ARCHIEF RIJNMOND 3 jan 2021 - Winkelhaak & de schoenen van Hugo

In een van de pijpen van mijn afgedragen spijkerbroek zat een grote winkelhaak, en op de trui die ik droeg prijkte, precies zichtbaar tussen de panden van mijn opengevallen jas, een flinke vlek. Ik liep erbij als een zwerver.

Die vlek had ik zelf niet echt opgemerkt. De scheur in mijn broekspijp natuurlijk wel. Maar ja. Het aantrekken van een schone - en in dit geval héle - broek is iets waar ik nogal tegenaan kan hikken. Ik houd niet van broekspijpen, en niet van lange mouwen, ik voel me er al snel in opgesloten. En een pasgewassen broek moet zich altijd ‘zetten’ naar mijn lijf. De eerste uren voel ik ‘m heel erg zítten.

Nieuwe kleren kopen, zeker nieuwe broeken, staat ook zeer, zeer laag op mijn lijstje met favoriete bezigheden.

Mijn vrouw heeft daar begrip voor. Een zekere mate van landloperigheid accepteert ze ook wel, maar met die gescheurde broek rekte ik mijn status van ‘muzikale voddenman’ wat haar betreft echt iets te ver op. Wat ik op mijn beurt wel snapte, maar wat ik in mijn hoofd ook meteen relativeerde.

Ik bedoel: het Nederlandse klimaat maakt dat je jezelf een belangrijk deel van het jaar maar beter een beetje kunt inpakken, in textiel. Dat textiel moet gaten hebben voor armen, benen, hoofd. Maar met ergens één extra - onbedoeld - gat overschrijd je blijkbaar al meteen een maatschappelijk norm. Ja, of het moeten gaten zijn die weer passen in een of ander modebeeld. Maar dat doet weinig af aan de constatering dat je speelruimte beperkt is.

Je leeft misschien wel met een gevoel van vrijheid in Nederland, en verhoudingsgewijs is dat ook terecht, maar welbeschouwd loop je al gauw tegen de grenzen aan. Als je bijvoorbeeld zonder kleren aan de straat op zou gaan, bellen mensen de politie en word je opgepakt. Wat ik diep van binnen tamelijk bizar vind. Honden mogen in dat opzicht al meer dan mensen. Die mogen wel naakt over straat. En die mogen ook - anders dan mensen - in het openbaar tegen van alles en nog wat aan piesen.

Soms probeer ik in gedachten mijn leven uit te leggen aan iemand van een zogenaamd primitieve stam diep in een afgelegen jungle die nog nooit in contact is geweest met ‘de beschaving’.

Hoe krijg ik zo iemand aan zijn verstand gepeuterd dat als ik buiten loop en aandrang voel, ik officieel niet tegen een boom mag piesen? En dat ik al raar word aangekeken als het textiel dat mij omhult ergens een gat heeft zonder dat er een lichaamsdeel door steekt?

Door dit soort gedachtes word ik ook altijd overvallen als ik weer eens iemand een grapje hoor maken over de schoenen van minister Hugo de Jonge. Hugo de Jonge ziet er altijd - naar de geldende maatstaven voor mensen van enig gezag - onberispelijk uit. Maar: hij draagt veelkleurige schoenen van het merk Mascolori. En die kleine frivoliteit die hij zich veroorlooft valt op.

Persoonlijk vind ik die schoenen geweldig mooi. Als ik wat minder lomp was, zou ik ze misschien ook wel willen dragen. Maar ik weet hoe het gaat. Jaren geleden heb ik eens fraaie zogeheten ‘two toned shoes’, schoenen in twee kleuren, aangeschaft bij de winkel van Corbeau. Binnen de kortste keren had ik ze afgetrapt. Ik ben zulke schoenen niet waard. Maar Hugo kan ze hebben.

Bij elk grapje, zelfs bij elk onschuldig grapje, over die schoenen van Hugo de Jonge voel ik van binnen iets schuren. Dan denk ik: realiseer je je wel dat je met je grapje de speelruimte voor iedereen beperkt? Ook die voor jezelf?

Wil je graag leven in een wereld waarin schoenen alleen maar bruin of zwart mogen zijn? Wil je zo’n strak keurslijf? Wil je zulke dwingende normen?

De vraag stellen is ‘m beantwoorden, zou ik denken.

Al moet ik bekennen dat ik die afgedragen spijkerbroek van de week toch maar heb weggekieperd.
Uit liefde voor mijn vrouw. En omdat die steeds groter wordende scheuren wel erg onhandig werden.

SPEELLIJST

DE TUNE
1. Ik mis je - John Verkroost

CORONA & JAARWISSELING
2. Never nooit alleen - Rotterdam Unite ’t
3. Gelukkig, 2020 is bijna voorbij - Max van den Burg
4. Mondkapje - Kermit/Thomas TheSapling
5. Tebbie nou op je muil - Jopie Parlevliet
6. Achtbaan (Roller Coaster) - Jan Rot
7. Alweer een jaar voorbij - Frans Lodewijk

DE PARADE
8. De laatste zweef - Theaterfestival De Parade
9. Ik hoef alleen maar even zo te doen - Loes Luca
10. De schrik van Rotterdam (Pietje Bell) - Frédérique Spigt
11. De fles - Pierre van Duijl

12. Kleine jongen - Mark Lotterman