie weken geleden, na de uitzending op zondag, voelde ik de duizeligheid terugkeren. Niet zo heftig als eerst, maar het was er weer. Vervelend.

De week erna had ik tijdens de uitzending zelfs het gevoel dat ik dicht tegen flauwvallen aanzat.

Terug naar de cardioloog maar, die me - na weer wat onderzoekjes - een ander middel voorschreef. De dosering van het eerste middel verhogen was geen optie want dan liep ik het risico dat mijn toch al vrij lage hartslag zo zou dalen dat niet alleen de stoornissen stopten maar ook het ritme ophield.

Terwijl ik bezig was te wennen aan het nieuwe medicijn bleef ik maar hoofdpijn houden. Soms laat ik hoofdpijn maar zo, maar ergens afgelopen week ben ik de dag een keer meteen begonnen met paracetamol. Die ik stuk kauw om zo snel mogelijk effect te laten hebben.

Daarna nam ik het nieuwe medicijn. Een medicijn, verapamil, in de vorm van een zogeheten retard pil. Die slik je héél in, en die lost dan heel langzaam op waardoor je een gedoseerde afgifte krijgt, gedurende 24 uur.

Maar wat deed ik, ik beet ‘m per ongeluk kapot. Net als de paracetamol even daarvoor.

Ik merkte het wel, maar laconiek als ik ben, dacht ik: ach, zo veel kwaad zal dat niet kunnen.

Dat bleek een misrekening.
Je krijgt dan de werkzame stof uit zo’n pil in veel te korte tijd tot je, in-clu-sief de bijwerkingen. En die waren in dit geval: nog meer hoofdpijn en … een werkelijk wervelwind-achtige duizeligheid.

Mijn vrouw en ik hadden plannen om wat dingen te bezoeken die dag. Dat hebben we ook gedaan. Maar wat er in mijn hoofd gebeurde, was lastig te hanteren. Overal waar ik kon gaan zitten, ben ik gaan zitten. En om die tien passen of zo moest ik mezelf geestelijk bij elkaar rapen. De wereld leek een lunapark geworden.

Bij thuiskomst ben ik meteen op de bank gaan liggen en ben ik in een peilloos diepe slaap van anderhalf uur getuimeld.
Daarna ging het beter.

Bij dit alles ben ik geen moment bang geweest. Voor angst heb ik totaal geen talent. Ik heb de neiging om van alles en nog wat vooral rationeel te benaderen.

En al nadenkend vond ik het vooral vreemd is dat ik daar nooit eerder over had gehoord, over hoe ingrijpend de gevolgen kunnen zijn als je een medicijn dat je héél moet innemen per ongeluk doormidden bijt.

Dat moet toch veel mensen een keer overkomen. Met allerlei rare of nare verschijnselen van dien.
Zouden ze dat voor zichzelf houden?

Wat me bij de veel grotere vraag brengt: wat weet je eigenlijk van wat zich in het hoofd van andere mensen afspeelt? Weet je wel hoe ze de wereld ervaren? Waar ze aan lijden? Wat voor klippen ze moeten omzeilen? Wat ze doen om zichzelf staande te houden?

Ik zelf ben geneigd om niks te verbergen.
Toen mijn vrouw en ik tijdens onze rampmiddag een verzamelgebouw uitliepen waar we verschillende ateliers hadden bezocht, vroeg de dame aan de deur hoe we het hadden beleefd.
Ik zei dat ik nogal duizelig was.
‘O, wil je misschien even zitten,’ bood de vrouw aan.
‘Nou, nee hoor,’ wimpelde ik vriendelijk en relativerend weg terwijl ik mijn schouders ophaalde. ‘Last van hartritmestoornissen,’ voegde ik er toonloos aan toe.

Waarna ik in een gezicht keek dat ergens tussen verbaasd en geschrokken in hing.
‘O, gewoon hartritmestoornissen,’ kaatste de vrouw enigszins vertwijfeld terug.

Tja, dat de een daar doodsbang van wordt en de ander er zijn schouders bij ophaalt en het ziet als een ongemak is misschien ook een beetje moeilijk te begrijpen. Maar het is wel zo.

SPEELLIJST

DE TUNE
1. Ik mis je - John Verkroost

JAAP VALKHOFF
2. Diep in mijn hart - Nelly Verschuur & orkest Dick Willebrandts
3. ‘k Ben verliefd op de keukenmeid - Harry-Jan Bus
4. Langs de Maas - Dick Rienstra

MOORDBALLADES
5. Ali Cyaankali - Joke Bruijs
6. Kijk nou eens wie daar binnenkomt - Harry-Jan Bus
7. Goeie Mie - Vetschiller
8. Eggs & Marrowbone - The Bullfight

9. Je moet me niet zo plagen - Marijke Hofland

ROTTERDAM POP
10. Tideless – Sommerhus
11. The house we built – Polar Twins
12. Op de radio - The Kik