Maarten mist morgenavond voor het eerst in 35 jaar een Europese uitwedstrijd van Feyenoord

“Dat is echt kut, dat meen ik echt,” zegt Maarten. “Ik heb nog gekeken om met de auto te gaan, via Oekraïne. Maar ik heb Nederland op mijn paspoort staan, dus ik kom het land niet in. Ik baal als een stekker…”

Maarten woont in een rijtjeshuis in Schiedam. Alleen, maar wel een woning met meerdere kamers. Dat is nodig ook, want er moet voldoende ruimte zijn voor zijn grote liefde, Feyenoord. Hij heeft zoveel spullen van de Rotterdamse club in huis, dat het lijkt op een privé museum.

Dat blijkt al bij binnenkomst. In de hal hangen geen schilderijen, maar ingelijste shirts van Feyenoord. Een tenue van Kuijt uit het kampioensjaar, het speciale Support Casper tenue van een benefietwedstrijd, shirts uit de gloriedagen van Julio Ricardo Cruz, het hangt er allemaal.

Bekers, schalen, mokken, borden, trofeetjes. Vaantjes, ringen, petten en posters. Glazen vitrines vol met Feyenoord-attributen. Je kunt het zo gek niet bedenken, of Maarten heeft er een Feyenoorduitvoering van in zijn huis. In zijn woonkamer heeft hij het pak van Jon Dahl Tomasson uit het UEFA-cup jaar staan. Met nog wat consumptiebonnen in de borstzak.

“Het is een kwestie van veel mensen kennen en andersom. Iedereen weet ik een verzamelaar ben en daardoor krijg ik via-via ook de kans op dit soort unieke dingen,” vertelt Maarten. Hij maakt meteen van de gelegenheid gebruik om een oproep te doen, want zijn verzameling is nooit klaar. “Als er nog mensen zijn die oude Europese Feyenoord kaartjes hebben van voor 1983, dan kunnen ze contact met mij opnemen. Tegen een kleine vergoeding natuurlijk. Ik heb er een speciaal mailadres voor, m.1908@live.nl.”

Maarten heeft multomappen vol met kaartjes. Meerdere mappen, want de hoeveelheid wedstrijd die hij heeft bezocht zijn niet op twee handen te tellen. Van elke Europese reis heeft hij de entreekaarten en andere aandenkens bewaard.

“Het begon in Dresden, 1981. Oost-Duitsland was het toen nog," vertelt hij. "Ik was 14 en mocht met mijn oom mee. Het was daar één grote teringzooi, de straten lagen open. Ik vond dat best spannend, ik was maar een kind. Maar het reizen, drie dagen onderweg voor 1,5 uur voetbal kijken. Ik was meteen verslaafd.”

Het zaadje was geplant en Maarten wilde geen Europees uitduel van Feyenoord meer missen. De combinatie van reizen én Feyenoord was er eentje die hem nooit meer los liet. In de jaren ’80 en ’90 ging dat nog met veel improviseren.

“Je sponsorde elkaar ook een beetje natuurlijk. Met vier man een knaak had je voor een tientje benzine. Ze noemden onze groep vroeger ‘ter land, ter zee en in de lucht’. Als ik ergens een grens over moest zwemmen, dan was ik aan de overkant. En het stadion kwamen we wel in met een strippenkaart of rijbewijs.”

Door zijn dure hobby – “Al mijn geld gaat op aan die club” – is Maarten op plekken geweest waar hij anders nooit zou komen. “In Tbilisi waren we maar met honderd man, heel bijzonder. Bij Krasnodar in Rusland zat ik tussen de soldaten en de Russen in. Gewoon zitten en kijken. Ik hoef niet te juichen in het stadion."

"Vorig jaar speelden we tegen Beer-Sheva. Een paar kilometer bij de Gazastrook vandaan. Ze vechten daar om dat stukkie zandbak, ik snap er niks van. Ik ken een twee mensen die met een huurauto daar nog heen zijn gaan rijden, maar dat vond ik toch te link. Zij zeiden dat er niks aan de hand was, maar dat was spelen met je leven.”

