Achter de schermen van een overbelaste spoedeisende hulp: 'Ik trek dit niet heel lang'

In de sluis staat een ambulance te wachten. In die ambulance ligt een coronapatiënt. Hij moet daar blijven liggen totdat er een bed vrij is. Voor en achter wachten nog twee ambulances, één komt zelfs van buiten de regio. Een broeder gehuld in een pak voor asbestverwijdering kijkt afwachtend vanuit de ambulance. Het is bijna middag, het tijdstip dat de spoedeisende hulp vol raakt.

“Het is spitsuur”, zegt Janneke Slegh. Ze is verpleegkundige op de spoedeisende hulp. De werkdruk is hoog door het stijgende aantal patiënten, maar ook door collega's die zich ziek melden. Dat begrijpt ze wel. “Ik trek dit ook niet heel lang. Het plezier gaat er van af, ik kan mijn werk ook niet goed meer uitoefenen. Dit vergt zijn tol.”

In de hele regio liggen de ziekenhuizen vol. Het Albert Schweitzer ziekenhuis in Dordrecht heeft deze week ook een coronapatiëntenstop gehad van 24 uur. Dat heeft meteen invloed op het Maasstad Ziekenhuis, vertelt Janneke.

Bij de talkshow Op1 vertelde bestuursvoorzitter Peter Langenbach dat zij de gevolgen meteen merken. "Wij krijgen dan de ambulances die onderweg naar Dordrecht waren. Dat maakt de druk nog groter. In de nacht van maandag op dinsdag is de spoedeisende hulp van het Maasstad Ziekenhuis twee keer korte tijd gesloten." Lees meer: Maasstad Ziekenhuis: 'Soms kan je niet anders dan de spoedeisende hulp sluiten'
De eerste kamer vanaf de ambulancesluis is de traumakamer. Het Maasstad Ziekenhuis heeft er twee. Hier worden patiënten opgevangen die instabiel zijn of acute zorg nodig hebben. "De laatste weken zijn deze dagelijks bezet", zegt Janneke. Ze laat een kamer zien waar de patiëntenstroom wordt gecoördineerd. Janneke werpt een snelle blik op een beeldscherm. "Er zijn op de afdeling nog twee bedden vrij."

Janneke met op de achtergrond haar collega's. De tekst gaat verder onder de foto:

We lopen door naar de balie van de spoedeisende hulp en de huisartsenpost. De baliemedewerkers krijgen de laatste tijd veel te maken met intimidatie, vertelt Janneke. Familieleden mogen niet mee naar de afdeling en dat leidt tot agressie. De sfeer is sowieso anders dan tijdens de eerste golf. “Toen was er veel begrip en mensen hielden zich aan de regels. Nu is er voornamelijk frustratie. Dat uiten ze dan verbaal aan mijn collega’s."