'Gettogirl' wil jeugd motiveren: met hard werken en het juiste schooladvies kom je er wel

Yesim groeit op in het Rotterdam-West van de jaren tachtig. Haar opa was als Turks gastarbeider naar Nederland gekomen en werkte op een scheepswerf. Pas als ze op haar vierde naar school gaat leert Yesim Nederlands. Op school wordt geadviseerd om haar een jaar te laten blijven zitten, maar daar gaat haar vader niet mee akkoord.

"Ik wist al als kind: ik moet gewoon heel veel leren en lezen. Dus ik ging naar de grote bieb, in mijn eentje met de metro, om zeven boeken per week te lezen en daar is denk ik mijn passie voor schrijven begonnen."

Yesim studeert onder meer aan de Erasmus Universiteit en aan de Nyenrode Business University en inmiddels staat het leven in de achterstandswijk van toen mijlenver van haar af. Ze wil er wel graag over vertellen, al wandelend in de De Vliegerstraat.

"De straat is nu best mooi opgeknapt, maar ik zou hier dus nooit meer willen wonen. Heb hier zoveel slechte herinneringen aan. Er was voor mij alleen maar onveiligheid. Kinderlokkers, de heroïnehoertjes die in elkaar werden geslagen wat ik zag als kind. Pooiers die agressief waren, junkies... Altijd moest je opletten waar je liep en wie er achter je aanrende."

Als Yesim Candan vorige week leest over het Turks-Duitse echtpaar van het bedrijf BioNtech, dat samen met Pfizer succesvol bezig is een coronavaccin te ontwikkelen, is ze ontroerd. Ze voelt verwantschap met de wetenschappers, met name met de man van het echtpaar, Ugur Sahin. Ze schrijft haar column voor RTL Nieuws erover.

"Zijn vader werkte bij Ford als fabrieksarbeider. En dat vind ik zo mooi: van fabrieksarbeider naar de ontwikkelaar van een vaccin. Dus ik zei: de Turken gaan de wereld redden, als grapje. Maar wat ik ook heel erg belangrijk vond is dat hij eigenlijk een heel laag schooladvies had gekregen, terwijl hij naar het gymnasium moest."

Na haar column krijgt Yesim veel reacties van mensen die dat ook hebben meegemaakt. "Wat voor verdriet dat hen heeft aangedaan. Met bloed zweet en tranen van lbo en dan helemaal door en dat iemand uiteindelijk arts is geworden. Wauw! Maar er zijn er ook heel veel die dat doorzettingsvermogen niet hebben en die gaan muiten. Dus ik vind het heel belangrijk om daaraan aandacht te besteden. Ik zie dat als een missie en daarom wil ik mijn verhaal vertellen. Ik denk dat veel kinderen op zoek zijn naar een rolmodel."

Vandaar dat ze op een motregenachtige middag met Rijnmond teruggaat naar de straat van haar jeugd. "Je moet gewoon een strijder zijn, wees een strijder, dat is mijn boodschap."