nieuws
Rode lichtschip V11 tijdelijk van plek weggesleept
20 november 2020, 06:19 • 3 minuten leestijd
Als een dief in de nacht is de Vessel 11 vrijdagochtend vroeg vertrokken. Het rode lichtschip, dat altijd ligt aangemeerd in het centrum van Rotterdam, is om 05:00 uur weggesleept naar het droogdok in Hellevoetsluis. Daar krijgt het een onderhoudsbeurt. Na twee weken keert het weer terug naar de Wijnhaven.
Lightvessel 11 is de originele naam van dit Britse lichtschip uit 1951. Het werd gebruikt als mobiele vuurtoren in de Ierse zee. Nederlanders hebben het schip in 1995 van de sloop gered en naar Rotterdam gesleept. Na een flinke restauratie werd het eerst een maritiem café (Breeveertien) en later een tapasrestaurant (Tinto).
Zeven jaar geleden kochten Brontë Flecker en Jan Visser het lichtschip. Zij gaven het schip haar eigen naam terug en maakten er een 'gastro pub' van. Nu kun je er een typische Engelse maaltijd eten, een zelfgebrouwen biertje drinken of beneden in de kelder een punkconcert bezoeken. Mits er geen coronasluiting is natuurlijk.
Rood
De gedwongen sluiting tijdens de eerste coronagolf heeft het team benut om het schip opnieuw haar typische rode kleur te geven. Nu is de buik aan de beurt.
De onderzijde moet worden schoongemaakt en de roest worden verwijderd. Ook moet het schip officieel worden geïnspecteerd en gecertificeerd. Dat kan alleen in een droogdok. In dit geval Droogdok Jan Blancken in Hellevoetsluis.
Maar wat doe je met een drijvende vuurtoren zonder motor? Die laat je slepen. Door twee sleepboten bijvoorbeeld. Het liefst als het tij mee zit en dat is vrijdagmorgen vroeg.
Voorbereidingen
De eerste voorbereidingen voor de tocht vonden donderdagmiddag al plaats. De twee sleepboten trokken het vijftig meter lange schip langzaam van haar plek en sleepten het de hoek om, naar de Leuvehaven om het vlak voor de Nieuwe Leuvebrug aan te leggen. "Nu is het nog licht. Morgenochtend vroeg is het misschien wat lastiger in het donker," zegt schipper Maarten van Beek van sleepboot de Waterweg.
Een lastige klus vindt hij niet echt. "We doen het vaker, hè. Goed communiceren met elkaar. Dan moet het lukken." Eigenaar Jan Visser heeft er wel slecht van kunnen slapen, maar vertrouwt op het goede team dat deze klus gaat klaren. Vol ongeloof kijkt hij samen met Brontë hoe de duwboten hun schip rakelings langs de andere historische schepen trekken.
Vanaf de kade worden foto's gemaakt en er wordt over en weer gezwaaid naar de buren in de flatgebouwen. "It's a thing", zegt de geboren Engelse Brontë. Jan beaamt: "Het is toch een gebouw van vijfhonderd ton dat je zomaar ineens verplaatst."
Hij draait zich nog één keer om en werpt een blik op de vrijgekomen plek naast de Regentessebrug. "Kijk nou toch, dat ziet er raar uit. Zo heeft het er al in geen vijftien jaar uitgezien."