“In 1993 was ik in IJsland, bij Akranes, dat was fantastisch. Toen was ik mijn kaartje kwijt en mocht ik er niet in. Ben ik met een dure businesspass van een zakenman naar binnen gegaan. De hele avond gratis drank haha. Zo zie je maar, je moet gewoon gaan en dan zie je het ter plekke wel.”

Een relatie heeft Maarten niet. Dat maakt het voor hem ook makkelijker om te gaan en staan waar hij wil. "Ik heb wel relaties gehad maar na een tijdje liep het hier toch op stuk. Kreeg ik de vraag of ik toch wéér een paar dagen naar het buitenland ging. Dat werkte niet. Het is prima zo. Weet je, er zijn vrouwen genoeg, maar er is maar één Feyenoord."

In de jaren ’90 waren er ongeregeldheden bij wedstrijden die Feyenoord speelde in Duitsland. Het speelde een rol bij de ‘verboden wedstrijd’ in het Oostenrijkse Wenen, op 18 april 1996. Er waren geen Feyenoorders welkom, maar Maarten zat gewoon in het stadion bij de halve finale om de Europacup 2.

“Gewoon binnengekomen hoor, ik heb het kaartje nog… Sektor F. Dat kregen we van de politie. Er was niemand welkom, maar er was toch een mannetje of 150 binnen. Allemaal op eigen vervoer en je ziet elkaar daar wel. We zijn heel vaak niet welkom, dus je moet het toch zelf doen...”

Maarten merkte in de loop der jaren dat de benadering richting de supporters van Feyenoord anders werd. Helemaal na de ongeregeldheden bij uitwedstrijden in Nancy en Rome. Daarom draagt hij in het buitenland nooit Feyenoordkleding.

“Ja, Rome... We konden nergens naar de wc, we konden onze bierflesjes nergens kwijt. Een week later stonden er voor een demonstratie overal prullenbakken en toiletten, bij ons niet. Onze verzamelplek werd steeds veranderd. Het was erg slecht georganiseerd daar. Maar na wat we daar hebben gedaan, hebben we er wel echt last van gekregen. Als je in het buitenland in een Feyenoordshirt rondloopt, cirkelt er zo een helikopter boven je. En het wordt steeds erger, in Duitsland en Italië mogen we bijna nergens meer naar binnen.”

Donderdag in Moskou is Maarten er dus niet bij. Geen enkele Feyenoorder. Rusland geeft momenteel geen visum af, niet voor zakelijke reizen en niet voor toeristische reizen. Alleen de Feyenoord- en UEFA-delegatie mogen het land in. Het wordt een vreemde avond, waarin Maarten bij bewustzijn een Europese uitwedstrijd van Feyenoord mist. Want de laatste keer dat hij er toch niet bij was, lag hij in coma.

“Ik had een ongeluk gehad en was tijdens die wedstrijden nog niet wakker. Vrienden hebben wel kaartjes van lokale mensen op de kop getikt, zodat ik mijn verzameling compleet hield. Toen ze dat zeiden, scheen in met mijn mond bewogen te hebben. Zelf heb ik daar geen weet van gehad natuurlijk.”

Maarten krabbelde weer op en pakte ook het reizen weer op. Alleen een coma en corona houden hem weg bij Feyenoord. Hoewel. Corona weerhield hem ook niet om naar Zagreb te gaan, eerder in deze poulefase.

“Het was wel een belevenis op zich. Dertig uur rijden met een busje. En pas vier uur voor de wedstrijd hadden we kaarten voor de wedstrijd, via een taxichauffeur. Ik ging met een serieus iemand, wij gaan niet voor rottigheid. We wilden echt graag het stadion in."

"Getwijfeld om te gaan door het negatieve reisadvies? Nee, hoor. Je wordt blind door die club en je gaat gewoon, altijd. Het was ook alleen maar een advies hè…”