ARCHIEF RIJNMOND 25 okt 2020 - Aandacht

Ik ben een paar dagen bezig geweest om zo’n honderd (!) foto-plakboeken van mijn vader door te vlooien op wat weg mag en wat ik nog even wil bewaren. Vorige week heb ik er ook al iets over gezegd. Mijn vader is al vijftien jaar geleden overleden. Deze klus was niet omgeven door veel emoties. Ik moest vooral mijn doorzettingsvermogen aanspreken.

Hier en daar kon ik zonder problemen hele pagina’s uitnemen om te bewaren, veel foto’s heb ik - voorzichtig - één voor één uit de boeken getrokken. En achterop heb ik dan in elk geval de plek en het jaartal geschreven met een niet-vlekkende stift.

Ergens tijdens de laatste tien albums of zo, ging het mij opvallen hoe slordig mijn handschrift was geworden, achterop die foto’s. Ik was een beetje koortsig bezig mezelf op te jutten, ik wilde vaart maken, ik wilde het af krijgen, en daar leed de zorgvuldigheid nogal onder van hoe ik plaatsnamen, landen en jaartallen opschreef.

Waarom zou ik niet rustig en netjes schrijven? Zo ging ik mezelf afvragen. Zo veel meer tijd kost dat toch niet?
En als het wel iets meer tijd kost: dat beetje extra tijd krijg je toch terug in het plezier dat je aan de activiteit beleeft?
Het is toch altijd beter om de dingen die je doet met aandacht te doen? Daar word je in het algemeen toch gelukkiger van?

Ik zou aan de programma’s die ik maak voor Radio Rijnmond bijvoorbeeld ook best veel minder tijd en energie kunnen besteden dan ik nu doe. Ik zou het mezelf een stuk makkelijker kunnen maken. Maar dan zou ik er zelf aanzienlijk minder bevrediging uit halen dan nu. En op de lange duur zou het denk ik ook schelen in de waardering van de luisteraar.

Je merkt of iemand iets met aandacht doet, met liefde en toewijding, of iemand ergens zijn hart en ziel in legt, óf dat ie zich er met een Jantje-van-Leiden vanaf maakt.

Ik heb mezelf na deze zelfobservatie gedwongen om netter te schrijven achterop die foto’s.
Wat beter voelde.

Die kleine verandering zette een stroom van associaties in gang.

Ik dacht na over de afwas.
Als je de afwas van een dag laat staan tot de volgende ochtend, kijk je het grootste deel van de dag tegen een afwas aan. Maar als je meteen na het eten afwast, heb je altijd een schoon aanrecht.
Je wast per saldo even veel af, maar het verschil is enorm.

En ik moest denken aan wat ik een keer las over, ik geloof, gevangenen. Over gevangenen die voor straf ergens een greppel moesten graven. Zomaar een greppel die nergens toe diende, die ook niet netjes hoefde te zijn, en die de mannen ook meteen weer moesten dichtgooien zodra ie af is.
Een zinloze, frustrerende bezigheid.
Die waarschijnlijk ook aanvoelt als straf.

Ja, en nu laat je diezelfde mannen heel precies een greppel graven. Zo recht mogelijk. Met een zo strak mogelijk afschot. En nog een. En nog een. En nog een. Tot ze de perfecte greppel te pakken hebben.
Dan worden ze experts. Dan kunnen ze misschien wel trots voelen.

Dezelfde bezigheid, een heel verschillende uitkomst.

En met die gedachte sloeg ik het laatste fotoboek van mijn vader dicht. De klus was geklaard. De afwas gedaan, de greppel gegraven. Met op het eind een hervonden, min of meer net handschrift.

Ik voelde me weliswaar afgepeigerd, maar ook opgeruimd.

Aandacht krijgen is een groot goed, aandacht geven is een misschien nog wel groter goed.

SPEELLIJST

DE TUNE
1. Ik mis je - John Verkroost

SPAANS/ZUID-AMERIKAANS
2. Tequila - Meteoor Kwartet
3. Rio de Janeiro - Majoco Trio & Marimba Tipica Orkest Willy Langestraat
4. La bella cancion - Maria Zamora

5. Stroei voei - Pierre van Duijl & dochters

FRANS
6. Les copains d’abord - Sylvain Ephimenco
7. Le Roi d’Aquitane - Loes Luca & Ensemble Dreigroschen
8. Chanson Hollandaise - André van Duin & Ron Brandsteder

9. Imitatie - Mike Boddé

DRS P
10. Covid 19 journaal - Edo Berger
11. Broccoli - Nele Paelinck