Se-Mone wil weten wie de vuurwerkbom op haar auto gooide: 'Ik had dood kunnen zijn'

Het is dinsdag 10 november. Se-Mone (38) is klaar met haar werk en parkeert haar auto in de Rotterdamse Gaffelstraat. Het is de plek waar ze haar twee jonge kinderen gaat ophalen, op wie haar nichtje heeft gepast.
"Ik ben er", appt ze.
"We lopen er nu naar toe", schrijft haar nicht terug.

Se-Mone maakt haar gordel los. Plots ziet ze een lichtflits. En belandt er iets op haar motorkap: een brandende vuurwerkbom. "Er ligt vuurwerk tegen mijn voorruit", schreeuwt ze tegen de vriendin die ze aan de telefoon heeft. "Wat moet ik doen?" Ze ziet 'vuur, vuur, vuur'. Voordat de vriendin kan antwoorden, springt Se-Mone de auto uit. Precies op tijd.

BAM! Met oorverdovend kabaal ontploft de bom. Se-Mone: "Ik had niet twee seconden later moeten uitstappen. Dan was het klaar geweest." Er vliegt van alles door de lucht, tegen haar aan. Wat het is, weet ze niet. Een ruitenwisser wellicht. Of brokken plastic.

Se-Mone's jonge kinderen komen aanlopen. Ze hebben de explosie natuurlijk gehoord. "Mama!", zegt haar zoontje van anderhalf. Se-Mone breekt. Ze realiseert zich dat haar kleintjes ook in de auto hadden kunnen zitten. En dat - als de bom iets later was gegooid - de kinderen misschien nooit meer 'mama' hadden kunnen zeggen. Dat ze zelf misschien hun namen nooit meer had kunnen noemen. Of allebei.

De motor van de auto draait nog. De koplampen staan aan. Simone loopt naar de wagen toe en zet alles uit. De ravage is enorm. Zelf lijkt ze ongedeerd. De oordopjes, die ze gebruikte bij het bellen, hebben haar trommelvliezen beschermd. Een geluk bij een heel groot ongeluk.

Op straat staat een jongen te kijken. Hij heeft z'n handen in zijn zak. Se-Mone weet niet meer hoe hij eruit zag. Alleen dat hij er stond. Of hij iets met de vuurwerkbom te maken heeft? Ze weet het niet.

Een vrouw op straat vraagt of het een beetje gaat. En of ze de politie voor haar moet bellen. Agenten gaan even later op bezoek bij buurtbewoners, die uitzicht hebben op de geparkeerde auto. Het is onduidelijk of de bom van boven is gekomen. Camerabeelden geven geen duidelijkheid. En van de aanhouding van een dader komt het niet. Lees meer: Vrouw ontsnapt ternauwernood aan een vuurwerkbom op haar auto

Een dag later belt Se-Mone met haar verzekering. Haar gesprekspartner is een jongeman, die nooit hoge cijfers heeft gehaald voor empathie. "Met een brok in mijn keel vertelde ik wat er gebeurd was. Hij antwoordde: 'Dit valt onder vandalisme. We kunnen helaas niets voor u doen. Behalve de auto naar de sloop brengen.' En dat was het dan. 'Als u verder geen vragen meer heeft, wens ik u nog een fijne dag', zei de jongeman. Ik had geen puf om met hem in discussie te gaan en heb verder niks meer van de verzekering gehoord."

"Ik zit ineens zonder auto. Want die is total loss verklaard", gaat ze verder. Huilend: "Je weet echt niet wat je een ander aandoet."

Ook mentaal is de schade groot. "Pas waren er hier knallen. Ik wilde naar buiten, maar ik heb de deur dicht gesmeten en ben naar de woonkamer gerend. Ik heb ook al wekenlang geen auto meer gereden. Gisteren zat ik toch weer achter het stuur. Met heel veel angst. Toen op de weg een vrachtwagen toeterde, zat ik daarna te beven en te shaken. En dat is dan alleen nog maar toeteren..."

Ze hoopt dat de dader zich alsnog zal melden. Of dat iemand weet wie het was. "Het kan niet zo zijn dat niemand in de buurt hier iets vanaf weet. Mensen waren vanuit het raam naar de auto aan het kijken. En er werd ook gefilmd. De vraag die mij bezighoudt is: wat moet je met zulk gevaarlijk vuurwerk? Het is spul waarmee je iemand dood kunt maken. Het is een wapen, dat blijkbaar zomaar bij iemand uit je portiek in huis kan liggen. Ik zou heel graag willen dat de bomgooier met de consequenties van zijn daad wordt geconfronteerd. En z'n verantwoordelijkheid neemt."

"Ik ben een denker", zegt Se-Mone over zichzelf. "Wat er gebeurd is, maalt almaar door mijn hoofd. Ik besef dat ik geluk heb gehad. En engelen op mijn schouder. Niet een, niet twee. Nee, een aantal..."