Verhalen van de laatste parlevinker van Nederland vastgelegd in een boek

De meeste Rotterdammers kennen de parlevinker 'Time is Money' waarschijnlijk van de Wereldhavendagen, of uit de tijd dat het als museumstuk in de Museumhaven aan de Leuvehaven lag. Een smal bootje vol uitgestald fruit, groente, flessen melk, bier en blik (alle.maal leeg of van plastic) en met de immer praatgrage Wim van Hooren aan boord.

De parlevinker begon zijn loopbaan in 1964 op 16-jarige leeftijd, in dienst van zijn vader Jan. Die was het bedrijf al in 1932 begonnen, samen met opa Willem. Voor 400 gulden kochten ze hun eerste bootje, dat later vervangen werd door een groter exemplaar.

Thuisbasis was de Maas, bij het stuw- en sluiscomplex Belfeld in Limburg. Schippers moesten daar noodgedwongen voor anker gaan en combineerden dat met het inslaan van proviand. "Toen mijn opa begon waren er meer dan driehonderd parlevinkers actief op de rivieren in Nederland; alleen in Hardinxveld waren er al veertig. Dat is enorm."

De schippers waarschuwden de parlevinker met hoornsignalen, lichtsignalen of door te zwaaien. En deden vanuit het gangboord hun boodschappen. Door niet aan land inkopen te doen, bespaarden ze tijd - en dus geld.

Het bootje had naast de supermarktfunctie ook een sociale functie, vertelt Van Hooren. "Samen met mijn vrouw Hanny brachten we schippers naar de dokter, haalden we overleden mensen van boord, hielden we trouwpartijtjes. Het waren zware, lange dagen: we waren van 's morgens 6 tot 's avonds 10 uur actief. Maar we hadden gelukkig een hele leuke klantenkring."

Door de opkomst van de vriezer en koelkast, het gemak van de mobiele telefoon en de mogelijkheid om de auto mee aan boord te nemen, verdwenen de parlevinkers langzaam uit beeld. De klanten van Wim van Hooren bleven hem tot het laatst trouw en zo werd hij de allerlaatste parlevinker van Nederland.

Wim ging in 2008 met pensioen maar besloot 'Time is Money' in ere te houden. Hij gaf zijn bootje in bruikleen aan het Havenmuseum Rotterdam, waar het zes jaar in de Leuvehaven lag. Door een akkefietje met de directie verhuisde hij later naar Museumwerf Vreeswijk, vlakbij Nieuwegein.

"Ik lig hier goed, bezoek ook regelmatig havendagen om te laten zien hoe een parlevink eruit zag. Het is prachtig om te zien hoe mensen reageren." Een dagboek heeft hij nooit bijgehouden, maar dat blijkt geen probleem om een boek te kunnen samenstellen. Wim van Hooren wist moeiteloos allerlei feiten en anekdotes uit zijn geheugen op te graven.

"Het is gigantisch wat er allemaal tevoorschijn is gekomen. Ik ben echt trots op dit boek. Ik had ook nooit kunnen dromen dat ik nog zo'n mooi naleven zou krijgen. De meeste mensen gooien na hun pensioen de deur dicht, maar ik ben nog steeds met mijn bedrijf bezig."