Zo gaat het eraan toe in het coronahotel: 'Ik moet echt huilen als ik zie hoe hard iedereen hier voor ons werkt'

Net als leerling-verpleegkundige Sophie Verschuuren (27), moet ook ik mij in beschermende kleding hullen: schort, handschoenen, haarnet, bril en mondkap. Een foto met naam op mijn borst moet het contact met de patiënten wat menselijker maken.

Sophie klopt tijdens haar ronde aan bij de 84-jarige meneer Foster uit Dordrecht en vraagt of hij nog wat nodig heeft. Hij wijst richting de tafel naar een kop koffie en koekverpakking. "Ze zijn al geweest", zegt hij met een vitale glimlach.

Meneer Foster lag eerst in het Maasstad Ziekenhuis. Als het goed is mag hij volgende week weer naar huis. Het verschil tussen de verpleegafdeling van het ziekenhuis en het zorghotel is volgens Foster de aandacht van het personeel. "Hier krijg je als je het moeilijk hebt een arm om je heen. In het ziekenhuis was het niet slechter of minder, maar anders."

Foster staat op en laat zien hoe hij door het raam contact houdt met de buitenwereld. Omdat het bezoek niet binnen kan komen, staan ze buiten. Foster: "Dan ga ik hier staan en dan kunnen we lekker praten en handkusjes geven. En daarna gaan ze weer."

Op de gang kijken een man en twee dames uit het raam. In het coronacentrum mogen patiënten op de etage vrij rondlopen. "Ik heb bewondering voor de verpleegkundigen. Ze lopen zich rot hier", zegt mevrouw Flaman-Klaric. "Soms moet ik echt huilen. Ze moeten zo hard werken, maar ze nemen toch altijd alle tijd voor ons." Mevrouw Van Renne beaamt dat: "De band tussen mij en het personeel hier is persoonlijker dan in het ziekenhuis."

Sophie ziet het coronacentrum volstromen en ziet ook dat collega's het zwaar hebben. Aan de eettafel werd het een collega even teveel, waarna ze in tranen haar hart luchtte. Dezelfde middag stortte een andere collega in. Ze werd met een rolstoel door collega's opgevangen. "We hebben ook echt veel steun aan elkaar."

Zeker nu is het werken in de zorg erg zwaar. De druk is groot en Sophie is bijna dagelijks getuige van verdrietige taferelen. "Ik keek hier laatst met een patiënt naar de uitvaart van haar echtgenoot. Dat was heftig." Toch is ze ook dankbaar dat ze er ook op die trieste momenten kan zijn voor haar patiënten. "Ik kan wel iets betekenen voor de patiënt. Ze had daar wel wat aan."

Doordat Sophie en haar collega's niet alleen contact hebben met de patiënten, maar ook met hun omgeving, bouwen ze snel een band op. "Iedereen heeft een verhaal en vaak hebben ze ook de behoefte om dat te delen. Ik hoor de verhalen van patiënten, maar ook van de kinderen en kleinkinderen van patiënten."

Sophie vertelt over een patiënte waarvan vorige week de echtgenoot ook in Aafje kwam. "Die lag eerst in het ziekenhuis. Ze hadden elkaar al anderhalve week niet gezien, dus ze waren echt blij dat ze weer bij elkaar waren. Maar het ging al snel weer slechter met meneer, waardoor hij weer terug moest naar het ziekenhuis. Ze hebben hier toen samen gewacht op de ambulance en opnieuw afscheid moeten nemen. Zo'n moment maakt echt indruk."

Sophie verwacht dat het de komende tijd druk zal blijven voor haar een haar collega's. "We zijn nog steeds aan het opschalen; er komen steeds meer nieuwe verdiepingen bij hier. Als iemand wordt ontslagen, komt er dezelfde dag weer een nieuwe patiënt voor terug. Dat betekent dat we nog lang niet van het virus af zijn."

Lees meer: