Matchwinner Marvin Emnes vierde de zege van Sparta op Feyenoord in 2008 al de nacht ervoor: 'Om 02:00 zat ik nog aan de Baileys'

Aan de ene kant van het kunstgrasveld van vv Blijdorp raast het verkeer over de A20, aan de andere kant nadert een sneltrein Rotterdam Centraal. Op de parkeerplaats stapt een opvallende verschijning uit een gloednieuwe witte Mercedes. Onder de zwarte muts bungelen de zwarte dreadlocks van Marvin Emnes. "Zo dan", zegt de inmiddels 32-jarige aanvaller na het geven van een boks. "Even terug naar m'n auto. Handschoenen halen."

Ook vandaag weerhoudt de ijzige kou hem er niet van te werken aan zijn terugkeer in het betaalde voetbal. Na ruim twee jaar zonder wedstrijd wil hij nog één keer ergens shinen. Laten zien dat hij het niet verleerd is. "Ik zie er nog goed uit, ben conditioneel op het juiste pad. Mocht er iets komen, ben ik ready."

Vrijwel iedere morgen traint Emnes met zijn trainer en zaakwaarnemer Godwin Falix, die ook de zaken behartigt van onder andere Ragnar Ache en Ramon ten Hove. Er is belangstelling van een club uit het rechterrijtje van de eredivisie. Emnes hoopt er op en zal qua salariseisen niet hoog in de boom gaan zitten. "Ik vraag echt geen 8K per maand. Wil gewoon lekker voetballen, want ik hou nog zoveel van het spelletje."

Eigenlijk was de vijfjarige Emnes te jong om lid te worden van Xerxes, maar al snel bleek dat het rappe aanvallertje zich vrij eenvoudig staande hield tussen tussen de oudere jongens. Niet veel later speelde hij in de jeugdopleiding van Sparta en doorliep Emnes alle vertegenwoordigende jeugdelftallen van Oranje.

Zijn grote doorbraak vond plaats in de tweede seizoenshelft van 2007/2008, toen trainer Foeke Booy - 'echt een wereldvent' - Nourdin Boukhari achter Emnes liet spelen. In twee maanden scoorde het 20-jarige talent liefst acht keer. "Boukha en ik maakten iedereen gek. Thuis waren we onverslaanbaar", herinnert Emnes zich. FC Utrecht, Roda JC, Heerenveen én Feyenoord verlieten zonder punten het Kasteel. De stadsderby op 23 maart 2008 was het absolute hoogtepunt. Emnes: "Pas later realiseerde ik mij het: Dit was echt een grote, grote wedstrijd."

Twaalf jaar later onthult Emnes dat hij de overwinning de avond vooraf al vierde.

Even is het stil in de kantine van vv Blijdorp. Als we Emnes vragen naar zijn herinnering aan de bewuste datum verschijnt een glimlach op het gezicht, die jeugdige onbezonnenheid verraadt. En twijfel om het te vertellen. "Weet je...nu kan ik het vrij en blij vertellen. Het begon allemaal de avond er voor", lacht hij zijn gouden tand bloot.

"Ik was lekker aan het genieten, zeg maar. Ik was op een feestje dat niet liep, zoals ik vooraf had gewild. Had tegen mijzelf gezegd dat ik er twee uur zou zijn en dat ik daarna lekker naar huis zou gaan. Maar om twee uur in de ochtend was ik er nog steeds. En ik had aardig wat naar binnen gegooid. Het ging hard. Was heftig. En ik moest ook nog eens vanaf de Van Nelle fabriek terug naar huis fietsen."

"De volgende middag begon de wedstrijd. Niet met een kater, want destijds kon ik het wel hebben. Ik voelde mij lekker. In die wedstrijd gebeurde van alles. Regen. Sneeuw. Ik gaf een assist en scoorde vlak voor tijd de winnende goal. En dat na een nacht vol Baileys, kan je nagaan hoe lang dat geleden was. Nu zou je mij kunnen oprapen. Natuurlijk heb ik het niet gezegd tegen de trainer. Dan zou ik niet spelen."

Zonder ook maar één detail te vergeten beschrijft Emnes zijn wondergoal, die begon met het binnenhouden van een vrije trap van Sjaak Polak. "Ik pass op Charles Dissels. Door naar Arne Slot. Kaats op mij. Schijnbeweging. Jonathan de Guzman weg. Mooie beweging, langs André Bahia. Ook Theo Lucius dacht ik. Bam. Zo in de linkerbovenhoek. Ik heb hem zo vaak terug gezien. Zo'n goal vergeet je nooit meer."

"Met De Guzman en Leroy Fer heb ik later nog samengespeeld bij Swansea. Hebben we het ook nog wel eens over die wedstrijd gehad. Fer gaf mij bij de cornervlag een enorme schop, omdat-ie ook niet tegen z'n verlies kan. Net als ik. Nu zijn we goed bevriend en kunnen we er alleen maar om lachen."

Voor vier miljoen euro vertrok Emnes in die zomer naar Middlesbrough, dat toen speelde in de Premier League. Nog altijd is hij de duurste Spartaan in de clubgeschiedenis. Waar Emnes ook speelde; altijd probeerde hij Sparta te volgen. Na een kortstondig avontuur bij Vancouver Whitecaps speelde hij twee jaar lang geen wedstrijd meer. "Ik ben wel een aantal keer bij Sparta gaan kijken. Iedere keer als ik het stadion binnenloop, krijg ik een lekker gevoel."

Toch keerde Emnes nooit terug als speler op het Kasteel. Waarom heefthij nooit meer voor Sparta gespeeld? "Die vraag kunnen we beter omdraaien", countert Emnes. "Waarom heeft Sparta mij nooit benaderd? Op drie momenten zijn er wel gesprekken geweest, maar het bleef allemaal onduidelijk. Maar je weet het nooit. Dat ze mij niet nodig hebben? Ze gaan lekker, maar ze kunnen nog lekkerder gaan."

Zondag verwacht Emnes dat Sparta voor de zeventiende keer in de geschiedenis thuis wint van Feyenoord. "Zeker als Sparta de lijn doortrekt. Dan gaan ze weer stunten. Al kan ik het geen stunt meer noemen, want Feyenoord is niet meer wat het is geweest."

In 2008 werd er door verschillende media gespeculeerd dat Emnes een transfer zou maken van Rotterdam West naar Zuid, maar dat is nooit aan de orde geweest. Temeer omdat hij al z'n hele leven supporter is van Ajax, dat destijds ook geïnteresseerd was in de jeugdinternational.

"Iedereen weet dat ik Ajacied ben. Ik liep vroeger ook in mijn Ajax-trainingspak door het centrum van Rotterdam. Kreeg ik vaak opmerkingen dat ik hier niet thuishoorde als Rotterdammer. Werd ik uitgescholden. Ik vind dat je moet kunnen dragen wat je wilt. Maar als ik er op terugkijk was het wel een klein beetje naïef van mij."

Na Sparta droeg Emnes dus niet het rood-wit van Feyenoord of Ajax, maar dat van Middlesbrough. Na vijf jaar bij Boro speelde hij in Engeland ook nog drie seizoenen voor Swansea en een jaar bij Blackburn Rovers. "Er zijn altijd mensen die vinden dat ik op een te vroege leeftijd zo'n stap heb gemaakt. Ik zie dat anders. Zeker Middlesbrough is echt een topclub. Nog altijd ben ik dankbaar hoe zij mij en mijn familie hebben opgevangen."

Afonso Alves, Wilfried Bony, Tuncay Sanli en Gylfi Sigursson. Moeiteloos somt Emnes de namen op van de beste spelers met wie hij in Engeland heeft gespeeld. Ook die van oud-Ajacied Mido hoort er bij volgens Emnes. "Hij was goed, maar ook super different. Maar wel gelachen met hem. Niet de trainer of de directeur was de baas bij Middlesbrough, maar Mido. Hij zette zijn auto neer op de plek van de trainer en als hij geen zin had om te lopen, deed hij het niet. Ik dacht ook een keer dat ik mijzelf dat kon permitteren, maar uiteindelijk moest ik ook de rondjes van Mido lopen."

Emnes maakt gebruik van zijn transfervrije status en kiest in de zomer van 2017 voor het lucratieve aanbod van Akhisarspor in Turkije. Niet dat het zijn droomclub is, maar Emnes ziet het als springplank naar een van de Turkse topclubs. Na drie invalbeurten krijgt hij in november zijn eerste basisplaats in het uitduel met Besiktas. Tegen de ploeg van Jeremain Lens en Ryan Babel grijpt Emnes zijn kans en ook de volgende drie wedstrijden staat hij aan de aftrap.

"Tot ik van de club een nieuw contract moest tekenen. Ik zei dat ik er pas net was en stelde voor om nog even te wachten. Maar ze dwongen mij om te tekenen, want anders zou ik niet gaan spelen. Later bleek dat Besiktas achter mijn rug geïnformeerd had bij hen om mij over te nemen."

Emnes tekent niet bij en belandt op de bank. Al snel hierna wordt hij op de training van achter geschopt, waardoor hij geblesseerd raakt aan zijn achillespees. Trainer Okan Buruk vindt dat Emnes zich niet moet aanstellen en sommeert hem verder te trainen, maar de Rotterdammer strompelt van het veld af. Een dag later meldt hij zich bij de clubarts.

"De dokter gaf mij zeven pilletjes. 'Als je dit inneemt, ben je morgen weer fit', zei hij. Ik zag allerlei verschillende kleuren en vertrouwde het niet. Ik wilde dit niet slikken. Je weet nooit", vertelt Emnes.

De volgende ochtend verschijnt Emnes op de club bij de fysiotherapeut. Hij masseert zijn kuit en na een kwartier is de aanvaller klaar om te spelen. Emnes denkt er zelf anders over. Omdat Akhisarspor nog twee uitwedstrijden voor de winterstop speelt, gaat de club op trainingskamp. Andere geblesseerde spelers krijgen een vervroegde Kerstvakantie - voormalig Heerenveen-speler Paolo Henrique vliegt terug naar Brazilië - maar Marvin Emnes moest in Turkije blijven.

De Rotterdammer stapt naar de trainer om verhaal te halen. "Spreekt hij ineens geen Engels meer. Mijn translator zei vervolgens dat ik respectloos was omdat ik naar de trainer ging en liep vervolgens ook weg. Stond ik daar. Helemaal alleen."

Dagenlang moet Emnes zich om 12.30 uur melden op de club, terwijl de vluchten vanuit Izmir naar Nederland om 13.00 uur gaan. Na een kwartier mag hij dan weer terug naar z'n appartement. Met een gemasseerde kuit en met een gemiste kans om terug te te vliegen. Op 29 december 2017 krijgt Emnes ineens goed nieuws te horen. Hij mag terug naar huis, maar moet zich wel op 2 januari weer melden.

Opgewekt rijdt Emnes terug naar z'n appartement, totdat hij de voordeur opent. "Zitten er opeens twee vreemde mannen op m'n bank koffie te drinken, dat ze zelf hebben gezet", vertelt Emnes verontwaardigd. "Op tafel ligt er een formulier, volledig in het Turks. 'Sign!", roepen ze. 'You must sign!' Maar dat deed ik natuurlijk niet. Voor ik het wist was ik aan het haren trekken met twee onbekende mannen in m'n eigen huis."

"Eentje gaat zitten en opent z'n jas. Wijst-ie naar een pistool. 'You must sign!', roept hij weer. Nu nog harder. 'I'm not gonna sign!', schreeuwde ik terug. Op dat moment komen er nog twee mannen binnenlopen. Sta ik daar, met vier vreemde mannen in huis. Zij konden geen Engels, op tafel lag een vreemd contract... Uiteindelijk liepen ze weg. Direct belde ik m'n translator om te vragen wat er aan de hand is. 'I don't know, my friend' en hij hing direct op."

Emnes laat zijn familie komen en samen besluiten zij om terug naar Rotterdam te gaan. Terwijl zijn familie door de douane loopt, wordt Emnes tegen gehouden. Hij krijgt te horen dat hij het land niet uit mag. "Akhisarspor had mijn Turkse ID afgepakt. Ik mocht niet weg. Totdat een van die mannen bij de douane aangaf dat hij mij liet gaan in ruil voor een shirt. 'Hoeveel wil je er hebben?', zei ik. Ik gaf hem een shirt en kon het land uit. Echt, het leek wel een film."

Tot op de dag van vandaag weet Emnes niet wat zijn toenmalige club met hem wilde en wat er op het contract stond. Hij vermoedt dat Akhisarspor hem verdenkt van werkweigering, terwijl hij geblesseerd was. Na drie maanden zonder salaris kon Emnes zijn contract laten ontbinden. Jarenlang was er gesteggel over achterstallige betalingen, maar inmiddels verschijnt er maandelijks een bedrag op zijn rekening. Dertig procent van het totale salaris is inmiddels betaald.

Nu kan Emnes er om lachen. "Het gaat niet om 100 euro. Die tijden zijn we voorbij, hè? Zo is het goed. Als ze maar meewerken. Natuurlijk was je bang op dat moment, maar het ging ook weer niet dun door de broek. Ik had wel eens een pistool gezien. Heb situaties in Rotterdam-Noord en in het centrum meegemaakt. Maar op dat moment wist ik niet wat ik moest doen."

Zeker een half jaar duurde de onderhandelingen met Akhisarspor om los te komen van de Turkse club. Uiteindelijk tekende Emnes voor een paar maanden bij Vancouver Whitecaps. Na een paar mislukte stages in Engeland traint hij zich nu dus klaar voor het laatste hoofdstuk van zijn interessante carrière.

Godwin Falix gebaart dat het tijd is om te trainen. Nog even een shoutout op camera naar vrienden en familie, voordat de handschoenen aan gaan. Emnes oogt gelukkig. "Ik ben ook happy. Een tijdje was ik uit beeld, maar ik ben back. En je ziet: ik lach nog steeds."

Weer komt z'n gouden tand tevoorschijn. "Als ik het echt zwaar ga krijgen, gaat die tand er uit en gaan we hem verkopen", besluit Emnes.